Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ
Το αμερικανικό σχέδιο εξελίσσεται ομαλά. Αυτό είναι το συμπέρασμα από τα όσα μέχρι στιγμής έχουν συμβεί στο γεωπολιτικό παίγνιο των ισχυρών, αφού οι ΗΠΑ κάνουν τις κινήσεις και η Ρωσία απλά ακολουθεί. Μάλιστα, εξελίσσεται τόσο καλά για τους αμερικανούς, που και οι ίδιοι πρέπει να νιώθουν ξαφνιασμένοι, αφού έχουν επιτύχει (σε ένα μεγάλο ποσοστό) να εμφανιστούν ως «οι καλοί» (με τη βοήθεια των ελεγχόμενων δυτικών ΜΜΕ) και ταυτόχρονα ως οι βλάκες που προσπάθησαν να τα βάλουν με τον Πούτιν και… απέτυχαν, αφού η παγκόσμια εντύπωση είναι πως οι ΗΠΑ δεν μπόρεσαν να προβλέψουν τις αντιδράσεις του Κρεμλίνου… και ταυτόχρονα, οπισθοχώρησαν μόλις η «ρωσική αρκούδα» έδειξε τα δόντια της…! Όποιος πιστεύει πως τα γεωπολιτικά παίγνια είναι ορατά με μία απλή παρατήρηση, τότε αντιμετωπίζει σαν "σαπουνόπερες" τα ισχυρά συμφέροντα που κρύβονται πίσω από αυτά που φαίνονται, ενώ στην πραγματικότητα αυτά που συμβαίνουν είναι πολύ διαφορετικά. Ας ανοίξουμε, λοιπόν, τον φακό και ας δούμε με μεγαλύτερη οπτική γωνία τα γεγονότα...
Το τυρί και η φάκα στην Κριμαία
Είναι προφανές πως από τις εξελίξεις στην Ουκρανία, ο κερδισμένος είναι οι ΗΠΑ, αφού κατόρθωσαν να αποσπάσουν το μεγαλύτερο τμήμα της Ουκρανίας, εξαναγκάζοντας την Ρωσία να εισβάλει στην Κριμαία, για να μην χάσει ένα από τα βασικά στρατηγικά της σημεία που μπορούν να συνδέσουν την Ρωσία με την Μεσόγειο.
Οι ΗΠΑ φρόντισαν να δώσουν ικανό χρόνο στον Πούτιν, για να σκεφθεί και να κινηθεί ώριμα, χωρίς νευρικότητα, προκειμένου να αποφευχθεί μία σύγκρουση που δεν θα ωφελούσε κανέναν απολύτως. Κατόρθωσαν να δημιουργήσουν πρόβλημα στο μαλακό υπογάστριο της Μόσχας και να στείλουν ένα σαφές μήνυμα για το ποιος είναι «ο άρχοντας του παιχνιδιού», υπενθυμίζοντας ταυτόχρονα πως πολλά μπορούν να συμβούν, αν και επέτρεψε να σχηματισθεί η εντύπωση πως η Δύση δεν διέθετε Plan B…
Η Μόσχα απάντησε με άμεση ενίσχυση των ρωσικών στρατευμάτων στις στρατιωτικές της εγκαταστάσεις στα σύνορα με χώρες της Ασίας (Κιργιστάν, Τατζικιστάν κ.α.) από όπου υπάρχουν πάντα φόβοι εμπλοκής –επίθεσης φανατικών ισλαμιστών και στη συνέχεια και μη μπορώντας να κάνει κάτι διαφορετικό, εισέβαλε στη Κριμαία για να διαφυλάξει τα εκεί συμφέροντά της.
Ο ρόλος της Γερμανίας
Η επιμελημένη εισαγωγή της Γερμανίας στο μεγαλεπήβολο σχέδιο των ΗΠΑ, έγινε αφού πρώτα εξασφαλίσθηκε η άνοδος και η επικράτηση της Γερμανίας στην Ευρώπη. Γνωρίζοντας οι αμερικανοί το άσβεστο γερμανικό πάθος για κυριαρχία και γνωρίζοντας επιπλέον την τάση της να υποκύπτει σε ιστορικά (και τραγικά για την ίδια λάθη), χρησιμοποίησε την γερμανική αυτή αίσθηση υπεροχής για να της «φορτώσει» τις εξελίξεις απέναντι στη Ρωσία, επίσης όμως και για να της «φορτώσει» την ευθύνη για οποιοδήποτε λάθος συμβεί στο «ξύπνημα της αρκούδας».
Ο "λαγός" που λέγεται Τουρκία
Χρησιμοποιώντας την γεωγραφική θέση της Τουρκίας, οι ΗΠΑ στέλνουν μέσω ενός αφόρητα πιεσμένου και απελπισμένου Ερντογάν ένα απειλητικό μήνυμα προς την Μόσχα, η οποία απαντά με casus belli και ουσιαστικά περιμένει (και πάλι) τις εξελίξεις, από μία χώρα που κλυδωνίζεται από σκάνδαλα (πολιτικά και οικονομικά). Η Ουάσινγκτον επιμελημένα χρησιμοποιεί την Τουρκία ως "λαγό" (με τη βοήθεια του τούρκου προέδρου Γκιουλ) για την εκκίνηση ενός πολέμου με τη Συρία, αλλά και ως «κυματοθραύστη» -έστω και προσωρινό- της ρωσικής ανάγκης να επικοινωνήσει με την Ανατολική Μεσόγειο. Όλοι γνωρίζουν πως μία ρωσική επίθεση κατά της Τουρκίας (εξαιτίας της απαγόρευσης διάπλου ρωσικών πολεμικών πλοίων από τον Βόσπορο) ουσιαστικά είναι επίθεση κατά του ίδιου του ΝΑΤΟ, το οποίο πρέπει να απαντήσει άμεσα με όλη του την ισχύ. Οι ΗΠΑ προχωρούν στο δικό τους σχέδιο,μέχρι ο Πούτιν να εξασφαλίσει πως έχει την στρατιωτική δύναμη να διαπεράσει κεραυνοβόλα την Τουρκία, εκθέτοντας τη Ρωσία σε έναν Παγκόσμιο Πόλεμο και θέτοντας νέα δεδομένα στον γεωπολιτικό χάρτη…
Αποκαθήλωση του Άσαντ
Η Ουάσινγκτον, ταυτόχρονα κινείται ταχύτατα ξεδιπλώνοντας τις εξελίξεις στον γεωπολιτικό χάρτη. Έτσι, έχοντας εξασφαλίσει την θέληση αραβικών κρατών να ανατρέψουν με δικά τους χρήματα τον Άσαντ, ετοιμάζουν μία γενική επίθεση νεοσύστατων, καλά εκπαιδευμένων και οργανωμένων ισλαμιστών κατά της Συρίας, σε μία προσπάθεια απώλειας ενός στρατηγικού συμμάχου του Ιράν.
Παρά τις όποιες επικοινωνιακές αντιπαλότητες μεταξύ ΗΠΑ και Ισραήλ, το Τελ Αβίβ έχει προχωρήσει σε αύξηση της έντασης μεταξύ Συρίας κα Ισραήλ, προκαλώντας μία αντίδραση ή ελπίζοντας σε κάποιο συριακό λάθος, προετοιμάζοντας ουσιαστικά το έδαφος για την επικείμενη επίθεση κατά του Άσαντ, ενώ την ίδια στιγμή αφήνονται στο έλεος του συριακού στρατού οι τζιχαντιστές και οι ομάδες της Αλ Κάιντα που υπέπεσαν σε πολλά λάθη μέσα από τα εγκλήματα και τα αίσχη που έκαναν κατά τη διάρκεια της δικής τους «παράστασης».
Κύριος στόχος Ιράν και Κίνα
Στόχος των ΗΠΑ ήταν και εξακολουθεί να παραμένει το Ιράν, το οποίο είναι βασικός τροφοδότης ενέργειας της Κίνας. Οι ΗΠΑ γνωρίζουν πάρα πολύ καλά πως πρέπει να μειώσουν το διεθνές κύρος και την αίσθηση ισχύος που έχει η Κίνα. Κυρίως, όμως, οι ΗΠΑ γνωρίζουν πάρα πολύ καλά πως η Κίνα είναι μία παγκόσμια οικονομική δύναμη (διατηρεί ένα τεράστιο αμερικανικό χρέος στα χέρια της), αλλά αυξάνει συνεχώς και με ραγδαίους ρυθμούς και την στρατιωτική της ισχύ.
Αμερικανός στρατηγός, είχε ομολογήσει πριν μερικά χρόνια πως η Κίνα δεν θα μπορεί να αντιμετωπιστεί μετά από 20 ή 30 χρόνια, εάν αφεθεί να αναπτύσσεται σε όλους τους τομείς. Έτσι, οι ΗΠΑ γνωρίζοντας πολύ καλά πως ενώ έχουν απωλέσει την διεθνή οικονομική ισχύ (διατηρώντας όμως το δολάριο ως παγκόσμιο νόμισμα συναλλαγών, κυρίως στην αγορά ενέργειας), διατηρούν την ισχυρότερη στρατιωτική μηχανή στον πλανήτη. Μία στρατιωτική μηχανή που όμως δεν είναι διατεθειμένος ο Λευκός Οίκος να χρησιμοποιήσει (οι αμερικανοί πολίτες δεν αντέχουν στην θέα επιστροφής αμερικανών στρατιωτών μέσα σε φέρετρα, από πολέμους που οι ίδιοι δεν μπορούν να κατανοήσουν) παρά μόνο για έναν ορατό στην αμερικανική κοινωνία εχθρό.
Ο κίνδυνος να ξεκινήσει παγκόσμιος πόλεμος
Από τη δική μας την πλευρά, διαπιστώνουμε πως οι ΗΠΑ έχουν τον απόλυτο έλεγχο του γεωπολιτικού παιχνιδιού, αντιμετωπίζουν με πολύ οξυδέρκεια τους αντιπάλους και κατορθώνουν να οδηγούν τις εξελίξεις στο σημείο ακριβώς που θέλουν.
Στην περίπτωση της Ρωσίας, επέλεξαν τον τόπο και τον χρόνο να «αντιμετωπίσουν» και να εγκλωβίσουν την Μόσχα σε ένα τεράστιο δίλημμα, για το εάν η Ρωσία θα είναι εκείνη που θα ξεκινήσει έναν παγκόσμιο πόλεμο, στην περίπτωση της (δικής τους) Γερμανικής Ευρώπης κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν την περαιτέρω στήριξή της εξασφαλίζοντας την ενεργειακή της επάρκεια (με αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες που θα καρπωθούν το σύνολο σχεδόν της ενέργειας της Ανατολικής Μεσογείου, στην περίπτωση του Ισραήλ του δίνουν νέους «εχθρούς» και τις αφορμές για την κατάκτηση νέων εδαφών αλλά και την ισοπέδωση του Ιράν (ορκισμένου εχθρού του Τελ Αβίβ).
Το γεωπολιτικό παιχνίδι συνεχίζεται, με το ενδιαφέρον πλέον να εστιάζεται σε δύο κυρίως σημεία: Στη Συρία και στην Τουρκία, όπου έχουν αναπτυχθεί δύο παγίδες προς την Μόσχα, η «απάντηση» της οποίας θα καθορίσει και τις εξελίξεις. Η Ρωσία είναι η χώρα καταλύτης, απόλυτα προβλέψιμη μέχρις στιγμής, εκτός και εάν κάνει την μεγάλη έκπληξη και αποφασίσει να πάρει την πρωτοβουλία των επόμενων άκρως επικίνδυνων κινήσεων…
Παρ’ όλα αυτά, αναμένονται μικρές ενδιάμεσες κινήσεις «τακτοποίησης» της σκακιέρας… Η Ελλάδα θα πρέπει να δείξει ιδιαίτερη προσοχή σε αυτές τις «τακτοποιήσεις», αφού είναι σαφές πως θα αποφύγει την εμπλοκή της (λόγω οικονομικής δυσπραγίας), αλλά ενδέχεται να «πληρώσει» σε είδος τα «πιόνια» των ΗΠΑ που λειτουργούν απρόσκοπτα στην ευρύτερη περιοχή μεταξύ Βαλκανίων και Ανατολικής Μεσογείου.
Το αμερικανικό σχέδιο εξελίσσεται ομαλά. Αυτό είναι το συμπέρασμα από τα όσα μέχρι στιγμής έχουν συμβεί στο γεωπολιτικό παίγνιο των ισχυρών, αφού οι ΗΠΑ κάνουν τις κινήσεις και η Ρωσία απλά ακολουθεί. Μάλιστα, εξελίσσεται τόσο καλά για τους αμερικανούς, που και οι ίδιοι πρέπει να νιώθουν ξαφνιασμένοι, αφού έχουν επιτύχει (σε ένα μεγάλο ποσοστό) να εμφανιστούν ως «οι καλοί» (με τη βοήθεια των ελεγχόμενων δυτικών ΜΜΕ) και ταυτόχρονα ως οι βλάκες που προσπάθησαν να τα βάλουν με τον Πούτιν και… απέτυχαν, αφού η παγκόσμια εντύπωση είναι πως οι ΗΠΑ δεν μπόρεσαν να προβλέψουν τις αντιδράσεις του Κρεμλίνου… και ταυτόχρονα, οπισθοχώρησαν μόλις η «ρωσική αρκούδα» έδειξε τα δόντια της…! Όποιος πιστεύει πως τα γεωπολιτικά παίγνια είναι ορατά με μία απλή παρατήρηση, τότε αντιμετωπίζει σαν "σαπουνόπερες" τα ισχυρά συμφέροντα που κρύβονται πίσω από αυτά που φαίνονται, ενώ στην πραγματικότητα αυτά που συμβαίνουν είναι πολύ διαφορετικά. Ας ανοίξουμε, λοιπόν, τον φακό και ας δούμε με μεγαλύτερη οπτική γωνία τα γεγονότα...
Το τυρί και η φάκα στην Κριμαία
Είναι προφανές πως από τις εξελίξεις στην Ουκρανία, ο κερδισμένος είναι οι ΗΠΑ, αφού κατόρθωσαν να αποσπάσουν το μεγαλύτερο τμήμα της Ουκρανίας, εξαναγκάζοντας την Ρωσία να εισβάλει στην Κριμαία, για να μην χάσει ένα από τα βασικά στρατηγικά της σημεία που μπορούν να συνδέσουν την Ρωσία με την Μεσόγειο.
Οι ΗΠΑ φρόντισαν να δώσουν ικανό χρόνο στον Πούτιν, για να σκεφθεί και να κινηθεί ώριμα, χωρίς νευρικότητα, προκειμένου να αποφευχθεί μία σύγκρουση που δεν θα ωφελούσε κανέναν απολύτως. Κατόρθωσαν να δημιουργήσουν πρόβλημα στο μαλακό υπογάστριο της Μόσχας και να στείλουν ένα σαφές μήνυμα για το ποιος είναι «ο άρχοντας του παιχνιδιού», υπενθυμίζοντας ταυτόχρονα πως πολλά μπορούν να συμβούν, αν και επέτρεψε να σχηματισθεί η εντύπωση πως η Δύση δεν διέθετε Plan B…
Η Μόσχα απάντησε με άμεση ενίσχυση των ρωσικών στρατευμάτων στις στρατιωτικές της εγκαταστάσεις στα σύνορα με χώρες της Ασίας (Κιργιστάν, Τατζικιστάν κ.α.) από όπου υπάρχουν πάντα φόβοι εμπλοκής –επίθεσης φανατικών ισλαμιστών και στη συνέχεια και μη μπορώντας να κάνει κάτι διαφορετικό, εισέβαλε στη Κριμαία για να διαφυλάξει τα εκεί συμφέροντά της.
Ο ρόλος της Γερμανίας
Η επιμελημένη εισαγωγή της Γερμανίας στο μεγαλεπήβολο σχέδιο των ΗΠΑ, έγινε αφού πρώτα εξασφαλίσθηκε η άνοδος και η επικράτηση της Γερμανίας στην Ευρώπη. Γνωρίζοντας οι αμερικανοί το άσβεστο γερμανικό πάθος για κυριαρχία και γνωρίζοντας επιπλέον την τάση της να υποκύπτει σε ιστορικά (και τραγικά για την ίδια λάθη), χρησιμοποίησε την γερμανική αυτή αίσθηση υπεροχής για να της «φορτώσει» τις εξελίξεις απέναντι στη Ρωσία, επίσης όμως και για να της «φορτώσει» την ευθύνη για οποιοδήποτε λάθος συμβεί στο «ξύπνημα της αρκούδας».
Ο "λαγός" που λέγεται Τουρκία
Χρησιμοποιώντας την γεωγραφική θέση της Τουρκίας, οι ΗΠΑ στέλνουν μέσω ενός αφόρητα πιεσμένου και απελπισμένου Ερντογάν ένα απειλητικό μήνυμα προς την Μόσχα, η οποία απαντά με casus belli και ουσιαστικά περιμένει (και πάλι) τις εξελίξεις, από μία χώρα που κλυδωνίζεται από σκάνδαλα (πολιτικά και οικονομικά). Η Ουάσινγκτον επιμελημένα χρησιμοποιεί την Τουρκία ως "λαγό" (με τη βοήθεια του τούρκου προέδρου Γκιουλ) για την εκκίνηση ενός πολέμου με τη Συρία, αλλά και ως «κυματοθραύστη» -έστω και προσωρινό- της ρωσικής ανάγκης να επικοινωνήσει με την Ανατολική Μεσόγειο. Όλοι γνωρίζουν πως μία ρωσική επίθεση κατά της Τουρκίας (εξαιτίας της απαγόρευσης διάπλου ρωσικών πολεμικών πλοίων από τον Βόσπορο) ουσιαστικά είναι επίθεση κατά του ίδιου του ΝΑΤΟ, το οποίο πρέπει να απαντήσει άμεσα με όλη του την ισχύ. Οι ΗΠΑ προχωρούν στο δικό τους σχέδιο,μέχρι ο Πούτιν να εξασφαλίσει πως έχει την στρατιωτική δύναμη να διαπεράσει κεραυνοβόλα την Τουρκία, εκθέτοντας τη Ρωσία σε έναν Παγκόσμιο Πόλεμο και θέτοντας νέα δεδομένα στον γεωπολιτικό χάρτη…
Αποκαθήλωση του Άσαντ
Η Ουάσινγκτον, ταυτόχρονα κινείται ταχύτατα ξεδιπλώνοντας τις εξελίξεις στον γεωπολιτικό χάρτη. Έτσι, έχοντας εξασφαλίσει την θέληση αραβικών κρατών να ανατρέψουν με δικά τους χρήματα τον Άσαντ, ετοιμάζουν μία γενική επίθεση νεοσύστατων, καλά εκπαιδευμένων και οργανωμένων ισλαμιστών κατά της Συρίας, σε μία προσπάθεια απώλειας ενός στρατηγικού συμμάχου του Ιράν.
Παρά τις όποιες επικοινωνιακές αντιπαλότητες μεταξύ ΗΠΑ και Ισραήλ, το Τελ Αβίβ έχει προχωρήσει σε αύξηση της έντασης μεταξύ Συρίας κα Ισραήλ, προκαλώντας μία αντίδραση ή ελπίζοντας σε κάποιο συριακό λάθος, προετοιμάζοντας ουσιαστικά το έδαφος για την επικείμενη επίθεση κατά του Άσαντ, ενώ την ίδια στιγμή αφήνονται στο έλεος του συριακού στρατού οι τζιχαντιστές και οι ομάδες της Αλ Κάιντα που υπέπεσαν σε πολλά λάθη μέσα από τα εγκλήματα και τα αίσχη που έκαναν κατά τη διάρκεια της δικής τους «παράστασης».
Κύριος στόχος Ιράν και Κίνα
Στόχος των ΗΠΑ ήταν και εξακολουθεί να παραμένει το Ιράν, το οποίο είναι βασικός τροφοδότης ενέργειας της Κίνας. Οι ΗΠΑ γνωρίζουν πάρα πολύ καλά πως πρέπει να μειώσουν το διεθνές κύρος και την αίσθηση ισχύος που έχει η Κίνα. Κυρίως, όμως, οι ΗΠΑ γνωρίζουν πάρα πολύ καλά πως η Κίνα είναι μία παγκόσμια οικονομική δύναμη (διατηρεί ένα τεράστιο αμερικανικό χρέος στα χέρια της), αλλά αυξάνει συνεχώς και με ραγδαίους ρυθμούς και την στρατιωτική της ισχύ.
Αμερικανός στρατηγός, είχε ομολογήσει πριν μερικά χρόνια πως η Κίνα δεν θα μπορεί να αντιμετωπιστεί μετά από 20 ή 30 χρόνια, εάν αφεθεί να αναπτύσσεται σε όλους τους τομείς. Έτσι, οι ΗΠΑ γνωρίζοντας πολύ καλά πως ενώ έχουν απωλέσει την διεθνή οικονομική ισχύ (διατηρώντας όμως το δολάριο ως παγκόσμιο νόμισμα συναλλαγών, κυρίως στην αγορά ενέργειας), διατηρούν την ισχυρότερη στρατιωτική μηχανή στον πλανήτη. Μία στρατιωτική μηχανή που όμως δεν είναι διατεθειμένος ο Λευκός Οίκος να χρησιμοποιήσει (οι αμερικανοί πολίτες δεν αντέχουν στην θέα επιστροφής αμερικανών στρατιωτών μέσα σε φέρετρα, από πολέμους που οι ίδιοι δεν μπορούν να κατανοήσουν) παρά μόνο για έναν ορατό στην αμερικανική κοινωνία εχθρό.
Ο κίνδυνος να ξεκινήσει παγκόσμιος πόλεμος
Από τη δική μας την πλευρά, διαπιστώνουμε πως οι ΗΠΑ έχουν τον απόλυτο έλεγχο του γεωπολιτικού παιχνιδιού, αντιμετωπίζουν με πολύ οξυδέρκεια τους αντιπάλους και κατορθώνουν να οδηγούν τις εξελίξεις στο σημείο ακριβώς που θέλουν.
Στην περίπτωση της Ρωσίας, επέλεξαν τον τόπο και τον χρόνο να «αντιμετωπίσουν» και να εγκλωβίσουν την Μόσχα σε ένα τεράστιο δίλημμα, για το εάν η Ρωσία θα είναι εκείνη που θα ξεκινήσει έναν παγκόσμιο πόλεμο, στην περίπτωση της (δικής τους) Γερμανικής Ευρώπης κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν την περαιτέρω στήριξή της εξασφαλίζοντας την ενεργειακή της επάρκεια (με αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες που θα καρπωθούν το σύνολο σχεδόν της ενέργειας της Ανατολικής Μεσογείου, στην περίπτωση του Ισραήλ του δίνουν νέους «εχθρούς» και τις αφορμές για την κατάκτηση νέων εδαφών αλλά και την ισοπέδωση του Ιράν (ορκισμένου εχθρού του Τελ Αβίβ).
Το γεωπολιτικό παιχνίδι συνεχίζεται, με το ενδιαφέρον πλέον να εστιάζεται σε δύο κυρίως σημεία: Στη Συρία και στην Τουρκία, όπου έχουν αναπτυχθεί δύο παγίδες προς την Μόσχα, η «απάντηση» της οποίας θα καθορίσει και τις εξελίξεις. Η Ρωσία είναι η χώρα καταλύτης, απόλυτα προβλέψιμη μέχρις στιγμής, εκτός και εάν κάνει την μεγάλη έκπληξη και αποφασίσει να πάρει την πρωτοβουλία των επόμενων άκρως επικίνδυνων κινήσεων…
Παρ’ όλα αυτά, αναμένονται μικρές ενδιάμεσες κινήσεις «τακτοποίησης» της σκακιέρας… Η Ελλάδα θα πρέπει να δείξει ιδιαίτερη προσοχή σε αυτές τις «τακτοποιήσεις», αφού είναι σαφές πως θα αποφύγει την εμπλοκή της (λόγω οικονομικής δυσπραγίας), αλλά ενδέχεται να «πληρώσει» σε είδος τα «πιόνια» των ΗΠΑ που λειτουργούν απρόσκοπτα στην ευρύτερη περιοχή μεταξύ Βαλκανίων και Ανατολικής Μεσογείου.
Δημοσίευση σχολίου
Blogger Facebook