Του ΘΕΟΧΑΡΗ ΕΥΘ. ΑΝΤΩΝΑΚΗ

Από την ποιητική συλλογή :
" ΛΑΦΥΡΟ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ"








Μέσα μ' ακούω δυο φωνές, τσ'αγάπης και του μίσους
κι είναι κρυμμένες, μακρυνές, σ' απάτητες αβύσσους.

Η μιά μου λέει ν' αγαπάς, αυτούς που σε μισούνε
κι η άλλη να τους πολεμάς, όσον καιρό θα ζούνε.

Πως ειν' αγάπη να πονάς, όταν πονούν οι άλλοι
να σου γελούν, να τους γελάς και να τους λες χαλάλι.

Τα λόγια τση παρηγοριάς, παντού να τα μοιράζεις,
ανήπορους να βοηθάς, δίπλα τους να πλαγιάζεις.

Πως είν' αγάπη να μπορείς, απλόχερα να δίνεις,
τ' απομεινάρια τση ψυχής κι απ' το νερό που πίνεις.

Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς, δε θένε το καλό σου
κι αυτό καλά να το μετράς , να τό 'χεις στο μυαλό σου.

Γιατ' είν' λύκος που ζητά κι αυτός το μερτικό του
θέλει να ζήσει και σκορπά το δηλητήριό του.

Πόλεμος είναι η ζωή, πολλά τα κρίματά μας
κι ο θάνατος καραδοκεί, σ' όλα τα βήματά μας.

Ηράκλειο, 2006

Δημοσίευση σχολίου

Blogger