ΠΕΡΙ ΕΩΣΦΟΡΟΥ Ο ΛΟΓΟΣ

Γράφει ο ΑΠΟΛΛΩΝ_9

Το υπέρτατο κακό, το σκότος, το τέρας, ο έκπτωτος άγγελος. Ο εφιάλτης των ανθρώπων, ο άρχοντας της κόλασης - εκεί όπου φωτίζει το λυκόφως. Η αιώνια φυλακή των κολασμένων και ο σκοτεινός βασιλιάς της. Ο κλέφτης των ψυχών, ο απατεώνας. Ο... εωσφόρος!

Πόσος μάταιος φόβος!

Πόσο αναγκαίο είναι όμως το κακό; Τί σημαίνει "εωσφόρος"; Θα έπρεπε να φοβούνται οι άνθρωποι;

Κατά το νέο ιερατείο "ο έξω από 'δώ" αποτελεί τον μόνιμο κίνδυνο των ανθρώπων. Ιδιαίτερα των αγνών. Το τέρας με την ουρά, τις οπλές και τα χαρακτηριστικά του θεού Πάνα, που ανέκαθεν υποστήριζε ο χριστιανισμός ότι ευθύνεται για κάθε έκφανση του κακού, που φωλιάζει μέσα στις ψυχές των ανθρώπων, έφερε το ημίφως. Ο πεφωτισμός του σκοτείνιαζε τη διαύγεια των ψυχών μετατρέποντάς 'τες σε πειθήνια όργανά του. Σε κακόβουλα όντα που φθείραν εαυτούς και αλλήλους με απότερο σκοπό το Θρόνο της βασιλείας του Θεού και τη διοίκηση του Συμπαντικού Στερεώματος.

Ωστόσο, ήταν ο Θεός που επί αιώνες μάντρωνε τους "αμνούς" στη "στάνη" ή ο άρχοντας του σκότους; Και γιατί δεν βρέθηκε κανείς να αντισταθμίσει την κατάσταση και να αποκαταστήσει την αλήθεια;

Από τα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού, ιερείς και πιστοί φρόντισαν να βγάλουν από τη μέση κάθε υπόνια και κάθε εμπόδιο της νέας θρησκείας τους. Ό,τι αποκάλυπτε στους αλλόθρησκους ή στους πιο επιφυλακτικούς οπαδούς του χριστιανισμού έπρεπε να προσβληθεί και να κατακριθεί αποτελεσματικά. Πρώτος στόχος οι σχεδόν αγράμματοι κάτοικοι της τότε χερσαίας Ελλάδας. Οι Εθνικοί! Η γνώση που κατέληξε να περιφρονείται μέσα στην τεράστια Γραμματεία, καθώς πολλά ήταν τα αντιφατικά σημεία και η πηγή υψιστης γνώσης που άφησαν πίσω τους οι λαμπροί φιλόσοφοι, είχε αλλάξει τόπο. Πλέον, ήταν μακρυά! Οι υποψήφιοι μαθητές της Αλεξάνδριας δεν ήξεραν ποιά σχολή να ακολουθήσουν. Ποιός φιλόσοφος, γνωστικός ή διδάσκαλος είχε δίκιο. Και οι γνώστες "μαχαιρώνονταν" πισώπλατα καθώς οι νέοι μαθητές, σήμαιναν γι'αυτούς και περισσότερα πλούτη. Την ίδια ώρα όσοι πραγματικά άξιζαν να φέρουν το τίτλο του διδάσκαλου, ασχολούντο μανιωδώς με το ξεσκαρτάρισμα της τεράστιας γραμματείας. Να κρατήσουν τα άμεσως χρήσιμα για τον άνθρωπο και να αφήσουν στην άκρη τα πιο δύσκολα και αντιφατικά. Ένοιωθαν κι έβλεπαν ότι ο κόσμος αναζητούσε κάτι λιγότερο επίπονο από πλευράς πνευματικής εξάσκησης για να γνωρίσει το Θείο. Ζούσαν τη μεταστροφή του κόσμου προς Εκείνον που τους λύτρωνε, βάση της "νέας" θρησκείας, είτε ήταν "πτωχοί" στο πνεύμα, είτε ακόμη κι αν δεν ήταν ευηπόληπτοι πολίτες.

Μεταξύ άλλων προσονυμιών του κακού, έφτασε η στιγμή που ο Ερμής ως θεός (και ως πλανήτης) θα έπαιρνε και την αντίστοιχη "αποτρόπαια" ιδιότητά του. Η νέα (τότε) εκδοχή του ονόματος αυτού έπρεπε να ήταν αποκρουστική. Για αιώνες κανείς δεν ησχολείτο με την αστρονομία. Ηταν απαγορευμένη γνώση! Το φωτεινό ουράνιο σώμα ήταν ορατό ακόμα και στο φως της αυγής. Στα αρχαιοελληνικά κείμενα ο Ερμής ήταν ο αγγελιοφόρος του θεού τού Ηλίου. Και ανήγγειλε τον ερχομό του Θεού (ή της Θείας Πρόνοιας). Το μήνυμα της ελπίδας. Ο χριστιανικός θεός, στο θολωμένο νου των υποστηρικτών της νέας θρησκείας, έπρεπε να κυριαρχήσει όλων και πάση-θυσία...

Από τα πανάρχαια χρόνια όλοι λάτρευαν τον ήλιο (νοητά, νοερά, υπαρκτά) ως το Ανώτατο Θείο Ον. Το αποκαλυπτικό Φως του και η Αληθεία που προσέφερε προ των οφθαλμών του ανθρώπου ήταν αδιαμφισβήτητο. Ωστόσο, πως ήταν δυνατόν ένας άλλος λαμπερός πλανήτης να προπορεύεται του φωτός τού ηλίου; Η' ήταν κι αυτός θεός ή υπονόμευε το Θείο φως...

(Ανεξαρτήτου αρχαίου πολιτισμού ανά την υφήλιο, ο εορτασμός του ήλιου τελείτο 24 Δεκεμβρίου ~ 6 Ιανουαρίου - στον δε ελληνικό τόπο τελούνταν τα "Ηλιοφάνεια")

Η κατάληξη του Χριστού ένωνε Εκείνον με τον Πατέρα. Άρα ήταν ο ίδιος Ήλιος. Η νέα ιδιότητα του εωσφόρου δεν άργησε να χαλκευθεί. Φέρει το φως, δεν το αναδύει! Ιερείς της νέας θρησκείας γνώριζαν τις φυσικές λειτουργίες των ουρανιων σωμάτων και δη του ήλιου. Όμως, οι αποκαλύψεις στους "αμνούς" έγιναν πολύ αργότερα. Η' μήπως απέκρυψαν την αλήθεια καταστρέφοντας και παραποιώντας παλαιές μελέτες και συγγράμματα που δεν κατανοούσαν;

Τότε που χάθηκε η επαφή με την τέχνη της αστρονομίας, τότε και ο πλανήτης άλλαξε όνομα. Είτε ο λαός από αμάθεια, είτε το θεοφοβούμενο ιερατείο, μετ'ονόμασαν το ουράνιο σώμα από Ερμή σε Αφροδίτη και τα ίχνη κάθε τεχνάσματος περιπλέχτηκαν και χάθηκαν. Η ονομασία χρυσαυγένια πούλια βγήκε σαν από τα παραμύθια.

Ο προπομπός εωσφόρος όμως, παρέμεινε! Και το σπουδαιότερο ( ; ) με θυλική ονομασία (Αφροδίτη), να σαγηνεύει στο πρωινό φως και να προπορεύεται του Θεού-Ηλίου, έως ο Αυτόφωτος με την υπεραμπρότητά του να το εξαφανίζει στον ουράνιο θόλο. Η γυναίκα-πόθος που ταυτίστηκε με μία συμβολική παρουσία του χριστιανισμού. Με την Εύα που έγινε η αιτία ο Πρωτόπλαστος να εκδιωχθεί από τον παράδεισο όταν δοκίμασε από το δέντρο της Γνώσης τον απαγορευμένο καρπό. Ο όφις που κατά τους αρχαίους ημών προγόνους εσυμβόλιζε το Δία, παρουσιάστηκε ως ο σατανάς!

Τους μετέπειτα καιρούς μυστικές οργανώσεις και τάγματα που δανείστηκαν το "Άστρο της αυγής" ως τίτλο καυτηριάστηκαν, κυνηγήθηκαν ανελέητα, γελιοποιήθηκαν και μετατράπηκαν σε καταδικασταίες αιρέσεις. Όσα δε, από τα μέλη τους γλίτωσαν διασπάστηκαν και μάταια προσπάθησαν να αποκαταστήσουν το μικρό αυτό κομμάτι της ιστορικής και θεοσοφικής αλήθειας.

Ο Ερμής κατά την αρχαία θεολογία, που πήγαζε από το Μύθο έφερε "μαγικές" ικανότητες κι έφερε από όλους τους παλαιούς θεούς τις πιο δυσνόητες ιδιότητες. Ηταν μάντης και πειραχτήρι, αγγελιοφόρος κι επαναστάτης. Ταχύτατος, μα και πομπώδης ως συνοδός των ψυχών. Εφερε ένα σκύπτρο σχεδόν ολόιδιο με εκείνο των ιεραρχών του χριστιανισμού. Το Κυρίκειο! Ηταν επίσης απατεώνας (πώς αλλιώς μπορεί να θεωρήσει κανείς κάποιον που ανταλλάσει αγελάδες, με τοξοβόλα λύρα; ), με φοβερή πειθώ, αλλά και πιστός στο καθήκον του να εξυπηρετεί.

Μυθεύεται ότι ο Απολλώνιος νους τοποθέτησε άλλες έξι χορδές στο Μονόχορδο του Θεού, φτάνοντάς'το στις σεπτά και ο Ερμής πρόσθεσε με επιτυχία άλλες δυο. Επίλθε αρμονία προ της ολοκληρώσεως του κόσμου! Το Έν έφτασε στην ολοκλήρωσή του. Το Έν-Νέον. Από τότε ο αριμός "9" συμβολίζει την έσχατη μορφή του Ενός. Εκεί κλείνει ο κύκλος των πρώτων αριθμών. Και το "10" σηματοδοτεί την ολοκλήρωση της κοσμοδημιουργίας. Ο αριθμός "Έν" και το σύμβολο του μηδενός. Η πλήρης κυριαρχία της Θείας Πρόνοιας σε όλα τα επίπεδα. Στα υπαρκτά και στα ανύπαρκτα, στα κατασκευασμένα και στα ακατασκεύαστα - δίχως όνομα - υλικά του Χάους.

Κι όλα αυτά για να αποφύγουν τα ιερατεία την αποκάλυψη των πηγών τους. Κατά το μάλλον ή ήττον κάποιοι ιερείς σκέφτηκαν ότι η θρησκεία δεν έπρεπε μόνο να δείχνει "νέα", αλλά να και να είναι. Ο σκοπός της εφεύρεσης ενός ανύπαρκτου κακού όντος σε ένα πρόσωπο που απαντάει "εμείς είμαι" κατέστει το μαστίγιο κάθε παραβάτη. Κάθε "αμνού" εκτός στάνης. Εκεί που παραμονεύει η ανθρώπινη πονηριά και πλεονεξία, εκεί που θα επιτεθεί σαν λύκος από θέση υψηλή στην κοινωνία της αγγέλης. Ενα ιερατείο που συνέλεξε αμύθητα πλούτη και καταπάτησε ίσως τη τελευταία όμορφη ελπίδα, την Ιδέα που φέρουν στις ψυχές τους οι ανθρωποι.

Ο εωσφόρος και τα μαγικά (ηλιακά) τετράγωνα - η πλανητική διαδρομή του σώματος, ταυτίστηκαν με τον έκτο Πρώτο αριμό ( 6 ). Τον αριθμό της έλογης ψυχής. Λόγος, όμως, δίχως νου δεν υπάρχει. Και κάθε Νους ανέκαθεν ανήκε και ανήκει στον Απόλωνα. Ο Απόλλωνας λοιπόν, πήρε τη θέση του εωσφόρου και η ιστορία της απάτης συνεχίζεται...

Η άποψή μου προς τίνα νομίζει πως μπορεί να ζήσει χωρίς την ιδιότητα του κακού, τον θεωρεί παραπλανημένο. Δεν υπάρχει ο λευκός χρωματισμός δίχως το μαύρο. Ο ορισμός του "καλού" παύει να υφίσταται δίχως του "κακού". Δεν υπάρχει στη Φύση απόλυτο μαύρο ή απόλυτο άσπρο. Μόνο ένας παρατηρητής ορίζει τη διαφορά και η διαφορά είναι διάφορη της πλευράς που επιλέγει να παρατηρήσει.

Αν πω "ήμαρτον" για όσα προανέφερα, ποιος κληρικός θα νιώσει τύψεις για τις γελοιότητες των πιστεύω του; Μήπως νιώσει το Βατικανό; Μήπως το Χόλλιγουντ;