Διαλογισμός είναι η τέχνη της εσωτερικής ενόρασης και της ανακάλυψης του εσωτερικού εαυτού. Ο διαλογισμός μας οδηγεί όχι μόνο σε νέες εσωτερικές εμπειρίες, αλλά επίσης μας βοηθάει μέρα με την μέρα να γίνει η ζωή μας καλύτερη, με περισσότερο νόημα και πιο ολοκληρωμένη.
Eίναι μία διαδικασία εσωτερικής καλλιέργειας. Μαθαίνεις να είσαι. Μέσω του διαλογισμού, συμφιλιωνόμαστε με την πραγματικότητά μας. Αναγεννάται το σώμα, καθαρίζει το συναίσθημα, εξαγνίζεται ο νους.

Είναι μία διανοητική, σωματική και συγκινησιακή εμπειρία. Με το διαλογισμό γνωρίζεις τις διανοητικές και συναισθηματικές σου καταστάσεις. Γνωρίζεις τον εαυτό σου όλο και βαθύτερα. Ενεργώντας πάντα με κίνητρο τη συμπόνοια. Βλέπετε, η οδύνη προκύπτει απ' την παροδικότητα την οποία και πρέπει να αποδεχθούμε. Κανείς μας δεν ήρθε για να μείνει. Ηρθε για να μάθει, να πλουτίσει με εμπειρίες, να βιώσει την αληθινή του φύση γνωρίζοντάς την, να ικανοποιήσει τα "φύλλα" της ψυχής του.

Για τον καθένα είναι μία διαφορετική γνώση, μία διαφορετική προσέγγιση. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Είναι αυτό που είναι. Κι εμείς πρέπει ν’ αποδεχθούμε αυτό που είμαστε. Και είμαστε στο τώρα. Παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι εδώ, τώρα, ταυτόχρονα. Αυτή τη στιγμή που είμαστε. Μ' αυτή την κατανόηση, μ' αυτή τη θέση και μ' αυτή τη στάση ζωής, καταφέρνει ο καθένας για τον εαυτό του, να είναι αυτό που πραγματικά θέλει να είναι.

Πρέπει να μάθουμε να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας. Αναζητούμε τον εαυτό μας, ποιοι είμαστε, τι κάνουμε. Οσο καλά κι αν ζούμε, με αφθονία υλικών, πολλούς φίλους, καλές σχέσεις, ο χαρακτήρας μας διαμορφώνεται από τις αλληλεπιδράσεις και τις προκλήσεις που μας παρουσιάζονται. Με τη σχέση μας με τον κόσμο που βρίσκεται έξω από μας και γύρω από μας, άλλες εμπειρίες του εαυτού μας επιτυγχάνονται μ' άλλον τρόπο. Η εμπειρία όμως της αναζήτησης του εαυτού μας και της παρατήρησής του,επιτυγχάνεται μ' έναν απλό τρόπο: το διαλογισμό.

Με το να καθόμαστε απλά και να παρατηρούμε το νου και τη διάνοιά μας. Γιατί στη διάρκεια του διαλογισμού καθόμαστε και παρατηρούμε τον εαυτό μας. Αποδεχόμαστε την κατάσταση την οποία βιώνουμε. Δεν υπάρχει χρόνος για μας. Αποδεχόμαστε την κατάστασή μας (συναισθ., σκέψεις, ζήλια κ.λπ.), χωρίς να σηκωθούμε να πάρουμε τηλ. το φίλο μας ή να καπνίσουμε, να διακόψουμε δηλ. αυτό που κάνουμε. Κάνοντάς το αυτό σημαίνει πως ήδη αρχίσαμε να ελέγχουμε το νου μας, το σώμα μας. Δεν είμαστε έρμαια. Νιώθουμε πιο ελεύθεροι. Βιώνουμε τα πάντα πιο βαθιά. Μαθαίνουμε να είμαστε. Να γίνουμε παρατηρητές.

Οι συνήθειές μας είναι τα εμπόδια για ν' απολαύσουμε τη ζωή και να εκπληρώσουμε το σκοπό μας ως ανθρώπινα όντα. Η συγκινησιακή κατάσταση δημιουργεί τα μεγαλύτερα εμπόδια σωστής επίγνωσης και καλλιέργειας. Τα συναισθήματα έχουν μία σωματική βάση. Η συγκίνηση εξαρτάται περισσότερο απ' τον ψυχισμό μας. Βιώνεις τα συναισθήματά σου μέσω του διαλογισμού χωρίς τις αρνητικές συνέπειες που θα 'χαν σε άλλες συνθήκες. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τα συναισθήματά μας χωρίς να τα αφήνουμε να μας καταλάβουν. Προσπαθούμε ν' αποκτήσουμε τη διάκριση ανάμεσα στα δικά μας συναισθήματα και των άλλων μέσω της επίγνωσης και της διαύγειας που καλλιεργούνται στο διαλογισμό.


Το πρώτο βήμα του διαλογισμού που είναι η συγκέντρωση, μαθαίνουμε πώς να κατευθύνουμε την προσοχή μας σε ένα συγκεκριμένο σημείο και να ξεχνούμε οτιδήποτε άλλο.
Οι ασκήσεις διαλογισμού είναι το δεύτερο στάδιο. Όταν, μέσω της συγκέντρωσης, σταθεροποιήσουμε την προσοχή μας σε κάτι μικρό, τότε με τον διαλογισμό, από αυτό το σημείο επεκτεινόμαστε προς όλες τις κατευθύνσεις. Πολύ συχνά χρησιμοποιούμε φανταστικές εικόνες στις ασκήσεις διαλογισμού.
Στον διαλογισμό με μάντρας χρησιμοποιούμε συγκεκριμένες συλλαβές ή φράσεις ξανά και ξανά, μέχρι οι δονήσεις να μας φέρουν στην επιφάνεια το βαθύτερο νόημά τους.
Χωριστά όμως από τις ασκήσεις, υπάρχουν πολλά μικρά πράγματα τα οποία μας βοηθούν αν τα κάνουμε έτσι όπως πρέπει: τι τρώμε, πώς ντυνόμαστε, που και με ποιον διαλογιζόμαστε, τι κάνουμε πριν και μετά τον διαλογισμό, τι μουσική ακούμε και πολλά άλλα πράγματα επηρεάζουν τον διαλογισμό.


ΑΣΚΗΣΗ

Όταν δεν μπορείς να διαλογιστείς θα πρέπει να επαναλαμβάνεις μια απλή λέξη , χωρίς να σταματάς, αμετρητές φορές. Αν συγκεντρωθείς στην επανάληψη της λέξης θα διαπιστώσεις τελικά ότι η λέξη χάνει το νόημά της παίρνοντας ένα καινούργιο νόημα .
Τότε ο Θεός θα ανοίξει τις Πύλες Του κι εσυ θα μπορείς να χρησιμοποιείς αυτή την απλή λέξη για να εκφράσεις όλα όσα θα ήθελες..


ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ

1.Η ΣΤΑΣΗ

Έχοντας βρει το χρόνο και τον τόπο, θα καθίσουμε σε μια αναπαυτική καρέκλα και θα αρχίσουμε να διαλογιζόμαστε. Τότε προκύπτουν τα ερωτήματα: Πώς καθόμαστε; Είναι η στάση με σταυρωμένες τις κνήμες η καλύτερη, ή πρέπει να γονατίζουμε ή να καθόμαστε ή να στεκόμαστε όρθιοι; Η πιο άνετη και πιο φυσική στάση είναι πάντα η καλύτερη.
Ας διαλέξουμε λοιπόν εκείνη τη στάση που θα επιτρέπει σε εμάς, εντελώς άνετα, να ξεχνάμε ότι έχουμε φυσικό σώμα. Αυτή μάλλον είναι, για το Δυτικό, η καθιστική στάση. Αυτά που κυρίως χρειάζονται είναι: να καθόμαστε ευθυτενείς, με τη σπονδυλική στήλη σε ευθεία γραμμή. Να καθόμαστε χαλαρωμένοι (όχι άτονα), ώστε να μην υπάρχει καμία ένταση πουθενά στο σώμα, να χαλαρώνουμε κάπως το σαγόνι, ώστε να διώχνουμε κάθε ένταση στον αυχένα. Ο διαλογισμός είναι μια εσωτερική πράξη και μπορεί να πραγματοποιηθεί με επιτυχία μόνον όταν το σώμα είναι χαλαρωμένο, σε σωστή στάση, και μετά λησμονείται.

2.Η ΑΝΑΠΝΟΗ

Έχοντας πετύχει φυσική άνεση και χαλάρωση και έχοντας αποτραβηχτεί από τη συνείδηση του σώματος, προσέχουμε έπειτα την αναπνοή μας και εξακριβώνουμε αν είναι ήρεμη, ομαλή και ρυθμική.

3.Ο ΟΡΑΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Το επόμενο βήμα στην άσκηση του διαλογισμού είναι η χρήση της φαντασίας. Δημιουργούμε την εικόνα του τριπλού κατώτερου ανθρώπου, ευθυγραμμισμένου ή ευρισκόμενου σε άμεση επικοινωνία με την ψυχή. Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους μπορεί να γίνει αυτό. Το ονομάζουμε εργασία οραματισμού. Φαίνεται ότι ο οραματισμός, η φαντασία και η θέληση είναι τρεις πολύ ισχυροί παράγοντες σε κάθε δημιουργική διαδικασία. Είναι οι υποκειμενικές αιτίες για πολλά από τα αντικειμενικά μας αποτελέσματα.
Όταν φτιάχνουμε μια νοητική εικόνα, η διανοητική υπόσταση του νου μας κραδαίνεται με έναν ορισμένο ρυθμό, ο οποίος προσελκύει νοητική ύλη αντίστοιχης διαβάθμισης, μέσα στην οποία καταβυθίζεται ο νους. Εκείνο που διατηρεί αυτή την εικόνα σταθερή και της δίνει ζωή είναι η θέληση. Αυτή η διαδικασία συνεχίζεται είτε είμαστε ήδη ικανοί να τη διακρίνουμε με τον οφθαλμό της διάνοιας είτε όχι. Αν δεν μπορούμε να τη διακρίνουμε δεν έχει σημασία, δεδομένου ότι το δημιουργικό έργο διεξάγεται ανεξάρτητα απ' αυτό το γεγονός. Ίσως κάποτε να είμαστε σε θέση να παρακολουθούμε και να εκτελούμε όλη αυτή τη διαδικασία συνειδητά.

4.Η ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

Ακριβώς εδώ είναι που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το πρόβλημα μας. Ο νους αρνείται να βυθιστεί στις σκέψεις που διαλέγουμε να σκεφτούμε και σπεύδει με ορμή προς πάσα διεύθυνση, αναζητώντας, όπως το συνηθίζει, υλικό. Σκεφτόμαστε για όσα έχουμε να κάνουμε εκείνη την ημέρα, αντί να σκεφτόμαστε πάνω στη "σπερματική σκέψη" μας, θυμόμαστε κάποιον που πρέπει να κανονίσουμε να συναντήσουμε, ή κάποια δραστηριότητα που χρειάζεται να φροντίσουμε. Αρχίζουμε να σκεφτόμαστε κάποιον που αγαπάμε και αμέσως πέφτουμε και πάλι στον κόσμο των συγκινήσεων οπότε πρέπει να ξεκινήσουμε και πάλι από την αρχή την όλη εργασία μας.
Πώς επιτυγχάνεται η συγκέντρωση; Μα ακολουθώντας στην εργασία μας ένα σχέδιο ή ένα περίγραμμα του διαλογισμού μας, το οποίο θέτει αυτομάτως έναν αξεπέραστο δακτύλιο γύρω από το νου μας και το οποίο λέει στη διάνοια: "Μέχρι εκεί και μη παρέκει". Σκόπιμα και με νοήμονα πρόθεση οριοθετούμε τη διανοητική μας δραστηριότητα κατά τρόπον ώστε να υποχρεωνόμαστε να αναγνωρίσουμε, πότε ξεπερνούμε αυτά τα όρια. Τότε ξέρουμε ότι πρέπει να συμμαζευτούμε ξανά μέσα στα όρια προστασίας που έχουμε θέσει στον εαυτό μας.

Δημοσίευση σχολίου

Blogger