Ένα από τα «διαμάντια» που μας άφησε η Ε. Π. Μπλαβάτσκυ είναι το Διάγραμμά της για τον Διαλογισμό, το οποίο αντέγραψε ο Ε. Τ. Στέρντι, μέλος της Εσωτερικής της Ομάδας. Εάν δεν το έχετε δει ποτέ, υπάρχει ένα αντίγραφό του στο τέλος του παρόντος κειμένου. Εδώ θα ασχοληθούμε με ορισμένες από τις εσωτερικές αρχές στις οποίες βασίζεται και, κατ’ επέκταση, με τις αξίες του κατά τη διαδικασία της πνευματικής μεταμόρφωσης. Ως προς το ερώτημα τί είναι η διαδικασία της πνευματικής μεταμόρφωσης, μπορούμε να πάρουμε μια κατατοπιστική ιδέα από ένα απόσπασμα της «Επιστολής του Μάχα Τσοχάν», και συγκεκριμένα το εξής:
«Όλοι μας πρέπει να απαλλαγούμε από το Εγώ μας, τον απατηλό, προφανή εαυτό, να αναγνωρίσουμε τον αληθινό Εαυτό μας, σε μια υπερβατική θεία ζωή. Αν, όμως, δεν θέλουμε να είμαστε εγωιστές, πρέπει να προσπαθήσουμε να κάνουμε και άλλους ανθρώπους να δουν αυτή την αλήθεια και να αναγνωρίσουν την πραγματικότητα του υπερβατικού Εαυτού, τον Βούδα, τον Χριστό ή τον Θεό για τον οποίον μιλάει κάθε ιεροκήρυκας».
Το παραπάνω απόσπασμα τονίζει ότι ο πραγματικός μας Εαυτός δεν είναι η προσωπικότητα που, από πνευματική άποψη, είναι απλώς ο προφανής εαυτός μας και ότι ο πραγματικός μας Εαυτός βρίσκεται σε μια υπερβατική θεία ζωή. Η αληθινή πνευματική μεταμόρφωση συντελείται, όταν μπορέσουμε να «απαλλαγούμε» από αντιλήψεις και συναισθήματα ότι είμαστε προσωπικό εγώ και να «αναγνωρίσουμε τον πραγματικό ή αληθινό Εαυτό (αλλά και κάθε άλλου όντος) σε μια υπερβατική θεία ζωή».
Είναι μια διαδικασία που, καθώς εκτυλίσσεται, μας κάνει να ξεχωρίζουμε το πραγματικό και σταθερό από το απατηλό και εφήμερο, μια διαδικασία που απαιτεί να απο-ταυτιστούμε από το απατηλό και να επανα-ταυτιστούμε με το πραγματικό. Η διαδικασία αυτή προχωρεί και διευκολύνεται, καθώς αλλάζουν οι αντιλήψεις και τα συναισθήματα έτσι που να αντικατοπτρίζουν την Ενότητα του Συνόλου της Ζωής.
Ως εκ τούτου το απόσπασμα τονίζει και πόσο είναι σημαντικό να ξεπερνιέται ο εγωισμός - που πηγάζει από μια διάθεση χωριστικότητας - με το να βοηθούμε και τους άλλους να αντιληφθούν αυτή την παγκόσμια αλήθεια που υπάρχει σε όλες τις θρησκείες. Εννοεί ότι η αληθινή πνευματική μεταμόρφωση απαιτεί όχι μόνο αληθινά παγκόσμιες απόψεις και αξίες που να προκύπτουν από την αίσθηση Ενότητας του Συνόλου της Ζωής αλλά και μια δέσμευση να ζούμε ή να εργαζόμαστε για το καλό όλων. Η πρακτική εφαρμογή του Διαγράμματος στρέφει τη συνειδητότητα προς το πραγματικό και μας κάνει να δούμε με οξυδέρκεια τι είναι απατηλό βοηθώντας έτσι τη διαδικασία της πνευματικής μεταμόρφωσης.
Κάθε προσέγγιση της πνευματικής μεταμόρφωσης πρέπει να έχει πρακτικό αποτέλεσμα και να μπορεί να διευκολύνει την αλλαγή όχι μόνο ως προς τις απόψεις και τις αξίες αλλά, τελικά, ως προς τη συνειδητότητα. Πρέπει να φέρνει αλλαγές που ευθυγραμμίζονται με την παγκόσμια αλήθεια, που είναι η πραγματικότητα και να απελευθερώνει τη συνειδητότητα από την προσκόλληση και την ψευδαίσθηση. Έχοντας αυτό κατά νου, είναι δυνατόν να προκύψουν δύο ζητήματα με αφορμή το Διάγραμμα.
Πρώτον, μπορεί να νομίσει κανείς ότι το Διάγραμμα είναι πάρα πολύ αφηρημένο ή μεταφυσικό και επομένως πως δεν έχει πρακτική αξία. Τί σχέση μπορεί να έχει το να προσπαθεί κανείς να «συλλάβει την Ενότητα με διαστολή του Χώρου στον απέραντο Χρόνο» με το να ζει μια πνευματική ζωή ή πνευματική μεταμόρφωση;
Σε απάντηση μπορούμε να πούμε ότι η Θεοσοφία αναπτύσσει μια φιλοσοφία πνευματικής εξέλιξης και για να ζήσουμε στ’ αλήθεια μια πνευματική ζωή πρέπει να ακολουθήσουμε και τις μεταμορφώσεις που διαγράφονται στο σχέδιο του εξελικτικού δρόμου της Ανθρωπότητας.
Στη Μυστική Δοξασία, διαβάζουμε ότι ένας από τους εξελικτικούς στόχους για την Ανθρωπότητα είναι να αναπτύξει «ένα νου που θα αγκαλιάσει το σύμπαν». Για να είναι στ’ αλήθεια παγκόσμιο αυτό το «αγκάλιασμα» πρέπει να συμπεριλάβει όχι μόνο όλο τον Χώρο - κι ό,τι αυτός εμπεριέχει - αλλά και να είναι απεριόριστο Χρονικά, τουλάχιστον κατά τη διάρκεια του συγκεκριμένου εξελικτικού κύκλου.
Αυτή η έμφυτη εν δυνάμει ικανότητα του νου μας να μπορεί να αγκαλιάσει το σύμπαν, θα επιτευχθεί βεβαίως με τη διαδικασία της εξέλιξης. Πάντως, αναφέρεται ότι το πραγματικό Πνευματικό μας Εγώ, το Ανώτερο Μάνας, είναι ήδη σε μεγάλο βαθμό παγκόσμιο και δεν περιορίζεται χωροχρονικά όσο βρισκόμαστε στο επίπεδο της προσωπικότητας.
Το Διάγραμμα μπορεί να μας βοηθήσει να έρθουμε σε στενότερη επαφή με το Ανώτερο Μάνας μας διότι στρέφει ή ανοίγει το κατώτερο μάνας μας προς το Ανώτερο.
Κατά δεύτερον, επειδή το Διάγραμμα αποτελείται από μια ακολουθία βημάτων θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι δεν είναι παρά μια ακόμη μέθοδος που θα κατέληγε όχι σε πραγματική μεταμόρφωση αλλά σε ένα είδος αδιόρατης προσκόλλησης. Αυτός είναι ένας εν δυνάμει κίνδυνος που αφορά κάθε προσέγγιση, όποτε προσπαθεί κάποιος να καταλάβει τη ζωή και να πραγματοποιήσει ή να διευκολύνει την εσωτερική του αλλαγή.
Όμως, όταν η προσέγγιση βασίζεται στην Αλήθεια ή στην Πραγματικότητα μέσα από γνήσια απόδοση της Αρχαίας Σοφίας και, επομένως, βασίζεται στη φύση της αληθινής ή πραγματικής μας ύπαρξης, τότε φαίνεται να υπάρχει δυνατότητα για πραγματική μεταμόρφωση, υπό την προϋπόθεση ότι έχουμε την ικανότητα να μην καταστήσουμε τη διαδικασία ένα διανοητικό κατασκεύασμα ως προς τον στόχο της. Το Διάγραμμα μας ζητάει, επίσης, να «συλλάβουμε» και να «πλάσουμε τη φυσιολογική μας συνειδητότητα με» «διαρκή παρουσία της φαντασίας στον Χώρο και στον Χρόνο». Εκ πρώτης όψεως, αυτό μπορεί να φανεί σαν εννοιολογικό μόρφωμα. Όμως, ο Σρι Κρίσνα Πρεμ και ο Σρι Μαντχάβα Ασίς εξηγούν:
«Βασικά, η δύναμη της δημιουργίας εικόνων ισοδυναμεί με τη γνώση. …Η πράξη της δημιουργίας εικόνων είναι και αυτή πράξη γνώσης όπως και κάθε αντίληψη αισθητικών δεδομένων αλλά λαμβάνει χώρα σε ένα λεπτοφυέστερο επίπεδο από το φυσικό…..και το γεγονός ότι οι κοινοί άνθρωποι δεν μπορούν να χρησιμοποιούν αποτελεσματικά αυτό το μέσο γνώσης οφείλεται στο ότι, όπως συμβαίνει και με κάθε άλλη ιδιότητα που δεν χρησιμοποιείται και δεν εξασκείται αρκετά, η δύναμή τους για δημιουργία εικόνων παραμένει σε μια παιδαριώδη κατάσταση αχρηστίας».
Εμείς εδώ, θα προσπαθήσουμε, στη συνέχεια, να δείξουμε ότι το Διάγραμμα βασίζεται σε όψεις του πραγματικού ή αληθινού Εαυτού μας όχι της προσωπικότητας και ότι δείχνει τη φύση της ανώτερης συνειδητότητάς μας. Στην κατηγορία Στερήσεις δείχνει επίσης με μοναδικό τρόπο ότι οι περιορισμένες αντιλήψεις μας από μια προσωπική οπτική γωνία δεν είναι πραγματικές ως προς τον πραγματικό μας Εαυτό. Και μάλιστα μας δείχνει ακόμα πώς μπορούν να εξουδετερωθούν.
Η Εσωτερική Βάση του Διαγράμματος της Ε. Π. Μπλαβάτσκυ για τον Διαλογισμό.
Το εσωτερικό βάθος του Διαγράμματος φαίνεται ήδη από το γεγονός πως βάση του είναι οι θεμελιώδεις εσωτερικές αρχές. Εμείς θα εστιάσουμε πρώτιστα στις κύριες γραμμές που αφορούν τα τέσσερα θεμελιώδη βήματα του Διαγράμματος και εν συντομία θα καλύψουμε μερικές από τις εσωτερικές αρχές στις οποίες στηρίζονται.
Διάγραμμα: «Κατ’ αρχήν, να συλλάβεις την Ενότητα με τη διαστολή του Χώρου στον απέραντο Χρόνο»
Για τη σπουδαιότητα της Ενότητας ως πρώτου και κύριου νόμου, διαβάζουμε:
“Η ριζική ενότητα της έσχατης ουσίας κάθε συστατικού μέρους των σύνθετων πραγμάτων στη Φύση – από τα Άστρα μέχρι το ορυκτό Άτομο, από τον ανώτερο Ντυάνι Τσοχάν μέχρι το μικρότατο οργανισμό, με το πλήρες νόημα του όρου, είτε αναφέρεται στον πνευματικό, στο διανοητικό ή στον φυσικό κόσμο – αυτός είναι ο θεμελιώδης νόμος της Απόκρυφης Επιστήμης.”
Αυτό επιβεβαιώνεται στο Η Μυστική Δοξασία και η Μελέτη της που έγραψε ο Διοικητής Ρόμπερτ Μπάουεν το 1891. Η Ε.Π.Μπλαβάτσκυ λέει ότι η πιο σημαντική εσωτερική αρχή που δεν πρέπει ποτέ να λησμονείται είναι:
«Η ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ. Αυτή η ενότητα είναι κάτι τελείως διαφορετικό από την ενότητα όπως την καταλαβαίνουμε κοινώς – όπως όταν λέμε ότι ένα έθνος ή ένας στρατός είναι ενωμένος. … Δεν λέει κάτι τέτοιο η διδασκαλία. Λέει ότι η ύπαρξη είναι ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ, όχι πολλά πράγματα συνδεδεμένα. Βασικά υπάρχει ΜΙΑ ΥΠΑΡΞΗ….. Είναι ΟΛΗ Η ΥΠΑΡΞΗ….. είναι σαφές ότι αυτή η θεμελιώδης ΜΙΑ ΥΠΑΡΞΗ ή το Απόλυτο Ον, πρέπει να είναι Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ σε κάθε μορφή που υπάρχει….. Το άτομο, ο Άνθρωπος, ο Θεός είναι καθένα ξεχωριστά και συλλογικά, Απόλυτο Ον, σε τελική ανάλυση, αυτή είναι η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ».
Εάν πρόκειται να διευρύνουμε τη συνειδητότητά μας στο θείο, τότε η συνειδητότητά μας πρέπει να διευρυνθεί προς τις αντιλήψεις και τα συναισθήματα της Ενότητας του Όλου που είναι σύμφυτες με την καθαρή φύση της.
Η σπουδαιότητα του Χώρου, του Αιώνιου Πατέρα και του Χρόνου τονίζεται από το γεγονός ότι στην Κοσμογένεση της Μυστικής Δοξασίας αποτελούν τα δύο πρώτα θέματα που καλύπτουν οι Σλόκα 1 και 2 αντιστοίχως της Στάντζα 1, συγκεκριμένα στη «Μυστική Δοξασία»:
«Η ΑΙΩΝΙΑ ΚΑΡΑΝΑ (ΓΟΝΕΑΣ-ΔΙΑΣΤΗΜΑ), ΤΥΛΙΓΜΕΝΗ ΣΤΑ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ ΑΟΡΑΤΑ ΠΕΠΛΑ ΤΗΣ…. την ακατανόητη ΘΕΟΤΗΤΑ»
Το Προοίμιο της Μυστικής Δοξασίας, αναφέρει την Απόκρυφη Κατήχηση:
“Τί είναι αυτό που υπάρχει πάντα;» «Ο Χώρος, ο αιώνιος Ανουπαπαντάκα» «Τί είναι αυτό που υπήρχε πάντα;» «Το Σπέρμα μέσα στη Ρίζα». «Τί είναι αυτό που αιώνια έρχεται και φεύγει;» «Η Μεγάλη Πνοή». «Υπάρχουν, λοιπόν, τρία Αιώνια;» «Όχι, τα τρία είναι ένα. Αυτό που υπάρχει πάντα, είναι ένα. Αυτό που υπήρχε πάντα, είναι ένα. Αυτό που αιώνια έρχεται και φεύγει, είναι επίσης ένα: και αυτό είναι ο Χώρος».
Στο παραπάνω απόσπασμα είναι σαφές ότι ο Χώρος έχει τεράστια σημασία. Όμως, δεν εννοεί μόνο τον αντικειμενικό Χώρο που βλέπουμε κοιτάζοντας γύρω μας ή ψηλά στον ουρανό, αλλά τον υποκειμενικό Χώρο που μπορούμε να βιώσουμε ή να διανύσουμε μέσα στην ίδια τη συνειδητότητά μας. Ως προς τον Χρόνο, διαβάζουμε το εξής στη Μυστική Δοξασία,:
«ΧΡΟΝΟΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ, ΓΙΑΤΙ ΚΟΙΜΟΤΑΝ ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ ΣΤΗΘΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ (α) Ο χρόνος είναι μόνο μια πλάνη που δημιουργείται από τη διαδοχή των καταστάσεων συνειδητότητας, καθώς ταξιδεύουμε μέσα στην αιώνια διάρκεια και εκεί όπου δεν υπάρχει συνειδητότητα η οποία θα μπορούσε να δημιουργήσει αυτή την πλάνη.»
Και πάλι στη Μυστική Δοξασία:
“Τί άλλο είναι ο χρόνος για παράδειγμα, εκτός από την πανοραμική διαδοχή των καταστάσεων της συνειδητότητάς μας; Σύμφωνα με τα λόγια ενός Διδασκάλου, «Νιώθω πάντα ενοχλημένος όταν πρέπει να χρησιμοποιήσω αυτές τις άχαρες λέξεις: παρελθόν, παρόν και μέλλον. Άχαρες αντιλήψεις των αντικειμενικών φάσεων του Υποκειμενικού Όλου, που είναι τόσο ακατάλληλες για τον σκοπό μας, όσο ακατάλληλο είναι ένα τσεκούρι για λεπτό σκάλισμα.»
Η άσκηση του να συλλαμβάνουμε «την Ενότητα με διαστολή του Χώρου και του Χρόνου» διευρύνει τη συνειδητότητά μας ακριβώς στην καρδιά της πραγματικής μας φύσης και μπορεί να μας βοηθήσει «να αναγνωρίζουμε τον αληθινό μας Εαυτό σε μια υπερβατική θεία ζωή» γιατί βασίζεται σε αυτό που είναι ήδη σύμφυτο με την πραγματική μας φύση.
Διάγραμμα: «Κατόπιν, διαλογιστείτε λογικά και σταθερά με γνώμονα τις καταστάσεις συνειδητότητας».
Αυτό το τμήμα του διαλογισμού ασχολείται με τις καταστάσεις ή τα επίπεδα της συνειδητότητας που σχηματίζουν ή αποτελούν το Σύμπαν. Αρκετά βιβλία πάνω στη γιόγκα, αλλά και πνευματικά και Θεοσοφικά έργα περιέχουν αναφορές σε αυτές τις καταστάσεις συνειδητότητας. Για παράδειγμα, στο Γλωσσάριο του 1 Μέρους της «Φωνής της Σιγής», διαβάζουμε:
«Οι καταστάσεις συνειδητότητας που είναι το τζάγκρατ - η εγρήγορση, το σβάπνα - το ονείρεμα και το σουσούπτι, - ο βαθύς ύπνος, αυτές οι τρεις Γιόγκα καταστάσεις οδηγούν στην τέταρτη ή – το τουρίγια, τη χωρίς όνειρα κατάσταση, που υπερβαίνει όλες τις άλλες, μια κατάσταση υψηλής πνευματικής συνειδητότητας.»
Στο Διδασκαλίες της Εσωτερικής Ομάδας της Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, διαβάζουμε:
«μόνο στην κατάσταση Τουρίγια, την ανώτερη από τις επτά βαθμίδες της Ράτζα Γιόγκα, ο Γιόγκι μπορεί να παρουσιάσει στον εαυτό του αυτό που είναι αφηρημένο». Και στη σ. 15 «Η κατάσταση Tουρίγια επέρχεται στο «Τέταρτο Μονοπάτι».
Αυτές οι καταστάσεις αντιπροσωπεύουν τα στάδια ή τις φάσεις μετάβασης από τις αντικειμενικές στις υποκειμενικές καταστάσεις συνειδητότητας. Δεν είναι ακριβώς καταστάσεις εγρήγορσης, ονειρέματος ή βαθέος ύπνου, όπως τις ξέρουμε στο επίπεδο της προσωπικότητάς μας, αλλά αντιπροσωπεύουν κλειδιά προς το εσωτερικό μυστικό μονοπάτι της ένωσης με τον Ανώτερο Εαυτό μας.
Αποκτήματα και Στερήσεις – «μεταμορφώσεις μέσω του Μάνας με συσσώ-ρευση εμπειρίας».
Μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα τί ρόλο παίζουν τα Αποκτήματα και οι Στερήσεις, εάν εξετάσουμε μία από τις βασικές εξελικτικές διαδικασίες: «τις μεταμορφώσεις μέσω του Μάνας με συσσώρευση εμπειρίας».
Στη Μυστική Δοξασία,, βλέπουμε:
«Αυτό το σώμα χρησιμεύει σαν φορέας για την ‘ανάπτυξη’ και τη μεταμόρφωση μέσω του Μάνας – και χάρη στη συσσώρευση εμπειριών – του πεπερασμένου σε ΑΠΕΙΡΟ, και παροδικού σε Αιώνιο και Απόλυτο.»
Το Ανώτερο Μάνας μας, το πραγματικό Πνευματικό Εγώ εμπλουτίζεται, μέσω της εμπειρίας που αποκομίζει με τις ενσαρκώσεις του και μεταμορφώνεται σύμφωνα με τον εξελικτικό νόμο. Το τί είναι αυτό που αποκτά το Πνευματικό μας Εγώ φαίνεται στο ανωτέρω απόσπασμα. Κατά την εξελικτική διαδικασία συντελείται μια μεταμόρφωση «του πεπερασμένου σε ΑΠΕΙΡΟ, του παροδικού σε Αιώνιο και Απόλυτο». Τούτο συμβαίνει με τη «συσσώρευση εμπειρίας» που έχει σαν αποτέλεσμα την ικανότητα διάκρισης ανάμεσα στο Πραγματικό και το μη πραγματικό, ανάμεσα στο αμετάβλητο ή αιώνιο και το παροδικό. Είναι φανερό ότι σε αυτή τη διαδικασία περιλαμβάνεται η εξέλιξη ενός «νου που αγκαλιάζει το Σύμπαν». Όμως, οι άνθρωποι διαθέτουν αυτοσυνειδητότητα γι’ αυτό και πρέπει να επιλέγουν. Προφανώς, μία από τις βασικές επιλογές που πρέπει να κάνουμε είναι το εάν θα ενεργούμε για το καλό του Συνόλου ή μόνο ωθούμενοι από ιδιοτελή κίνητρα. Όταν δρούμε με κίνητρο το καλό του Συνόλου (δηλαδή, με συναισθήματα ή αντιλήψεις Ενότητας), τότε συντελείται η διαδικασία αυτή της μεταμόρφωσης.
Το Διάγραμμα είναι σχεδιασμένο για να βοηθήσει να επιταχύνεται η διαδικασία κατανόησης και διάκρισης και ίσως τελικά η άμεση αντίληψη μεταξύ Πραγματικού και μη πραγματικού. Κι αυτό γιατί η διαδικασία του διαλογισμού στο Διάγραμμα βασίζεται σε αντιλήψεις από την σκοπιά του πραγματικού Πνευματικού Εγώ μας, δηλαδή από το Πραγματικό.
Στόχο έχει να εστιάσει ξανά την αίσθηση ταυτότητάς μας από την προσωπικότητα στο πραγματικό Πνευματικό Εγώ. Σε γενικές γραμμές, τα Αποκτήματα στρέφουν τον νου προς το Πραγματικό και ξεδιπλώνουν αντιλήψεις ούτως ώστε οι πράξεις που ακολουθούν να βασίζονται στην αλήθεια και οι Στερήσεις προς την ικανότητα να διακρίνουμε τί είναι μη πραγματικό ή απατηλό και επομένως να αποδυναμώνεται η επιρροή τους. Αναλυτικότερα, διαβάζουμε στη Μυστική Δοξασία,:
“ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟΓΕΝΝΗΜΕΝΟ (πρωταρχικό ή πρώτο άνθρωπο) ΤΟ ΝΗΜΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΙΩΠΗΛΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟ ΚΑΙ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΟ ΜΕ ΚΑΘΕ ΑΛΛΑΓΗ (μετενσάρκωση)…..
ο ‘Παρατηρητής’ και οι ‘Σκιές’ του – οι τελευταίες είναι τόσες σε αριθμό όσες και οι ενσαρκώσεις για τη Μονάδα – είναι ένα. Ο Παρατηρητής, ή το θείο πρότυπο, είναι στο ανώτερο σκαλοπάτι της ύπαρξης, η σκιά στο κατώτερο. Επίσης η Μονάδα κάθε ζωντανού όντος, αν η ηθική ανοησία του δεν σπάσει τον δεσμό και δεν ελευθερωθεί να τρέξει «και να περιπλανηθεί στη σεληνιακή ατραπό» - για να χρησιμοποιήσουμε μια Αποκρυφιστική έκφραση – είναι ένας ατομικός Ντυάνι-Τσοχάν, ξεχωριστός από τους άλλους, ένα είδος ανεξάρτητης πνευματικής ατομικότητας, κατά τη διάρκεια ενός ιδιαίτερου Μανβαντάρα.»
Κανονικά ο όρος «Νήμα» χρησιμοποιείται για το «Νήμα της Ψυχής», το Σουτράτμαν. Στο απόσπασμα που διαβάσαμε μπορεί επίσης να εκληφθεί ότι σημαίνει το Αντακαράνα που η Ε. Π. Μπλαβάτσκυ περιγράφει στα «Άπαντά» της, σαν την «ατραπό που βρίσκεται ανάμεσα στο θείο και το ανθρώπινο Εγώ» και που δεν μπορεί ποτέ να κοπεί εφόσον υπάρχει έστω και μία πνευματική πράξη που να λειτουργεί ως «ενωτικό νήμα».
Στο Διδασκαλίες της Εσωτερικής Ομάδας της Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, στη σ. 70, διαβάζουμε: «Μετά τον θάνατο το ανώτερο φως (Αντακαράνα) που φέρει τη μνήμη και τις εντυπώσεις όλων των καλών και ευγενικών επιδιώξεων αφομοιώνεται με το Ανώτερο Εγώ». Είναι φανερό ότι αυτές οι καλές και ευγενικές επιδιώξεις αποτελούν τα μαργαριτάρια που σχηματίζουν το Σουτράτμαν.
Το «Νήμα» αυτό είναι το Αντακαράνα, η καθαρή ακτίνα του Ανώτερου Μάνας, που πέφτει στον εδώ κόσμο της αντικειμενικότητας για να ενωθεί με την προσωπικότητα. Το τμήμα εκείνο της ακτίνας που παραμένει αγνό, δηλαδή ανεπηρέαστο από το κάμα σχηματίζει το Αντακαράνα. Είναι το μέσο δια του οποίου το πραγματικό Πνευματικό Εγώ συλλέγει τις εμπειρίες των ενσαρκώσεών του αλλά και το μέσο δια του οποίου προσπαθεί να επηρεάσει τον κατώτερο εαυτό, την προσωπικότητα. Με το Αντακαράνα είναι που μπορούμε να διακρίνουμε μεταξύ σωστού και λάθους. Στο Διδασκαλίες της Εσωτερικής Ομάδας της Ε. Π. Μπλαβάτσκυ., σ.70, διαβάζουμε: «Το συνολικό πεπρωμένο μιας ενσάρκωσης εξαρτάται από το εάν το Αντακαράνα θα μπορέσει να συγκρατήσει το Κάμα – Μάνας ή όχι». Η σπουδαιότητα αυτού του καθοδηγητικού και περιοριστικού ρόλου τονίζεται και στη «Φωνή της Σιγής».
«Συγκράτησε μέσω του Θείου τον κατώτερό σου Εαυτό»
«Συγκράτησε μέσω του Αιώνιου το Θείο»
«Ναι, αυτός είναι σπουδαίος, ο που την επιθυμία εξόντωσε».
Είναι πολύ δύσκολο, και ίσως να μην είναι ενδεδειγμένο, να σύρει κανείς πάρα πολύ σαφείς διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα διαφορετικά επίπεδα της ανώτερης φύσης μας. Όμως, το να μπορούμε κάπως να αναγνωρίζουμε την ανοδική κλίμακα της ύπαρξής μας από το πνευματικό στο Θείο και στο Αιώνιο μπορεί να μας βοηθήσει. Είναι φανερό ότι το Θείο είναι το πραγματικό πνευματικό μας Εγώ, το Ανώτερο Μάνας ενωμένο με το Μπούντι, το όχημα του Άτμα και το Αιώνιο είναι ο Ανώτερος Εαυτός, το Άτμα, η αδιαχώριστη ακτίνα του Παγκόσμιου και ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ ΕΝΟΣ ΕΑΥΤΟΥ.
Στο Διάγραμμα, πριν από τα Αποκτήματα και Στερήσεις διαβάζουμε την πρόταση «Τότε η φυσιολογική κατάσταση συνειδητότητάς μας πρέπει να διαμορφωθεί από –». Αυτό δείχνει ότι ο ρόλος των Αποκτημάτων και των Στερήσεων είναι να ενδυναμώσουν την επιρροή του πραγματικού Πνευματικού Εγώ στον κατώτερο εαυτό μέσω του Αντακαράνα, πράγμα που επιτυγχάνεται όχι μόνο στον καθιστικό διαλογισμό αλλά πρέπει να γίνεται και στην καθημερινή ζωή.
Διάγραμμα: Αποκτήματα– «Είμαι όλος ο Χώρος και ο Χρόνος. Πέραν τούτου…..(άρρητο)»
Η φύση του πραγματικού Πνευματικού μας Εγώ ανήκει στο σύνολο του Χώρου και του Χρόνου. Ο διαλογισμός πάνω σε αυτό την απόκτημα στρέφει ή διευρύνει τη συνειδητότητά μας προς το πραγματικό Πνευματικό μας Εγώ. Είναι μια θετική προσέγγιση για να ταυτιστούμε αποκλειστικά με το Πραγματικό, το Άπειρο και Αιώνιο που ο νους μπορεί να το συλλάβει μόνο με την έκφραση «Είμαι όλος ο Χώρος και ο Χρόνος. Πέραν τούτου….(άρρητο)»
Η πρώτη υποκατηγορία των Αποκτημάτων λέει ότι η φυσιολογική κατάσταση της συνειδητότητάς μας πρέπει να διαμορφωθεί από την «Αέναη Παρουσία της Φαντασίας σε όλο τον Χωρόχρονο». Αυτό και το «Είμαι όλος ο Χώρος και ο Χρόνος. Πέραν τούτου…..(άρρητο)» δείχνουν μια κατάσταση γνώσης ή εγρήγορσης που είναι φανερό ότι συσχετίζεται με τα λόγια του Μάχα Τσοχάν «να αναγνωρίζουμε τον αληθινό μας Εαυτό σε μια υπερβατική θεία ζωή» και με μερικές παρατηρήσεις του Κρισναμούρτι, αν και ο Κρισναμούρτι το εξέφρασε αλλιώς. Στις Σημειώσεις του Κρισναμούρτι, σ. 143, διαβάζουμε:
«Ο Διαλογισμός υποχώρησε στην άλλη κατάσταση. Μια συντριπτική αγνότητα. Η αγνότητά του δεν άφησε κατάλοιπα. Ήταν εκεί, αυτό είναι όλο και τίποτε δεν υπήρχε. Δεν υπήρχε τίποτε. Ήταν. Ήταν η αγνότητα όλης της ουσίας. Αυτή η γαλήνη είναι ένας μεγάλος, άπειρος χώρος αμέτρητου κενού». Στη σ. 160 «Αυτό το καινούριο, αυτό το βάθος μεγάλωνε, εκτινασσόταν, απομακρυνόταν, μεγάλωνε με τις ίδιες τις εκρήξεις του, όμως, έξω από τον χρόνο και πέρα από τον χρόνο και τον χώρο». Το Φως στην Ατραπό, Κανόνας 4, σ. 20. μας λέει: «Μην ζεις ούτε στο παρόν ούτε στο μέλλον, αλλά στο Αιώνιο».
Και οι άλλες υποκατηγορίες των Αποκτημάτων στοχεύουν στο να δημιουργούν αντιλήψεις και συναισθήματα που έχουν σαν αποτέλεσμα συμπεριφορές ζωής ευθυγραμμισμένες με μια όψη της υπερβατικής Ενότητας του Συνόλου της Ζωής. Εν ολίγοις, επικεντρώνονται στην ουσιαστική Ενότητα και συνεπώς στην τελική εσωτερική ισότητα όλων των ανθρώπων και στην αντίληψη ότι η ενσάρκωση ή «ενσωμάτωση» φέρνει περιορισμό σε όλα τα όντα και επομένως κάθε κρίση πρέπει να μην περιέχει έπαινο ή ψόγο. Αυτές οι αντιλήψεις εμπνέουν καλοσύνη, κατανόηση, δικαιοσύνη κ.λ.π. και η συμπεριφορά που προκύπτει αποτελεί μέρος της πρακτικής εφαρμογής των υπερβατικών αρετών ή Παραμίτα.
Διάγραμμα: Στερήσεις –«Δεν έχω ιδιότητες»
Σε προσωπικό επίπεδο, η αίσθηση που έχουμε για τον εαυτό είναι ένα πολύπλοκο σύνολο «ιδιοτήτων» που σχηματίζονται από την κατώτερη φύση μας και τις εγκόσμιες εμπειρίες μας, που έχουν σαν αποτέλεσμα τον περιορισμό μας. Από το Διάγραμμα της Κλίμακας των Απορροών στις Διδασκαλίες της Εσωτερικής Ομάδας της Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, σ. 90, βλέπουμε ότι οι ιδιότητες απορρέουν από την προσωπικότητα, τον απατηλό εαυτό και όχι από το πραγματικό Πνευματικό Εγώ που αντιπροσωπεύεται στις διδασκαλίες από τους Κουμάρας. Η επιστολή του Μάχα Τσοχάν μας λέει «να απαλλαγούμε από το Εγώ μας, τον απατηλό, προφανή εαυτό μας» και οι Στερήσεις τονίζουν ότι ο πραγματικός μας Εαυτός δεν διαθέτει στην πραγματικότητα αυτές τις ιδιότητες και είναι εγκλωβισμένος σε «ομηρία, άγνοια και αντιπαλότητα» γιατί ταυτιζόμαστε με αυτές. Από την άποψη του πραγματικού Πνευματικού Εγώ, η πραγματική ζωή του οποίου αποτελεί μέρος και φτάνει μέχρι την υπερβατική θεία ζωή δια μέσου Όλου του Χώρου και του Χρόνου, οι ιδιότητες δεν είναι πραγματικές και δεν υπάρχουν στο επίπεδο του πραγματικού Πνευματικού Εγώ.
Στο Διάγραμμα, πριν από τις Στερήσεις υπάρχει η φράση: «Διαρκής άρνηση να σκεφτόμαστε την πραγματικότητα των…» και ακολουθεί κατάλογος των ιδιοτήτων. Είναι φανερό ότι συσχετίζεται με τη φράση του Μάχα Τσοχάν «να απαλλαγούμε από το Εγώ μας, τον απατηλό, προφανή εαυτό» αλλά και με τη φράση του Κρισναμούρτι «θάνατος ως προς το γνωστό». Οι ιδιότητες αντιπροσωπεύουν ό,τι είναι γνωστό και θεωρείται πραγματικό στο προσωπικό επίπεδο, που, όμως, σύμφωνα με το Διάγραμμα δεν είναι πραγματικό για το αληθινό Πνευματικό Εγώ μας. Για να απελευθερωθεί το πραγματικό Πνευματικό μας Εγώ πρέπει να πεθάνουμε ως προς αυτό που είναι φυσιολογικά «γνωστό», δηλαδή ως προς τις ιδιότητες. Ο διαλογισμός πάνω στις Στερήσεις έχει σαν αποτέλεσμα όχι μόνο μια απο-ταύτιση της αίσθησης του εαυτού από αυτές τις «ιδιότητες», αλλά και τη θετική αντίληψη ότι «δεν έχω ιδιότητες». Κάνει διαρκή την επίγνωση ότι οι ιδιότητες δεν είναι τμήμα του αληθινού Εαυτού. Η πρακτική εφαρμογή των Στερήσεων μπορεί να παίξει ρόλο - κλειδί στη συγκράτηση του κατώτερου εαυτού μέσω του Αντακαράνα, αυτή την ακόμα αγνή όψη του μάνας που δεν έχει διαβρωθεί από το κάμα και που ακούει με προσοχή και ανταπαντά στο πραγματικό Πνευματικό Εγώ.
Παρόλο που τα Αποκτήματα και οι Στερήσεις ασκούνται σε «καθιστική στάση» διαλογισμού, πρέπει να ασκούνται και στην καθημερινή ζωή. Η ίδια η ζωή είναι ο μεγάλος δάσκαλος και τα προβλήματα που φέρνει, αν και μπορεί να προκαλούν βάσανα, μπορούν, ωστόσο, να γίνουν μέσον ενόρασης και επομένως πνευματικής μεταμόρφωσης. Εν μέσω των προκλήσεων της καθημερινής ζωής, το Διάγραμμα προσφέρει έναν τρόπο να ξεδιπλώσει κανείς και να διατηρεί πνευματικές αντιλήψεις και αποδεσμεύσεις.
Συμπέρασμα.
Το Διάγραμμα της Ε. Π. Μπ. πάνω στον Διαλογισμό βασίζεται σε μερικές από τις πιο θεμελιώδεις εσωτερικές αρχές ως προς τη φύση της Θεότητας και της Ύπαρξης. Μας δείχνει αυτό που στη φύση μας είναι πραγματικό, σταθερό και υπερβατικό αλλά και το απατηλό και πρόσκαιρο. Ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει το θέμα είναι μια μέθοδος ή διαδικασία πνευματικής μεταμόρφωσης παρέχοντας δείκτες αντιλήψεων από την οπτική γωνία της υπερβατικής Ενότητας του συνόλου της ζωής. Τέτοιο είναι το εύρος και το βάθος του, ώστε περιλαμβάνει όχι μόνο το μυστικό γιογκικό μονοπάτι της εσωτερικής ένωσης με τον Ανώτερο Εαυτό μας στα δύο πρώτα βήματά του αλλά και με τα Αποκτήματα και τις Στερήσεις περιλαμβάνει τη βάση για την εφαρμογή των παραμίτα στη ροή της καθημερινής ζωής.
Διάγραμμα της Ε. Π. Μπ. πάνω στο Διαλογισμό
Κατ’ αρχήν συλλάβετε την ΕΝΟΤΗΤΑ με Διαστολή του Χώρου και του Άπειρου Χρόνου.
(Είτε με είτε χωρίς αυτό-απόσπαση)
Κατόπιν διαλογιστείτε λογικά και σταθερά ως προς τις καταστάσεις συνειδητότητας.
Ύστερα πρέπει η φυσιολογική κατάσταση συνειδητότητας να σχηματιστεί με: -
ΑΠΟΚΤΗΜΑΤΑ
Διαρκής Παρουσία της φαντασίας σε όλο τον Χωρόχρονο
Διαρκής προσπάθεια ώστε ο νους να είναι ανοιχτός σε καθετί που υπάρχει, χωρίς αγάπη, μίσος ή αδιαφορία.
Η αντίληψη του περιορισμού για όλα τα ενσώματα όντα.
Από αυτήν προκύπτει ένα υπόστρωμα μνήμης που δεν σταματά κατά το ονείρεμα ή το ξύπνημα. Εκδηλώνεται με θαρραλέα δραστηριότητα απέναντι στον έπαινο ή ψόγο.
Διαφορετικός στην εξωτερική δραστηριότητα απέναντι στο καθετί γιατί η ικανότητα καθενός μεταβάλλεται. Νοητικά ίδιος προς όλα.
Κριτική χωρίς έπαινο ή ψόγο.
Με την ανάμνηση της παγκοσμιότητας κάθε φόβος εξαφανίζεται απέναντι στους κινδύνους και τις δοκιμασίες της ζωής.
Ισορροπία και διαρκής ηρεμία. Ευχερέστερη έμπρακτη εφαρμογή των «αρετών», που είναι αληθινό αποτέλεσμα της σοφίας, δηλαδή της καλοσύνης, συμπόνιας, δικαιοσύνης κ.λ.π. που τις εμπνέει η διαισθητική ταύτιση του ατόμου με άλλες, αν και άγνωστες στην προσωπικότητα.
Σημείωση: Το Διάγραμμα των Αποκτημάτων ολοκληρώνεται με την ιδέα «Είμαι όλος ο Χωρόχρονος» Πέραν τούτου…. (Άρρητο).
ΣΤΕΡΗΣΕΙΣ
Σταθερή άρνηση να σκεφτόμαστε την πραγματικότητα των εξής: -
Χωρισμοί και Συναντήσεις. Σύνδεση με τόπους, εποχές και μορφές.
Άσκοπες επιθυμίες. Προσδοκίες. Θλιθερές αναμνήσεις. Απογοητεύσεις.
Διάκριση Φίλου και Εχθρού. Καταλήγει στην απουσία θυμού-προκατάληψης (αντικαθίστανται από την κρίση).
Επίγεια Αγαθά. Πλεονεξία, εγωισμός, φιλοδοξία.
Προσωπικότητα. Ματαιοδοξία, τύψεις.
Αισθησιαρχία. Αδηφαγία, Λαγνεία, κ.λ.π.
Σημείωση: Οι Στερήσεις αυτές γεννιούνται από την ατέρμονη φαντασία – χωρίς την αυταπάτη του «Δεν έχω» - (Δεν υπάρχει κίνδυνος αυταπάτης εάν η προσωπικότητα λησμονείται με τη θέλησή μας). Γεννιούνται από την αναγνώριση ότι αποτελούν πηγή δέσμευσης, άγνοιας και αντιπαλότητας. «Η Στέρηση» ολοκληρώνεται με το διαλογισμό: Δεν έχω.
Γενική Σημείωση:
Όλα τα πάθη και οι αρετές αναμειγνύονται μεταξύ τους. Γι’ αυτό και το διάγραμμα κάνει μόνο γενικές νύξεις.
http://enallaktikoskosmos.blogspot.gr
Δημοσίευση σχολίου
Blogger Facebook