Η Ουκρανία θέλει να επανέλθει στη Λέσχη των πυρηνικών κρατών. Οι πολιτικοί που θεωρούν εαυτούς, ηγέτες της σημερινής «κυβέρνησης» της Ουκρανίας, θέλουν να αποκτήσουν επειγόντως τη δική τους «ατομική βόμβα». Αφελείς, αλλά όχι και τόσο ακίνδυνοι.

Δηλώσεις και σχέδια περί εξόδου του Κιέβου από το καθεστώς ελέγχου πυραυλικής τεχνολογίας και της συνθήκης κατά της διάδοσης των βαλλιστικών πυραύλων, με στόχο την επαναφορά της Ουκρανίας στο προηγούμενο στάτους της «πυρηνικής δύναμης», ξανακούστηκαν στο Κίεβο δημόσια τελευταία.
Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, πυρηνικά όπλα βρέθηκαν να υπάρχουν, πέραν της Ρωσίας, και στο έδαφος των νέων, ανεξάρτητων πλέον Δημοκρατιών της Λευκορωσίας και της Ουκρανίας. Το Μινσκ και το Κίεβο συμφώνησαν σχεδόν αμέσως να μεταφέρουν τα επικίνδυνα πυρηνικά οπλοστάσια που στάθμευαν στις χώρες τους στη Ρωσία. Η ευθύνη της διαχείρισης αυτών των οπλικών συστημάτων απέναντι στην παγκόσμια κοινότητα ήταν πραγματικά πολύ μεγάλη και ο έλεγχος τους αρκετά δύσκολος. Ιδιαίτερα, αν λάβουμε υπόψη την ασταθή εσωτερική πολιτική κατάσταση που επικρατούσε στις δύο τέως σοβιετικές Δημοκρατίες που μόλις είχαν πλήρως ανεξαρτητοποιηθεί. Έτσι, στις 5 Δεκεμβρίου 1994, στη Βουδαπέστη, υπεγράφη το μνημόνιο που επιβεβαίωνε το μη πυρηνικό καθεστώς της Ουκρανίας.
Παλιά «όνειρα»
Ωστόσο, στις 28 Αυγούστου 2009, το Περιφερειακό Συμβούλιο του Τερνόπολ (Δυτική -αντιρωσική- Ουκρανία), απευθύνθηκε στον τότε πρόεδρο της Ουκρανίας, που αναδείχθηκε μέσα από την ονομαζόμενη «πορτοκαλί επανάσταση», Βίκτωρ Γιούσενκο, στην πρωθυπουργό Γιούλια Τιμοσένκο και στον πρόεδρο της Βερχόβνα Ράντα (ουκρανικό Κοινοβούλιο), Λιτβίν, με αίτημα την επαναφορά του καθεστώτος πυρηνικού κράτους για την Ουκρανία, με ταυτόχρονη αποκήρυξη της συνθήκης της Βουδαπέστης.
Αυτή η πρόταση τότε δεν προχώρησε, αλλά τώρα, οι πυρηνικές και βαλλιστικές-πυραυλικές φιλοδοξίες επανήλθαν, με πιο σθεναρό τρόπο. Πολύ περισσότερο, άρχισε να κυκλοφορεί η φημολογία, ότι δήθεν, κατά την μεταβίβαση ενός μέρους των πυρηνικών οπλοστασίων στη Ρωσία, τμήμα των πυρηνικών κεφαλών είχε κρατηθεί στην ουκρανική επικράτεια και τώρα, είναι η ώρα να παρουσιαστεί στη διεθνή κοινότητα η φυλαγμένη και διατηρημένη στη χώρα πυρηνική στρατιωτική υποδομή.
ΡΩΣΙΑ-ΟΥΚΡΑΝΙΑ
Για το θέμα αυτό, αναφέρθηκε διεξοδικά, ο πολύ έμπειρος επιστήμονας, ειδικός εμπειρογνώμονας του τομέα των πυρηνικών οπλικών συστημάτων, καθηγητής της Ακαδημίας Στρατιωτικών Επιστημών και αντεπιστέλλων μέλος της Ακαδημίας Γεωπολιτικών Προβλημάτων, Σεργκέι Μπρεζκούν: «Θεωρώ, ότι είναι απίθανο να βρέθηκαν σήμερα στην Ουκρανία άνθρωποι που έχουν «τάσεις αυτοκτονίας», που τολμούν να ρισκάρουν «παίζοντας» με πραγματικές πυρηνικές κεφαλές. Ακόμη και για τους αξιωματικούς των Στρατιωτικών Πυρηνικών Δυνάμεων του Σοβιετικού Στρατού, ακόμη και για τα αρμόδια στελέχη της KGB που ήταν υπεύθυνα για την αμυντική-τεχνική υποστήριξη της λειτουργίας των πυρηνικών όπλων, οι πυρηνικές κεφαλές ήταν και εξακολουθούν να παραμένουν «μαύρα κουτιά» και οι εργασίες με αυτά τα οπλικά συστήματα είναι αυστηρά περιορισμένες και επ’ ουδενί προβλέπεται (στη βάση του πρωτοκόλλου ενεργειών) η γνωριμία με τα κατασκευαστικά στοιχεία της πυρηνικής κεφαλής. Στον κόσμο δεν υπάρχει, δεν υπήρξε ποτέ και δεν μπορεί να υπάρξει ειδικός εμπειρογνώμονας που να κατέχει μόνος του όλη τη γνώση – επιστημονική και μηχανική, να ξέρει όλες τις διαδικασίες της κατασκευής, της λειτουργίας και της συντήρησης, να γνωρίζει τον «τεχνικό φάκελο» που απαραίτητα συνοδεύει το πυρηνικό οπλοστάσιο. Η εμφάνιση ενός τόσο εξειδικευμένου επιστήμονα (ή μιας μικρής ομάδας εμπειρογνωμόνων), αποκλείεται από το ίδιο το πρωτόκολλο πληροφοριών, την αυστηρότητα, μυστικότητα και τη διακριτότητα του».
Η Ουκρανία, προκειμένου να αποκτήσει το πυρηνικό στάτους, πρέπει πρώτα απ’ όλα να αποκτήσει το δικό της πυρηνικό συγκρότημα. Αυτό δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, αλλά ένα πολύ δαπανηρό έργο που για την Ουκρανία, είναι απλά – απαγορευτικό».
Στα ποιανού τα χέρια θα πέσει ο «Σατανάς»;
Ωστόσο, ο κίνδυνος της μεταφοράς πυρηνικής πυραυλικής τεχνολογίας σε τρίτες χώρες από την Ουκρανία είναι πραγματικός. Ο πιο ισχυρός διηπειρωτικός βαλλιστικός πύραυλος στον κόσμο Р-36М2 «Βοεβόντα», που στην κατηγοριοποίηση του ΝΑΤΟ φέρει την ονομασία  SS-18 «Satan» («Σατανάς»), σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε στο Ντνιεπροπετρόφσκ, στο σχεδιαστικό γραφείο «Γιούζνοε».  Όλα τα σχεδιαστικά και κατασκευαστικά τεχνικά έγγραφα και οι φάκελοι με τα συνοδευτικά αρχεία του ICBM, βρίσκονται από τότε εκεί. Στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης εμφανίστηκαν δημοσιεύματα που αναφέρουν ότι εκπρόσωποι του εργοστασίου κατασκευής πυραύλων «Γιουζμάς» (Ντνιεπροπετρόφσκ) διεξάγουν μυστικές συνομιλίες με πιθανούς επιχειρηματικούς εταίρους στην Τουρκία και ότι στο Ντνιεπροπετρόφσκ ξεκίνησαν επίσημες διαπραγματεύσεις με την Κίνα.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες άρχισαν να ανησυχούν και όχι χωρίς λόγο. Αν το Πεκίνο προσφέρει προνομιακό δάνειο αρκετών δισεκατομμυρίων δολαρίων, τότε, μπορεί να δοθούν στους κινέζους μηχανικούς πυραύλων όλοι οι τεχνικοί φάκελοι για το σχεδιασμό και την τεχνολογία παραγωγής του «Σατανά». Πάντως, οι νέες ουκρανικές αρχές ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να διακόψουν την αμυντική - τεχνική συνεργασία με τη Ρωσία. Μετά από μια τέτοια εξέλιξη, οι άνεργοι πλέον ουκρανοί σχεδιαστές στρατιωτικών πυραύλων, θα έχουν το ηθικό δικαίωμα να πουλήσουν τις γνώσεις τους στην Κίνα, στο Ιράν, ακόμη και στη Βόρεια Κορέα, φτάνει να ανταμειφθούν για τις υπηρεσίες τους. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι θα πληρωθούν παραπάνω από ικανοποιητικά. Και όσο μεγαλύτερη ανησυχία προκαλεί στις ΗΠΑ η χώρα που θα τους προσφέρει εργασία, τόσο μεγαλύτερο θα είναι το ποσό που θα αναγράφεται στο συμβόλαιο.Το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών τηρεί και επισήμως σκληρή στάση για το θέμα. «Υπέπεσε στην προσοχή μας σειρά από ανακοινώσεις στα μέσα ΜΜΕ σχετικά με τις διαπραγματεύσεις της ουκρανικής εταιρείας ««Γιουζμάς» (Ντνιεπροπετρόφσκ) με εκπροσώπους ορισμένων χωρών, που αφορούν στην πώληση τεχνολογίας κατασκευής διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων της κλάσης «Βοεβόντα». Στο πλαίσιο αυτό, θα θέλαμε να σημειώσουμε, ότι η Ουκρανία, ως μέλος του Καθεστώτος Ελέγχου Πυραυλικής Τεχνολογίας (MTCR) και έχοντας υπογράψει τον Κώδικα Συμπεριφοράς της Χάγης κατά της διάδοσης των βαλλιστικών πυραύλων, έχει αναλάβει σοβαρές πολιτικές δεσμεύσεις».
Όσον αφορά στην ίδια τη Ρωσία, ήδη από καιρό «τρέχουν» έργα σταδιακής αντικατάστασης των πανίσχυρων βαλλιστικών πυραύλων Р-36М2 «Βοεβόντα» που βρίσκονται σε υπηρεσία στις Στρατηγικές Πυραυλικές Δυνάμεις, με ανάλογους διηπειρωτικούς πυραύλους ρωσικής κατασκευής.

http://rbth.gr