"...Μη γυρεύεις να με βρεις, μόνο νιώσέ με...."

Γράφει ο Νίκος Αργυρίου

Μερικές φορές βλέπεις, αλλά δεν βλέπεις ή να νομίζεις πως ακούς. αλλά να μην ακούς. 

Αυτό μπορεί να συμβεί στον καθένα μας και δυστυχώς συμβαίνει. Αυτό είναι ένα κρίσιμο σημείο που αν το εντοπίσουμε είναι αρκετά διδακτικό. Ειδικά πάνω εδώ θα ήθελα να σας διηγηθώ ένα περιστατικό:

Κάποτε πριν μερικά χρόνια  μια φίλη μου που είχε  τελειώσει Δραματική σχολή, επέμενε να έρθω σε επαφή με τον δασκαλό της το Ν. Καλογερόπουλο. Πράγματι μετά από λίγο διάστημα, όταν ξασυνάντησα την φίλη μου, είχε μιλήσει ήδη η ίδια μαζί του. Τότε, λοιπόν, μου έδωσε το κινητό του τηλέφωνο, λεγοντάς μου:" Μίλησα στο δάσκαλο για σένα και περιμένει τηλεφωνό σου". Για να μην τα πολυλογώ μίλησα με τον Νίκο και προσφέρθηκα να του στείλω τα δυο πρώτα βιβλία που είχα γράψει, τονιζοντάς του πως αν πίστευε ότι άξιζε τον κόπο θα μπορούσαμε να τα πούμε και κατ' ιδίαν.... Βέβαια μέχρι εκεί καλά, διότι η ιστορία αρχίζει να παρουσιάζει ενδιαφέρον, όταν τα βιβλία που του είχα στείλει, τελικά γύρισαν πίσω, μιας και ο "φιλαράκος" μας,ο Νίκος, είχε δώσει ψεύτικη διεύθυνση....  Να σας εξομολογηθώ ότι τότε ξαφνιάστηκα με την εξέλιξη εκείνη. Για ένα διάστημα στοχάστηκα πάνω στη συγκεκριμένη συμπεριφορά και, αναρωτιόμουν: "Μήπως  τελικά είναι τρελός;". Όμως στην ουσία τότε άρχιζε για μένα η δοκιμασία. Ποια δοκιμασία; Να σας πω το εξής:" Ένας ηθοποιός μπορεί να παριστάνει τον τρελό, ενώ ένας τρελός δεν μπορεί να παριστάνει ποτέ τον ηθοποιό". Τότε, μόλις σκέφτηκα αυτό ο ταπεινός μου νους σαν να φωτίστηκε και μου ήρθε μία άλλη σκέψη: " Πρέπει να μετατρέψω την αρνητική συμπεριφορά σε κάτι δημιουργικό". Διότι ο δάσκαλος, "ο κυνικός", κάτι άλλο ήθελε να μου δείξει, αλλά τί;;;  Τότε ήταν που σκέφτηκα ένα στιχάκι του που έλεγε:" "....Μην γυρεύεις να με βρεις, μόνο νιώσέ με..."

Αυτή ήταν μια από τις αιτίες που έγραψα το βιβλίο μου : "ΚΛΕΙΔΙ ΑΛΛΑΓΩΝ", που αγαπήθηκε ιδιαίτερα από πολλούς φίλους. Επειδή οι κυνικοί πλέον είναι εδώ, ας σου αφιέρωσω "καβαλάρη της Πύλου" μερικά απόσπασμα από το "θέατρο σκιών",όπου υπάρχει αυτούσιο στην εισαγωγή του προαναφερθέντος βιβλίου. Φυσικά εάν δεν γινόταν όλα τα παραπάνω, ίσως, να μην το το είχα γράψει ποτέ:

"Οι Μεγαλοί ψεύτες και λίγοι μικροί ήρωες,
σέρναν τρελό χορό στο θέατρο σκιών.
Κι εγώ που "πιάστηκα" στο κρυφό παραγάδι της τέχνης,
μικρός ασήμαντος απ' όλους, απαρατήρητος χορεύτης του χρόνου.
Παλαιάς κοπής που συρρικνώθηκα στο "βάλε-βγάλε"...
Θυμάμαι σαν τώρα:τον Κέρβερο , τους σκοτεινούς θεούς, τον "τρίστρατο δίσκο"...
"Άντε βρες τον", μου 'παν τελικά.
Στα τελευταία επιστρόφια ήρθα πίσω-μπρος μου , με την ένδειξη:"αγνώστου ταυτότητος"
και παραλήπτη: "Μη γυρεύεις να με βρεις ...Μόνο πλήρωσε..."
Σήμερον που "πιάστηκα εδώ" το ξανασκέφτομαι το βάρος της ζωής μου,
τι μήνυμα κουβαλάω στις πλάτες μου;
Κι άντε βλάλε άκρη στην παραπλάνη του ντελάλη των σκιων
....................................................................................
Μάνα γη, το μυστικό σου δώσ' μου
θα τ' αντέξω
κι ας καώ, κι ας πέσω.
Μονάχα το γοργόφτερο άλογο και τα κλειδιά είναι αρκετά,
να μάθω την οδό στο λεύτερο πέταμά μου.
.....................................................................................
Μάνα γη, μονάχος μου σαν έφτασα στο άφατο του Άδη
τρυπαρισμένος απ' τις Ερινύες την Τρίαινα..
Κατάλαβα πως ο Έρωτας σου ήταν "Θάνατος",
στις ρίζες σου κρυμμένος.
Μα εγώ φτιαχμένος από λειψά υλικά,
πες μου πώς το μυστικό σου ν' αντέξω;
ΧΑΙΡΕ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΧΩΡΗΣΕΩΣ!
Μια ζωή ανθρωπάκο να φοβάσαι κάτι ανύπαρκτο
.....................................................................................
Σκιές του φόβου, παιδιά της γης,
οι αλυσίδες του Προμηθέα μας δένουν
σε κύκλο τυφλών Ελπίδων.
Σσσσστ...ψιθυρίζουν οι ψεύτες :σταμάτα θα θυμώσουν οι θεοί,
τι ήταν να το μιλήσουν. Και οι

ε
Θεοί
ύ
μ
ω
σ
α
ν
Στο τρομέρο το πυρ εξόριστος μεσ' τη φωλιά του Λύκου
σαν αστραπή-αναστροφή χόρευα στο χάος.
Τρόμαξα όμως με την οπή, ροπή, υποτροπή και βρέθηκα να ξεπληρώνω παλιούς λογαριασμούς με τους παλιούς συντρόφους.
.....................................................................................
Στων Εσπερίδων την Νεφελαυγή το μάτι του Λύκου
άγρυπνο στα μυθικά ΣΥΜΠΑΝΤΑ, ΣΥΜΦΩΝΊΑ ΖΩΗΣ-ΘΑΝΑΤΟΥ,
τότε ο Λύκος της Μεσημερούς ούρλιαξε:
"Γύρνα πίσω, δεν έκρυψες καλά τα μυστικά..."
Ο μόνος φόβος μου, τα μυστικά.
Ο μόνος φόβος σου, τα μυστικά... Ανθρωπάκο,
τα καλά κρυμμένα μυστικά..."

(ΘΕΑΤΡΟ ΣΚΙΩΝ)

Το σημαντικό είναι για μένα πως όλα τούτα είναι μια καθαρά οραματική εμπειρία, μια θεική μανία, όπως την έλεγε και ο παππούς μας Σωκράτης. Όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που καταπιάνονται μ' όλο αυτό, είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, αδιάφορο αν είναι ιδιαίτερα  μορφωμένοι ή όχι. Ένα από αυτά  που έχουν κατορθώσει οι ποιητάδες είναι να ζουν αυτή την πνευματική επαφή και, να την αναμεταδίδουν. Ενώ παράλληλα διαισθάνονται πόσο ανέτοιμοι είναι για κάτι τέτοιο....

Υ.Γ: Νίκο,  να είσαι καλά κι άμα κοπάσει  η χλαλοή θέλω να σου μιλήσω....