«θάμνος ἔφυ τανύφυλλος ἐλαίης ἕρκεος ἐντός,
ἀκμηνὸς θαλέθων: πάχετος δ᾿ ἦν ἠύ̈τε κίων.
τῷ δ᾿ ἐγὼ ἀμφιβαλὼν θάλαμον δέμον, ὄφρ᾿ ἐτέλεσσα,
πυκνῇσιν λιθάδεσσι, καὶ εὖ καθύπερθεν ἔρεψα,
κολλητὰς δ᾿ ἐπέθηκα θύρας, πυκινῶς ἀραρυίας.
καὶ τότ᾿ ἔπειτ᾿ ἀπέκοψα κόμην τανυφύλλου ἐλαίης,
κορμὸν δ᾿ ἐκ ῥίζης προταμὼν ἀμφέξεσα χαλκῷ
εὖ καὶ ἐπισταμένως, καὶ ἐπὶ στάθμην ἴθυνα,
ἑρμῖν᾿ ἀσκήσας, τέτρηνα δὲ πάντα τερέτρῳ.
ἐκ δὲ τοῦ ἀρχόμενος λέχος ἔξεον, ὄφρ᾿ ἐτέλεσσα,
δαιδάλλων χρυσῷ τε καὶ ἀργύρῳ ἠδ᾿ ἐλέφαντι:
ἐκ δ᾿ ἐτάνυσσα ἱμάντα βοὸς φοίνικι φαεινόν.
οὕτω τοι τόδε σῆμα πιφαύσκομαι: οὐδέ τι οἶδα,
ἤ μοι ἔτ᾿ ἔμπεδόν ἐστι, γύναι, λέχος, ἦέ τις ἤδη
ἀνδρῶν ἄλλοσε θῆκε, ταμὼν ὕπο πυθμέν᾿ ἐλαίης.»
(Οδύσσεια, ραψ. Ψ: στ. 190-200)
(Μετάφραση:
«Φύτρωνε δέντρο, ελιά στενόφυλλη, μες στον αυλόγυρο μας,
ξεπεταμένο κι ολοφούντωτο, χοντρό σα μια κολόνα.
Και πήρα κι έχτισα τρογύρα του την κάμαρα με πέτρες
πυκνές ως πάνω, και τη σκέπασα καλά καλά με στέγη'
κι αφού της πέρασα πορτόφυλλα καλαρμοσμένα, στεριά,
έκοψα απάνω της στενόφυλλης ελιάς κλαδιά και φούντα,
και τον κορμό απ᾿ τη ρίζα κλάδεψα, προσεχτικά, πιδέξια
με το σκεπάρνι πελεκώντας τον, με στάφνη ισιώνοντας τον,
κλινόποδο να γένει, κι άνοιξα με το τρυπάνι τρύπες.
Κει πάνω το κλινάρι εστήριξα, καλά πλανίζοντας το,
και με το μάλαμα το πλούμισα, το φίλντισι, το ασήμι!
τέλος λουριά από βόδι ετάνυσα, που απ᾿ την πορφύρα άστραφταν.
Το μυστικό σου το φανέρωσα σημάδι, μα δεν ξέρω
αν το κλινάρι ακόμα στέκεται, γυναίκα, για κανένας
το λιόδεντρο απ᾿ τη ρίζα του 'κοψε και του άλλαξε τη θέση.»)
Το ξύλο είναι ο κορμός της ζωής και της γης. Το πόδι των πάντων και όλο το φυτικό βασίλειο γίνεται ξυλώδες. Το ξύλο γίνεται άνθρακας, υδρογονάνθρακας, πέτρα και χώμα.
Χημική σύσταση του ξύλου
Το ξύλο αποτελείται από τα παρακάτω ανόργανα στοιχεία, που συγκροτούν τη μάζα του, με τα αντίστοιχα ποσοστά επί ξηρού ξύλου : Άνθρακας 49-50%, υδρογόνο 6%, οξυγόνο 44-45%, άζωτο 0,1-1%. Τα στοιχεία αυτά μετέχουν σε όλα τα είδη του ξύλου με τα ίδια ποσοστά. Εκτός απ' αυτά, στην τέφρα του ξύλου βρίσκονται και διάφορα μεταλλικά στοιχεία, κυρίως κάλιο, ασβέστιο και μαγνήσιο. Στη στάχτη μερικών τροπικών ξύλων βρίσκεται και το πυρίτιο, που έχει σημασία στην κατεργασία τους.
Ο άνθρακας, το υδρογόνο και το οξυγόνο, ενώνονται και σχηματίζουν τα κύρια οργανικά συστατικά του ξύλου, που είναι η κυτταρίνη, η λιγνίνη και σε μικρότερο βαθμό διάφορες ποσότητες από άλλες ουσίες. Το χαρακτηριστικό που διακρίνει το ξύλο από τις άλλες φυτικές ύλες που παράγει η φύση, είναι η λιγνίνη. Η απόθεση της λιγνίνης στα κυτταρικά τοιχώματα λέγεται λιγνοποίηση και είναι το τελευταίο στάδιο στην εξέλιξη των κυττάρων του ξύλου. Μόλις συμπληρωθεί η λιγνοποίηση, καταναλώνεται το πρωτόπλασμα και το κύτταρο πεθαίνει.
Εκτός από την κυτταρίνη και τη λιγνίνη μέσα στο κύτταρο, υπάρχουν και διάφορα εκχυλίσματα, που είναι ουσίες που δεν παίρνουν μέρος στη δομή του ξύλου, αλλά υπάρχουν μέσα στα τοιχώματα και τις κοιλότητες των κυττάρων. Τα χημικά συστατικά του ξύλου που αναφέρθηκαν δηλαδή η κυτταρίνη, η λιγνίνη και τα εκχυλίσματα επηρεάζουν τις ιδιότητες και τις δυνατότητες αξιοποίησης του ξύλου.
Χάρη στην κυτταρίνη το ξύλο αποτελεί την πρώτη ύλη για την κατασκευή χαρτιού και άλλων χημικών προϊόντων. Η κυτταρίνη είναι υπεύθυνη για την πολύ υψηλή αντοχή που έχει το ξύλο στον αξονικό εφελκυσμό (μπορεί να παρομοιασθεί με τα σίδερα του σκυρομπετόν) και για την ιδιότητα του να προσλαμβάνει υγρασία όταν έρχεται σε επαφή με νερό ή με υδρατμούς.
Το ξύλο, όταν προσλαμβάνει ή αποβάλει νερό ή υγρασία με τα κυτταρικά του τοιχώματα, υφίσταται παραμόρφωση των διαστάσεων του (συρρίκνωση και διόγκωση). Το φαινόμενο αυτό μπορεί να παρομοιαστεί με τη θερμική συστολή και διαστολή των μετάλλων.
Το ξύλο είναι ένα ανισότροπο υλικό καθώς η συρρίκνωση και η διόγκωση είναι διαφορετικές στην αξονική και εφαπτομενική κατεύθυνση. Κατά γενική προσέγγιση μπορούμε να πούμε ότι η αξονική συρρίκνωση είναι 0,4%, η ακτινική 4%, και η εφαπτομενική 8%.
Ένα βίντεο θα παραθέσω ΕΔΩ που δείχνει την ιερατική σχέση μεταξύ του ξύλου και των Ελλήνων μέσα από μια καινοτόμα ανάλυση ....
Η λιγνίνη είναι η ουσία που προσδίδει σταθερότητα στις διαστάσεις του ξύλου, γιατί καταλαμβάνει χώρους μέσα στα κυτταρικά τοιχώματα, που θα τους έπιανε το νερό (μπορεί να παρομοιαστεί με το τσιμέντο στο σκυρομπετόν). Απομάκρυνση της λιγνίνης συντελεί στην αύξηση της συρρίκνωσης του ξύλου.
Τέλος, τα διάφορα εκχυλίσματα έχουν ιδιαίτερη σημασία στις ιδιότητες και στις χρήσεις των διαφόρων ειδών, γιατί επηρεάζουν το χρώμα, την οσμή, τη γεύση, την αντοχή στους μύκητες, την ευφλεκτότητα, την υγροσκοπικότητα, την παραγωγή ξυλοπολτού κ.λπ. Τα τοξικά εκχυλίσματα αυξάνουν τη διάρκεια "ζωής" του ξύλου.
Τα ξύλα με μικρότερο ποσοστό εκχυλισμάτων, μπορούν να συγκρατούν περισσότερη υγρασία. Εκχυλίσματα όπως η ρητίνη και οι τανίνες αποτελούν αξιόλογα προϊόντα όπως επίσης και ο φελλός που παράγεται από το φελλοκάμβιο (ένα επιπλέον κάμβιο που υπάρχει σε ορισμένα είδη) ενός είδους που λέγεται φελλοδρύς.
Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν «απτεσθαι ξύλου».
Λόγω της πεποίθησης τους πως στα δένδρα κατοικούσαν νύμφες (Δρυάδες/Αμαδρυάδες) χτύπαγαν το ξύλο του κορμού των δένδρων για να επικαλεστούν την προστασία τους, καθώς οι νύμφες μπορούσαν να πραγματοποιήσουν τις ευχές των ανθρώπων.
Στα δάση και στα νερά επίστευαν ότι κατοικούσαν οι Νύμφες, κόρες του Διός και ακόλουθες της Αρτέμιδος. Μία κατηγορία Νυμφών, τις οποίες ονόμαζαν Αμαδρυάδες, κόρες του Ουρανού, αρχαιότερες από τις κόρες του Διός, θεωρούσαν ότι ήσαν ταυτισμένες με την ζωή των δένδρων. Μόλις κάνει την εμφάνισή του ένα δενδράκι, μια Αμαδρυάδα, έλεγαν, το αναλαμβάνει, το προστατεύει και μοιράζεται την μοίρα του. Όταν το νερό του Ουρανού ποτίζει τα δένδρα, οι Αμαδρυάδες είναι χαρούμενες, αντίθετα, όταν τα δένδρα χάνουν τα φύλλα τους, οι Νύμφες πενθούν. Ο Καλλίμαχος στον Ύμνο της Δήλου αναφέρει ότι η Νύμφη μιας βελανιδιάς έχει αγωνία για το δένδρο της, που το εκτύπησε ο κεραυνός.
Ένα βίντεο που παραθέτω ΕΔΩ δείχνει το πολύπλοκο σύστημα των δέντρων να μοιάζει με το ανθρώπινο....
Οι άνθρωποι ισχυρίζονταν ότι οι Αμαδρυάδες πέθαιναν ταυτόχρονα με τα δένδρα και τις θεωρούσαν όντα που μπορούσαν να διαδραματίσουν ρόλο μεσάζοντα ανάμεσα στους θεούς. Σε ορισμένες μυθικές παραδόσεις διατηρήθηκε η ανάμνησις Αμαδρυάδων που είχαν παρακαλέσει κάποιον ήρωα για να σώσει το δένδρο τους ή μνημονεύεται η τιμωρία που έπληξε τους ανθρώπους οι οποίοι είχαν κόψει ένα δένδρο, περιφρονώντας τις παρακλήσεις της Νύμφης.
Ένας μύθος αναφέρει πως η Νύμφη Χρυσοπέλεια, που ζούσε στην Αρκαδία, νυμφεύθηκε τον σωτήρα της και έκαναν ένδοξους απογόνους. Μια ημέρα, λέγει ο μύθος, που ο Αρκάδας κυνηγούσε σε μια περιοχή της Αρκαδίας, είδε μία βαλανιδιά έτοιμη να την παρασύρη ο χείμαρρος. Η Νύμφη Χρυσοπέλεια που κατοικούσε στο δένδρο τον ικέτευε να την σώσει. Πράγματι, ο γενναίος Αρκάδας έκαμε ένα φράγμα, για να αποτρέψει το ρέμα και να σώσει το δέντρο. Η Νύμφη παντρεύτηκε μαζί του και του εχάρισε δύο γιους, τον Έλατο και τον Αφείδαντα, τους προγόνους του Αρκαδικού γένους.
Η βελανιδιά αποκαλείται quercus ή querimus, επειδή οι θεοί χρησιμοποιούσαν τη βοήθεια αυτού του δέντρου για να δώσουν απαντήσεις, σε ερωτήσεις σχετικές με το μέλλον.
Στο μαντείο της Δωδώνης, μαζί με τον Δία ως πηγαίο θεό συλλατρευόταν το θηλυκό αντίστοιχό του, η «πότνια» Διώνη, ως θεά των υδάτων, η οποία και χρησμοδοτούσε. Σχετικά με την ίδρυση του μαντείου της Δωδώνης ο Hρόδοτος (Iστορ. B, 54-57) αναφέρει ότι δύο ιέρειες των Θηβών της Αιγύπτου πουλήθηκαν δούλες, η μια στους Λιβύους και η άλλη στους Θεσπρωτούς. H πρώτη ίδρυσε το μαντείο του Άμμωνος Διός στην όαση Σίουα, η δεύτερη έκτισε, κάτω από μια βελανιδιά που φύτρωσε μόνη της, ένα ιερό του Διός στη Δωδώνη. Αργότερα, αφού έμαθε καλά ελληνικά, έκτισε εκεί και το μαντείο. Kαι να πώς ερμηνεύει την τοπική παράδοση για τη μαύρη περιστερά που λαλούσε ανθρώπινα: η περιστερά δεν είναι άλλη από την Αιγυπτία, που αρχικά μιλούσε «βαρβαρικά», κάτι ακατάληπτο που έμοιαζε με γλώσσα πουλιών, και αργότερα μίλησε «ανθρώπινα», δηλαδή ελληνικά. Στο μαντείο της Δωδώνης ο τρόπος μαντικής ήταν η ερμηνεία του θροΐσματος των φύλλων της ιερής «φηγού» (βελανιδιάς) και της φλυαρίας των πουλιών μες στα φυλλώματά της, οι δε ιέρειες ονομάζονταν «Πέλειαι», δηλ. περιστερές.
Mε τη βελανιδιά, τη δρυ, συνδέεται στενά ο δρυοκολάπτης, μικρό πτηνό που το κτύπημα του ράμφους του στον κορμό της δρυός αντηχεί χαρακτηριστικά μέσα στο δάσος. H δρυς, σαν δέντρο που συχνότερα από τα άλλα πλήττεται από τον κεραυνό, ήταν ιερό δένδρο του θεού του ουρανού και του κεραυνού· κι ο δρυοκολάπτης («αυτός που κτυπά τη δρυ»), με το φλόγινο χρώμα του φτερώματός του και με τον κτύπο του ράμφους του, έγινε το πτηνό μιμητής του θεού του κεραυνού. Kι εφόσον είναι πτηνόμορφη «εμφάνεια» του κεραύνειου θεού, τότε μπορεί να είναι και πατέρας «διός κούρων», θεϊκών διδύμων. Kαι να που ο βασιλιάς της Eλευσίνας Kελεός, που το όνομά του σημαίνει δρυοκολάπτης, είναι πατέρας των διδύμων Iάσου και Tριπτολέμου, που ο πρώτος τους ενώνεται σε ιερογαμία με τη θεά Δήμητρα σε οργωμένο χωράφι της Eλευσίνας και ο δεύτερος διδάσκεται από αυτήν τη γεωργία.
Και άλλοι δίδυμοι, οι κατ' εξοχήν, συνδέονται με τη δρυ και τη δεντρολατρεία: οι Σπαρτιάτες Διόσκουροι μες στην κουφάλα μιας βελανιδιάς ελλοχεύουν περιμένοντας τους αντιπάλους τους δίδυμους Αφαρίδες, τον Iδα (=δάσος) και τον Λυγκέα. Kαι ο Λυγκεύς «δρυός εν στελέχει», μες στη βελανιδιά, κατοπτεύει την άφιξη των Διοσκούρων. Oι Αρκάδες θεϊκοί δίδυμοι Λεύκαστος και Παρράσιος σε μια βελανιδιά χρωστούν, κατά τον Zώπυρο, την ύπαρξη: όταν γεννήθηκαν τους πέταξαν στον ποταμό Eυρύμανθο, όμως το ρεύμα τούς έφερε μες στην κουφάλα μιας βελανιδιάς και έτσι σώθηκαν. Kαι ο Hρακλής, δίδυμος και αυτός, κάτω από μια δρυ στην κορυφή της Oίτης κάηκε πριν ανεβεί στον Oλυμπο, και μια δρυς, η μαντική φηγός της Δωδώνης, ανήγγειλε τον θάνατό του.
(Πηγή: www.kathimerini.gr)
Οι Έλληνες έχουν σχέση με τους Σελλούς, τους ιερείς της Δωδώνης στην Ήπειρο. Ο Όμηρος περιγράφει τον Αχιλλέα να προσεύχεται στον Δωδώνιο Δία ως τον αρχέγονο Θεό:
«Βασιλέα Ζευ, φώναξε, Άρχοντα της Δωδώνης, θεέ των Πελασγών, που κατοικούν μακριά, που έχεις τη χειμωνιάτικη Δωδώνη κάτω από την εξουσία σου, όπου οι Ιερείς σου οι Σελλοί κατοικούν γύρω σου με τα πόδια τους άπλυτα και τα καταλύματά τους πάνω στο έδαφος».
Ο Πτολεμαίος αποκαλεί την Ήπειρο αρχέγονη Ελλάδα και ο Αριστοτέλης αναφέρει για την ίδια περιοχή ότι συνέβη ένας αρχαίος κατακλυσμός «στην αρχαία Ελλάδα, μεταξύ της Δωδώνης και του Αχελώου ποταμού [...], τη γη που κατείχαν οι Σελλοί και οι Γραικοί, που αργότερα θα γίνονταν γνωστοί ως Έλληνες», (οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί, νυν δ' Έλληνες). Η θέση, συνεπώς, ότι οι Έλληνες ήταν φυλή από την Ήπειρο η οποία αργότερα μετανάστευσε προς τα νότια στην Φθία της Θεσσαλίας, επαληθεύεται. Η επέκταση μιας συγκεκριμένης λατρείας του Δία στη Δωδώνη, η τάση των Ελλήνων να σχηματίζουν ακόμη μεγαλύτερες κοινότητες και αμφικτυονίες, καθώς και η αυξανόμενη δημοτικότητα της λατρείας των Δελφών, είχε ως αποτέλεσμα την επέκταση του ονόματος στην υπόλοιπη ελληνική χερσόνησο, αργότερα πέρα από το Αιγαίο πέλαγος, στην Μικρά Ασία και τελικά προς δυσμάς στη Σικελία και τη νότια Ιταλία, οι οποίες ήταν γνωστές με τον όρο Μεγάλη Ελλάδα.
Το ξύλο αντιπροσωπεύει για τον Έλληνα την ζωή του πάνω στη γη και, όλα βασίζονται στο κορμό του δένδρου.
Καταστρέφονται το ξύλο είναι σαν να καταστρέφεται η δύναμη του Έλληνα. Το ξύλο και ο Έλληνας είναι συμβολικά ενωμένος με το Ιερό Ιχώρ του.
Το ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ συμβολίζει την ένωση του αόρατου με τον ορατό κόσμο, που είναι τα ισχυρά ηλεκτρομαγνητικά πεδία που ενωνούν τον ορατό κόσμο μας με τις θεϊκές δυνάμεις.
Καρπός του ΔΕΝΤΡΟΥ είναι το ΟΥΡΑΝΙΟ ΣΠΕΡΜΑ ΠΟΥ ΚΑΤΗΛΘΕ ΚΑΙ ΕΜΦΥΤΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗ ΓΗΙΝΗ ΜΗΤΡΑ.
Οι Έλληνες απέδωσαν ΑΡΤΙΑ το κωδικοποιημένο: ΕΒΑ- ΕΒΕ στον ΟΡΦΙΚΟ ΥΜΝΟ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ:
"ΤΟΝ ΔΙΟΝΥΣΟ ΠΡΟΣΚΑΛΩ, ΤΟΝ ΘΟΡΥΒΩΔΗ ΠΟΥ ΦΩΝΑΖΕΙ ΕΥΑ..."
Γιατί μέσα του ο Διόνυσος έχει την διπλά φύση, την ΕΥΑ (θηλυκή αρχή) και το ΙΕΒΕ(αρσενική αρχή)...
Το μαθηματικό και συμβολικό υπόβαθρο του περιβόητου Δέντρου της Ζωής είναι η Μέθεξης που οδηγεί στο :
"ΕΙ-ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ-ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ".
Τα πάντα ο Έλλην εκποίησε εις Δέντρον Σοφίας ...
Δημοσίευση σχολίου
Blogger Facebook