Στο άκουσμα της απόφασης αθώωσης ( ως προς το κακούργημα της απόπειρας απιστίας) του πρώην Υπουργού, κ. Παπακωνσταντίνου, ο Υπουργός Εθνικής Αμύνης και Πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων, κ.Καμμένος ένιωσε την ανάγκη να παρέμβει μέσω του λογαριασμού του στο twitter. Σύμφωνα με τον ίδιο ” Νόθευση εγγράφου που δεν είναι απιστία, κακούργημα που γίνεται πλημμέλημα, αλλά και πρότερος έντιμος βίος…..τι να πώ…“
Ο Υπουργός υπαινίσσεται κατά της Δικαιοσύνης, θεωρώντας ότι η απόφαση είναι αναξιόπιστη. Πόσο εμπεριστατωμένη μπορεί να είναι, όμως, η με τόση ευκολία αμφισβήτηση των πολιτειακών μας θεμελίων εκ μέρους του; Ας δούμε αναλυτικά:
-“Νόθευση που δεν είναι απιστία“: για τον υπουργό αυτά τα δύο αδικήματα πάνε πακέτο. Του διαφεύγει μάλλον ότι ο κ. Παπακωνσταντίνου είχε κατηγορηθεί για απόπειρα απιστίας σε βάρος του δημοσίου ( *απόπειρα* αδικήματος 1) και για νόθευση εγγράφου ( αδίκημα 2). Ο κατηγορούμενος καταδικάστηκε ως προς το δεύτερο μόνο αδίκημα, ενώ ως προς το πρώτο αθωώθηκε ομόφωνα. Το σύστημα δικαιοσύνης και η διάκριση των αδικημάτων του είναι μάλλον αδιάφορα από τη στιγμή που δε συνάδουν με τη λογική του λόγου του.
-“κακούργημα που γίνεται πλημμέλημα”: πρόκειται για μετατροπή της ποινής. Μια πράξη δηλαδή που θεωρείται κακουργηματικού χαρακτήρα μπορεί να τιμωρηθεί με ποινή πλημμελήματος εφόσον το δικαστήριο κρίνει ότι δεν αρμόζει η πλήρης ποινή στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεδομένων των συνθηκών. Ο κ. Υπουργός μπορεί να αντιληφθεί το δίκαιο της μετατροπής εάν σκεφτεί ότι δεν υπήρχε καμία ένδειξη ότι ο κ.Παπακωνσταντίνου αλλοίωσε το USB καθώς αυτό καταστράφηκε. Η αλλοίωση συνεπώς θα μπορούσε να γίνει είτε από τους ανθρώπους στους οποίους το παρέδωσε ο πρώην Υπουργός, είτε από αυτούς που τον διαδέχθηκαν στο υπουργείο.
Εφόσον λοιπόν υπάρχουν αμφιβολίες λειτουργεί το τεκμήριο υπέρ της αθωότητας ( in dubio pro reo). Ο κατηγορούμενος δηλαδή τεκμαίρεται αθώος, καθώς δεν μπορεί να καταδικαστεί με βάση εικασίες. Αντιθέτως, στη συγκεκριμένη απόφαση βλέπουμε ότι το δικαστήριο επέλεξε να καταδικάσει τον κατηγορούμενο παρά την ύπαρξη αμφιβολιών (ενδεχομένως γι’ αυτό επιλέχθηκε η μειωμένη ποινή αντί της πλήρους αθώωσης ).Συνεπώς, αντί ο Υπουργός να αναρωτιέται γιατί δεν λειτούργησε το τεκμήριο αθωότητας υπερ του πολιτικού προσώπου που κατηγορεί ο ίδιος ανελλιπώς τα τελευταία χρόνια, όπως συμβαίνει με όλους τους κατηγορούμενους, υπονομεύει το σύστημα για το μειωμένο της ( αστήριχτης ) ποινής.
-“αλλά και πρότερος έντιμος βίος”: τέλος, ο κ.Καμμένος απορεί πως είναι δυνατόν να αναγνωριστεί πρότερος έντιμος βίος στον κ. Παπακωνσταντίνου. Η αλήθεια είναι ότι ο πρώην υπουργός δεν είχε καταδικαστεί ποτέ στο παρελθόν για καμία αξιόποινη πράξη. Αυτό άλλωστε είναι και το νόημα του “πρότερου έντιμου βίου”. Προφανώς ο κ. Καμμένος θεωρεί “αξιόποινη” την επιλογή του κ.Παπακωνσταντίνου να είναι υπουργός ή ακόμη και να ψηφίσει το μνημόνιο συνεννόησης με τους εταίρους ( παρεμπιπτόντως αυτό που ο ίδιος ο κ. Καμμένος εφαρμόζει τους τελευταίους δυο μήνες).
Με όση ευκολία εκφράζει ο κ. Καμμένος τις αμφιβολίες του κατά της Δικαιοσύνης, με άλλη τόση καταρρίπτεται το περιεχόμενό τους. Ωστόσο, είναι αλήθεια ότι δεν είναι δίκαιο να κρίνεται ο ίδιος για την έλλειψη νομικών γνώσεων καθώς δεν είναι νομικός. Μπορεί όμως και πρέπει να κριθεί για τις πολιτικές του πρακτικές. Γιατί επιλέγει την ελαφριά, εύκολη και αβίαστη συκοφαντία βασιζόμενος στην άγνοια, την προσβολή, τις συνωμοσίες και την προδοσιολαγνεία, μια πολιτική κουλτούρα που θα μπορούσε να αποδοθεί με τον όρο “ΑΝΕΞΕΛισμός“.
-Ο Υπουργός αγνοεί το Δίκαιο, αμφισβητεί όμως τους Δικαστές.
-Αγνοεί την τιμή και τη συνείδηση του πρώην υπουργού ( και των προηγούμενων πολιτικών), λοιδορεί όμως σε βάρος του.
-Αγνοεί την αλήθεια, προπαγανδίζει το ψέμα.
Στιγμιότυπο 2015-03-25, 6.22.23 μ.μ.Θεωρώ προσωπικά υπέυθυνο τον κ. Καμμένο για την δημιουργία αυτού του πολιτικού τέρατος, της εύκολης αμφισβήτησης του Πολιτεύματος, της Δικαιοσύνης και της αξιοπιστίας των λειτουργών. Όχι τόσο γιατί το επιλέγει ο ίδιος, όσο γιατί έχει δημιουργήσει χιλιάδες οπαδούς που θεωρούν ότι η εκτελεστική εξουσία μπορεί να ξηλώνει τους ανώτατους δικαστές και ότι ο δανεισμός έναντι της χρεοκοπίας ήταν εσχάτη προδοσία. Όλα αυτά την ίδια ώρα που οι ίδιοι κυβερνούν και επιδιώκουν τον περαιτέρω δανεισμό με κάθε τρόπο.
Δυστυχώς, ο κύριος Τσίπρας, παρότι νέος και δυναμικός, νιώθει άνετα με αυτήν την πολιτική κουλτούρα της έκπτωσης αξιών και αρχών. Ο Πρωθυπουργός, όμως, δεν εξαντλεί μόνο το ηθικό πλεονέκτημα που τόσα χρόνια διατηρούσε η Αριστερά αλλά προσβάλλει και το ίδιο το πρότυπο του, τον πολιτικό που τόσο πολύ θέλει να μοιάσει: τον Ανδρέα Παπανδρέου.
ΠΗΓΗ
Ο Υπουργός υπαινίσσεται κατά της Δικαιοσύνης, θεωρώντας ότι η απόφαση είναι αναξιόπιστη. Πόσο εμπεριστατωμένη μπορεί να είναι, όμως, η με τόση ευκολία αμφισβήτηση των πολιτειακών μας θεμελίων εκ μέρους του; Ας δούμε αναλυτικά:
-“Νόθευση που δεν είναι απιστία“: για τον υπουργό αυτά τα δύο αδικήματα πάνε πακέτο. Του διαφεύγει μάλλον ότι ο κ. Παπακωνσταντίνου είχε κατηγορηθεί για απόπειρα απιστίας σε βάρος του δημοσίου ( *απόπειρα* αδικήματος 1) και για νόθευση εγγράφου ( αδίκημα 2). Ο κατηγορούμενος καταδικάστηκε ως προς το δεύτερο μόνο αδίκημα, ενώ ως προς το πρώτο αθωώθηκε ομόφωνα. Το σύστημα δικαιοσύνης και η διάκριση των αδικημάτων του είναι μάλλον αδιάφορα από τη στιγμή που δε συνάδουν με τη λογική του λόγου του.
-“κακούργημα που γίνεται πλημμέλημα”: πρόκειται για μετατροπή της ποινής. Μια πράξη δηλαδή που θεωρείται κακουργηματικού χαρακτήρα μπορεί να τιμωρηθεί με ποινή πλημμελήματος εφόσον το δικαστήριο κρίνει ότι δεν αρμόζει η πλήρης ποινή στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεδομένων των συνθηκών. Ο κ. Υπουργός μπορεί να αντιληφθεί το δίκαιο της μετατροπής εάν σκεφτεί ότι δεν υπήρχε καμία ένδειξη ότι ο κ.Παπακωνσταντίνου αλλοίωσε το USB καθώς αυτό καταστράφηκε. Η αλλοίωση συνεπώς θα μπορούσε να γίνει είτε από τους ανθρώπους στους οποίους το παρέδωσε ο πρώην Υπουργός, είτε από αυτούς που τον διαδέχθηκαν στο υπουργείο.
Εφόσον λοιπόν υπάρχουν αμφιβολίες λειτουργεί το τεκμήριο υπέρ της αθωότητας ( in dubio pro reo). Ο κατηγορούμενος δηλαδή τεκμαίρεται αθώος, καθώς δεν μπορεί να καταδικαστεί με βάση εικασίες. Αντιθέτως, στη συγκεκριμένη απόφαση βλέπουμε ότι το δικαστήριο επέλεξε να καταδικάσει τον κατηγορούμενο παρά την ύπαρξη αμφιβολιών (ενδεχομένως γι’ αυτό επιλέχθηκε η μειωμένη ποινή αντί της πλήρους αθώωσης ).Συνεπώς, αντί ο Υπουργός να αναρωτιέται γιατί δεν λειτούργησε το τεκμήριο αθωότητας υπερ του πολιτικού προσώπου που κατηγορεί ο ίδιος ανελλιπώς τα τελευταία χρόνια, όπως συμβαίνει με όλους τους κατηγορούμενους, υπονομεύει το σύστημα για το μειωμένο της ( αστήριχτης ) ποινής.
-“αλλά και πρότερος έντιμος βίος”: τέλος, ο κ.Καμμένος απορεί πως είναι δυνατόν να αναγνωριστεί πρότερος έντιμος βίος στον κ. Παπακωνσταντίνου. Η αλήθεια είναι ότι ο πρώην υπουργός δεν είχε καταδικαστεί ποτέ στο παρελθόν για καμία αξιόποινη πράξη. Αυτό άλλωστε είναι και το νόημα του “πρότερου έντιμου βίου”. Προφανώς ο κ. Καμμένος θεωρεί “αξιόποινη” την επιλογή του κ.Παπακωνσταντίνου να είναι υπουργός ή ακόμη και να ψηφίσει το μνημόνιο συνεννόησης με τους εταίρους ( παρεμπιπτόντως αυτό που ο ίδιος ο κ. Καμμένος εφαρμόζει τους τελευταίους δυο μήνες).
Με όση ευκολία εκφράζει ο κ. Καμμένος τις αμφιβολίες του κατά της Δικαιοσύνης, με άλλη τόση καταρρίπτεται το περιεχόμενό τους. Ωστόσο, είναι αλήθεια ότι δεν είναι δίκαιο να κρίνεται ο ίδιος για την έλλειψη νομικών γνώσεων καθώς δεν είναι νομικός. Μπορεί όμως και πρέπει να κριθεί για τις πολιτικές του πρακτικές. Γιατί επιλέγει την ελαφριά, εύκολη και αβίαστη συκοφαντία βασιζόμενος στην άγνοια, την προσβολή, τις συνωμοσίες και την προδοσιολαγνεία, μια πολιτική κουλτούρα που θα μπορούσε να αποδοθεί με τον όρο “ΑΝΕΞΕΛισμός“.
-Ο Υπουργός αγνοεί το Δίκαιο, αμφισβητεί όμως τους Δικαστές.
-Αγνοεί την τιμή και τη συνείδηση του πρώην υπουργού ( και των προηγούμενων πολιτικών), λοιδορεί όμως σε βάρος του.
-Αγνοεί την αλήθεια, προπαγανδίζει το ψέμα.
Στιγμιότυπο 2015-03-25, 6.22.23 μ.μ.Θεωρώ προσωπικά υπέυθυνο τον κ. Καμμένο για την δημιουργία αυτού του πολιτικού τέρατος, της εύκολης αμφισβήτησης του Πολιτεύματος, της Δικαιοσύνης και της αξιοπιστίας των λειτουργών. Όχι τόσο γιατί το επιλέγει ο ίδιος, όσο γιατί έχει δημιουργήσει χιλιάδες οπαδούς που θεωρούν ότι η εκτελεστική εξουσία μπορεί να ξηλώνει τους ανώτατους δικαστές και ότι ο δανεισμός έναντι της χρεοκοπίας ήταν εσχάτη προδοσία. Όλα αυτά την ίδια ώρα που οι ίδιοι κυβερνούν και επιδιώκουν τον περαιτέρω δανεισμό με κάθε τρόπο.
Δυστυχώς, ο κύριος Τσίπρας, παρότι νέος και δυναμικός, νιώθει άνετα με αυτήν την πολιτική κουλτούρα της έκπτωσης αξιών και αρχών. Ο Πρωθυπουργός, όμως, δεν εξαντλεί μόνο το ηθικό πλεονέκτημα που τόσα χρόνια διατηρούσε η Αριστερά αλλά προσβάλλει και το ίδιο το πρότυπο του, τον πολιτικό που τόσο πολύ θέλει να μοιάσει: τον Ανδρέα Παπανδρέου.
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου
Blogger Facebook