Γράφει ο Νικ. Α. Αργυρίου
Η Ελλάδα παρά τις συνεχόμενες στερήσεις, θυσίες και με τους ατέρμονες δείκτες φτώχειας, ανεργίας και κοινωνικών αποκλεισμών, που έχουν επιβληθεί με στόχο τα πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα για την αποπληρωμή των δανειστών, εν τούτοις το δημόσιο χρέος συνεχίζει την μη αναστρέψιμη ανοδική του πορεία. Επειδή δεν υπάρχει πραγματική ανάπτυξη η χώρα μας βυθίζεται συνεχώς στο τέλμα της υπερχρέωσης, της φτώχεια, της ανεργίας και της εξάρτησης.
Δεδομένου ότι στην πραγματικότητα τα υψηλά εισοδήματα δεν βγαίνουν από την παραγωγική διαδικασία, αλλά από την απομύζηση της παραγωγικής οικονομίας.
Ως εκ τούτου, όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση στην χώρα μας, με την υπερδιόγκωση του δημοσίου χρέους έχουμε διχαστεί σε δυο πλευρές:
Σε εκείνους που αντλούν εισοδήματα από μηχανισμούς του δημοσίου χρέους και, σε όσους πληρώνουν φόρους.
Ενώ τα αδιέξοδα του χρέους συνεχίζουν ακόμη και με σειρά μνημονίων να πολλαπλασιάζονται.
Η χρηματοπιστωτική ελίτ της χώρας που αποτελείται από διάφορες τάξεις πιστωτών του δημοσίου. Στην πράξη λειτουργεί σαν ένας μηχανισμός προσφοράς χρηματιστικών τίτλων προς εισοδηματική εξασφάλιση των αποταμιευτών, των χρηματιστών και των διάφορων κερδοσκόπων της κοινωνίας.
Η ευρέως γνωστή προπαγάνδα ότι: « Οι τεμπέληδες Έλληνες ζουν με δανεικά», είναι πλέον αντιληπτό πως τα δανεικά δεν βελτιώνουν την ζωή του οφειλέτη, αλλά αποκλειστικά βελτιώνουν το βιοτικό επίπεδο του δανειστή. Έτσι, σήμερα λόγω της πλήρης εξυπηρέτησης των δανειστών το διαθέσιμο εθνικό εισόδημα διανέμεται σε μια ευρεία κλίμακα υπέρ των πιστωτών, των χρηματιστών, εισοδηματιών και λοιπών κερδοσκόπων. Όμως εις βάρος των υπόλοιπων παραγωγικών τάξεων, που πληρώνουν αβάστακτους φόρους.
Γενικότερα το σύνολο των πολιτικών επιλογών της χώρας μας έγινε δέσμιο όλων αυτών των οικονομικών δολοφόνων. Βέβαια τα τελευταία χρόνια οι συνθήκες φτώχειας έχουν φθάσει στα ύψη. Ωστόσο το πλέον απαράδεκτο είναι ότι και οι λιγοστές κοινωνικές δαπάνες καταλήγουν σε αλλότρια χέρια μεταναστών ή ντόπιων επιτήδειων και όχι σε όσους έχουν πραγματική ανάγκη στήριξης.
Η αφερεγγυότητα της πολιτικής εξουσίας έχει εξανεμίσει το μέσο μισθό του Έλληνα μισθωτού, που η αγοραστική του δύναμη χρόνο με το χρόνο γίνεται ασύγκριτα δυσμενέστερη. Παράλληλα δέρνουν την χώρα σε εθνικό, κοινωνικό, ανθρώπινο και επιχειρηματικό όλεθρο, εντός ενός φαύλου κύκλου μνημονιακής απάτης υπό το αδιάλλακτο δόγμα της ασυδοσίας των δανειστών.
Συνεχίζεται...
Δημοσίευση σχολίου
Blogger Facebook