Ποιος εκβιάζει ποιον;

Υπάρχουν κυβερνητικά στελέχη που δείχνουν να περιμένουν με ικανοποίηση τυχούσα έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη, υπάρχουν και άλλοι που διαβεβαιώνουν πως θα επιτευχθεί συμφωνία με τους δανειστές.

 Εννοούν όμως, ότι η συμφωνία θα προέλθει όχι μετά από συγκερασμό των διισταμένων απόψεων των δύο πλευρών, αλλά από υποχώρηση των δανειστών.
Κι εδώ ανακύπτει το ερώτημα, το οποίο βεβαίως υπήρχε όχι από την στιγμή που ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά από τότε που κατέστη αξιωματική αντιπολίτευση: Πού στηρίζεται αυτή η βεβαιότητα; Η γεωστρατηγική μας θέση αρκεί για να υποχρεώσει σε υποχωρήσεις την Ευρώπη (το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, δηλαδή), τέτοιου είδους που να ανατραπούν όλα τα σχέδια που έχει καταρτίσει;
Πράγματι, η γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας είναι καταλυτικό όπλο στα χέρια των Δυτικών για να εμποδίσουν οποιαδήποτε Περιφερειακή Δύναμη (κυρίως την Ρωσία) να αποκτήσει ισχύ στην Ανατολική Μεσόγειο. Υποθέτει ίσως η κυβέρνηση, ότι εξ αυτού του λόγου δεν θα αφήσουν την Ελλάδα να χρεοκοπήσει και ευρισκόμενη εκτός Ευρωζώνης, ίσως δεχθεί την περαιτέρω σύσφιγξη σχέσεων με τους Ρώσους.
Αν αυτός είναι ο «κρυμμένος άσσος» της κυβέρνησης, προφανώς κάνει μεγάλο λάθος θεωρούσα πως δεν έχουν οι Δυτικοί εναλλακτική λύση. Με δεδομένο ότι η Ελλάδα τούς είναι απαραίτητη, μπορούν κάλλιστα να αλλάξουν κυβέρνηση. Αναλογίζονται άραγε οι διαμορφωτές της κυβερνητικής πολιτικής, πόσο εύκολα διαλύθηκαν χώρες όπως η Σερβία, η Ουκρανία, η Λιβύη και τόσες άλλες;
Και μη πει κάποιος, ότι αυτά δεν μπορούν να συμβούν στην Ελλάδα… Και ο κ. Κώστας Καραμανλής ίσως το πίστευε, αλλά είναι γνωστός ο τρόπος που άλλαξε η κυβέρνηση, και από την φιλική στάση προς την Ρωσία της Ν.Δ. μεταστράφηκε άρδην ο προσανατολισμός με την πρωθυπουργοποίηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου. Θεωρούν, οι κυβερνητικοί παράγοντες, δύσκολο να επαναληφθεί το ίδιο σενάριο;
Αν, επομένως, φτάσουν οι δανειστές στο σημείο να μη μπορούν ούτε να συνεννοηθούν με τους κυβερνητικούς παράγοντες, οι οποίοι κρατούν άκαμπτη στάση, στηριζόμενοι στο ότι η Δύση μας χρειάζεται, δεν θα διστάσουν ούτε αλλαγή της κυβέρνησης να κάνουν. Άλλωστε, δεν βρισκόμαστε στο 2010 όπου η Ευρώπη πιάστηκε απροετοίμαστη στα γεγονότα. 

Μετά από πέντε χρόνια, έγιναν οι αναγκαίες προσαρμογές, ελήφθησαν οι αποφάσεις, ώστε ο «εκβιασμός» της ελληνικής κυβέρνησης να μη είναι σίγουρο ότι θα φέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Να σημειωθεί επίσης, ότι μια απομάκρυνση της Ελλάδας από το ευρώ, θα αποτελεί ισχυρή προειδοποίηση προς όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, ότι θα έχουν τα ίδια αποτελέσματα, αν δεν συμμορφωθούν.
Φυσικά, είναι αδιανόητο να εξαρτάται το μέλλον ενός λαού από μια «μπλόφα», δηλαδή να παίζεται στα ζάρια. Και φοβούμαι πως αυτό γίνεται, επειδή δείχνει αναληθής η προεκλογική εξαγγελία ότι υπάρχει πρόγραμμα και μάλιστα κοστολογημένο. Αν υπήρχε τέτοιο σχέδιο, δεν θα λαφυραγωγούνταν τα Ταμεία, για να συγκεντρωθεί η δόση για το ΔΝΤ. Εκτός κι αν αυτό ήταν το σχέδιο.
Αν πράγματι η κυβέρνηση θέλει επίτευξη συμφωνίας -και όχι να υποχρεωθεί η Ευρώπη να μας διώξει, όπως θέλουν κυβερνητικά στελέχη- οφείλει να ακούσει τον λαό, του οποίου την θέληση λέγει πως εκφράζει, και ο οποίος λαός σε ερωτήσεις των δημοσκοπήσεων, ζητά «έντιμο συμβιβασμό». Αλλιώς, δύσκολα θα γίνει πιστευτό, ότι ο σκοπός της κυβέρνησης δεν ήταν εξ αρχής η εγκαθίδρυση «σοβιετικής δημοκρατίας».

Ο Μακεδών

ΠΗΓΗ