Μην τα παίρνετε και τόσο τραγικά τα πράγματα κ. Διακογιάννη!

Μην τα παίρνετε και τόσο τραγικά τα πράγματα κ. Διακογιάννη! Ο Αμερικανός συνταγματάρχης δεν πήγαινε να επιθεωρήσει στρατιωτικές μονάδες. Άλλωστε σας το είπα. Η μετάβασις του εγένετο «ινκόγκνιτο»! Εκτελούσε μυστική αποστολή. Θα συναντούσε τον έμπιστο της αμερικανικής υπηρεσίας πληροφοριών Έλληνα αξιωματικό! Τον άνθρωπο της CIA στην Ελλάδα!

Τον έχετε ακούσει ποτέ τον Συνταγματάρχη Παπαδόπουλο;

Όχι ποτέ!

Α! πρόκειται για μια από τις επιτελικές ιδιοφυΐες του ελληνικού Στρατού! Είναι πολύ φίλος μου. Έχει και αυτός περάσει από τα χέρια μου! Ξέρετε τι κόσμο έχω εκπαιδεύσει στην ΚΥΠ κ. Διακογιάννη; Χιλιάδες! Όχι εκατοντάδες, χιλιάδες αντρών! Στρατιωτικούς και μη. Από στρατιώτη μέχρι Στρατηγό! Όλους τους αντιπροσώπους των Ελλήνων εργατών που στέλνουμε στη Γερμανία κι΄αλλού, εγώ τους εκπαιδεύω. Όποιος Έλληνας φύγει για αποστολή στο εξωτερικό με σκοπό που μας ενδιαφέρει και σε μέρος που μας ενδιαφέρει, από μένα θα εκπαιδευθή… δηλαδή από την ομάδα εκπαιδευτών που διευθύνω! Του Συνταγματάρχη Παπαδόπουλου μάλιστα του έχω δώσει και το δίπλωμα οδηγού αυτοκινήτου! Το πολιτικό δίπλωμα οδηγού του χορηγήθηκε από μαθήματα που πήρε στη δική μου Σχολή οδηγών την οποία διατηρώ στην οδό Ζήνωνος!

Σας λέγω να το θυμάστε αυτό το όνομα «Συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος». Μια μέρα θα μιλήσει ολόκληρη η υφήλιος για αυτόν τον άνθρωπο! Είναι πράγματι φαινόμενο. Πρώτος σε όλα! Στη σχολή Επιτελών, σε «ειδικές» εκπαιδεύσεις, παντού! Μόνο που είχε ένα ατύχημα και κινδυνεύσαμε να τον χάσουμε!... Από μια κουταμάρα. Παρά λίγο να τον πάρει στο λαιμό του ένας φίλος του, παλιός συμμαθητής του. Συνήθως κ. Τάκη τις «αβαρίες» από φίλους ή συγγενείς θα τις πάθουμε. Δεν βλέπετε τι έπαθε ο Παπανδρέου από τον φίλο και συμμαθητή του Βαχλιώτη; Σαν τι συνέβη στον κ. Παπαδόπουλο;

Ξέρετε την παροιμία «όποιος κυνηγά πολλούς λαγούς δεν πιάνει κανένα;» Ε αυτό πήγε να πάθη. Αυτός ο πρώην συμμαθητής του είχε πολύ καιρό να συναντηθεί με τον Συνταγματάρχη κι όταν ξανασμίξανε, τον έμπλεξε με μια συντροφιά διανοούμενων ανθρώπων με πλατειές γνώσεις, εν πάσει περιπτώσει μ΄ ένα κύκλο ανθρώπων των γραμμάτων. Μια, δυο, τρείς, πέντε, το Συνταγματάρχη Παπαδόπουλου του άρεσε η συντροφιά, «γλυκάθηκε» όπως λέμε, αλλά μέρα με τη μέρα αισθανόταν και πιο μειωμένος! Οι άλλοι μιλούσαν για χίλια δυο πράγματα που αυτός αγνοούσε! Δεν μπορούσε να παρακολουθεί τις συζητήσεις. Η υπόλοιπη συντροφιά δεν ενδιαφέρετο για θέματα στρατιωτικά στα οποία θα μπορούσε να διακριθεί και να πάρει μια θέση στον κύκλο των ανθρώπων αυτών. Και το πράγμα κάθε μέρα χειροτέρευε! Ο Παπαδόπουλος δέχτηκε ισχυρή την επίδραση των μορφωμένων αυτών ανθρώπων και ένοιωθε ένα σύμπλεγμα κατωτερότητος ολοέν πιο έντονο. Μέχρι βαθμού μονίμου μελαγχολίας. Αυτό ήτο το αρχικό σύμπτωμα. Εξεμυστηρεύθη λοιπόν μια μέρα τον πόνο του στο φίλο του κι εκείνος τον συνεβούλευσε να…διαβάσει!

Τον ηλίθιο!

Γιατί τον αποκαλείτε ηλίθιο κ. Διακογιάννη;

Γιατί αντιλαμβάνομαι τη συνέχεια. Έχω υπ όψιν αρκετές τέτοιες παρόμοιες περιπτώσεις. Κόβω το λαιμό μου ότι θα του συνέστησε και ορισμένους τίτλους έργων! Ακριβώς αυτό συνέβη! Μα που το ξέρετε; Είναι τρομερό!

Είναι απλούστατο κύριε Τάκη. Σας είπα, γνωρίζω τις περιπτώσεις αυτές και τις καταστάσεις που δημιουργούνται. Μπορώ μάλιστα να σας πω και τους τίτλους που θα του υπέδειξε ή καλύτερα τους συγγραφείς. Θα του συνέστησε δυο τρείς Αρχαιοέλληνες, Πλάτωνα οπωσδήποτε, Αριστοτέλη, κανένα Πυθαγόρα, τους τραγικούς, καναδυό Ρωμαίους, κανένα Βεργίλιο, Οβίδιο, θα τον πήγε κατόπιν σε μερικούς αξιόλογους Βυζαντινούς, σε κανένα Γιάννη Μόσχο, σε κανένα Παύλο Σιλεντάριο, θα τον έφερε μετά στην Αναγέννηση, με κανένα Τορκοάτο Τάσσο, με κανέναν Αριόστο, από κει θα τον κουβάλησε τον φουκαρά στους τρεις τελευταίους αιώνες με την σωρεία των «μεγάλων πνευμάτων» εκ των οποίων οι πλείστοι χαζοπάλαβοι για να τον τρελάνει! Βάζω στοίχημα ό,τι θέλετε κ. Τάκη πως θα μου πείτε στο τέλος ότι ο Συνταγματάρχης Παπαδόπουλος τρελάθηκε!....

Α κ. Διακογιάννη, τούτο με σας είναι τρομερό! Ακριβώς αυτό συνέβη. Ο λαμπρός αυτός αξιωματικός τρελάθηκε…. Βέβαια! Όταν πας να βάλεις στο κεφάλι ενός αξιωματικού τη «Γέννεση της Τραγωδίας» ενός Τρελονίτσε, τους στοχασμούς ενός Μπερξόνα, και την χιλιόϊνη σκέψη ενός Μάρξ, σίγουρα θα τον τρελάνεις!

Είναι ποτέ δυνατόν κ. Τάκη μέσα σ΄ένα ορισμένο και σύντομο χρονικό διάστημα ένας άνθρωπος να «στιβάξει» μέσα στο μυαλό του γνώσεις που απαιτούνται δεκαετίες για ν΄ αποκτηθούν και να αφομιωθούν; Ύστερα μην ξεχνάτε ότι αν οι αξιωματικοί ήταν έξυπνοι, σε τι θα χρησίμευαν οι πολιτικοί και οι άλλοι; Αν μπορούσε κανείς να είναι και καλός στρατιωτικός και άνθρωπος και μορφωμένος τότε θα υπήρχαν δύο Ναπολέοντες! Και δύο Ντε Γκώλ! Όμως ένας ήταν ο Κορσικανός Γίγας κι ένας ο σημερινός όμοιος του.

Έτσι που τα λέτε είναι κ. Διακογιάννη. Τα παραδέχομαι! Γιατί ο Συνταγματάρχης Παπαδόπουλος διάβαζε μερόνυχτα χωρίς ανάπαυλα με αποτέλεσμα από απόψεως προσθήκης γνώσεων μηδέν, ενώ σύντομα έγινε πραγματικό ράκος. Έπαθε πνευματική υπερκόπωση! Παρ΄όλες τις συστάσεις φίλων και συγγενών δεν εννοούσε να παραιτηθεί της ματαίας προσπάθειας. Πολλοί του εξήγησαν ότι οι γνώσεις δεν αποκτώνται με μια «ημερησία διαταγή» όπως χαρακτηριστικά του είπε κάποιος φίλος του, αλλά εκείνος παρέμεινε αμετάπειστος μέχρι την ημέρα που έπεσε άρρωστος. Τον εξετάσανε οι μεγαλύτεροι γιατροί. Η κατάστασις του ήταν ανησυχητική. Λίαν ανησυχητική! Είχε παρακρούσεις. Σάλεψε το λογικό του. Άρχισε με ένα νευρικό κλονισμό και κατέληξε σ΄ένα είδος σχιζοφρένειας! Έμεινε τρία χρόνια σε μια νευρολογική κλινική ημιπαράφρον!

Ευτυχώς βρέθηκαν άριστοι Έλληνες επιστήμονες, διετέθησαν όλα τα σύγχρονα θεραπευτικά μέσα και …διεσώθη. Παρ΄ ολίγον όμως να τον χάσουμε! Ακόμα και τώρα ύστερα από καιρό, πάνε τέσσερα πέεντε χρόνια από τότεε, έρχονται μέρες που δεν είναι ολοκληρωτικά στα…καλά του! Τον πιάνει ένα είδος λόξας! Μιλάει σαν να διδάσκει, παριστάνει τον ρήτορα, καμιά φορά δε λέει και ασυναρτησίες τρομερές! (χμ τώρα καταλαβαίνω που έμοιασα αχαχαχα!!!! Εμ έτσι είναι. Άμα σε έχουν τρελάνει με πλύση εγκεφάλου πόσο περισσότερο αν είσαι στρατιωτικός, οποιαδήποτε άλλη άποψη θα σου δημιουργήσει σχιζοφρένεια).

ΠΗΓΗ