ΙΩΚΗ-ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

''...Είχε περάσει αρκετή ώρα που βρισκόμουν στις σκέψεις αυτές, όταν κάποια στιγμή η Δάφνη με κοίταξε ανήσυχα και σχεδόν ψελλίζοντας, είπε: «Μας παρακολουθούν αρκετή ώρα, ετοιμαστείτε».
Σταδιακά άρχιζε να επιταχύνει, ενώ κατά διαστήματα έριχνε το βλέμμα της πίσω.
Σε ένα σημείο της διαδρομής οι διώκτες μας, χτύπησαν με το μπροστινό μέρος του οχήματός τους την αριστερή πλευρά του αυτοκινήτου μας. Τότε αλλάξαμε πορεία, το όχημα ανατράπηκε και συγκρουστήκαμε σφοδρότατα σε ένα τοίχο.
Αμέσως έπιασε φωτιά, χάνοντας τις αισθήσεις μου.

Όταν μερικά λεπτά αργότερα ανέκτησα τις αισθήσεις μου, είχα ένα φριχτό βούισμα στα αυτιά μου. Ο ήλιος ανατέλλει μπροστά μου, με τυφλώνει, διακρίνω μια σιλουέτα να με πλησιάζει.
Ένα απαλό χέρι άγγιξε το δικό μου. Ένα αγγελικό πρόσωπο έγερνε πάνω από το δικό μου, ήταν η Δάφνη, που με τρεμάμενη φωνή, είπε: «Δυστυχώς όταν συνήλθα ο Βασίλης ήταν ήδη νεκρός, και ταξίδευε στους προγόνους μας. Ένιωσα αόρατη σα να είχα πεθάνει, Αμέσως πρόσεξα εσένα που βρισκόσουν μέσα στα φλεγόμενα συντρίμμια. Τότε με όλη την δύναμή μου. Με όση δηλαδή μου επέτρεπαν τα τραύματά μου, σε απομάκρυνα λίγα βήματα πιο κει. Οι διώκτες μας το έσκασαν, χωρίς να μας πλησιάσουν».
Ακολούθησε μια ολιγόλεπτη παύση.
Ύστερα η φωνή της ακούστηκε διαφορετική, σα να βρισκόταν σε νεκρικό μνημείο, είπε: «Κοίταξε γύρω σου, είμαστε εδώ σε αυτό τον κόσμο που δεν μπορεί να κάνει ειρήνη με το παρελθόν του».
Άκουγα τα λόγια της, χωρίς να πω λέξη.
Το βλέμμα μου πλανήθηκε μακριά στον ορίζοντα, και στα βουνά που έστεκαν με μεγαλοπρέπεια γύρω μας. Ο φάρυγγας μου ήταν στεγνός, και το ζεστό υγρό από τον ιδρώτα, έλουζε το κορμί μου.
Ένα ρίγος με διαπέρασε από το κεφάλι ως τα πόδια. Οι ακτίνες του ζωοδότη ήλιου τρυπούσαν το στήθος μου μέχρι το ηλιακό πλέγμα που το έκαναν να μουδιάζει.
Τότε με όλη την δύναμη της ψυχής μου φώναξα:«Καλό ταξίδι Σπαρτιάτη συμπολεμιστή,και κράτησε για μένα μια θέση στο συμβούλιο των Ανθρώπων»,και συνεχίζοντας να κοιτάζω
το κενό ,είπα:«Ο δρόμος για την επιβίωση είναι η ματαιοδοξία μας».
«Ένας πόλεμος που συνεχίζεται, μια μάχη ιδεών που δεν λέει να σταματήσει, και εμείς πάντα στη μέση αυτής της διαμάχης», συνέχισε η Δάφνη.
Ξαφνικά ανακάλυψα πως ο χρόνος έπαψε να με τρομάζει. Ένας κόσμος βούλιαξε μέσα μου.
Παρακινημένος από τις διάφορες σκέψεις, συνειδητοποίησα μια άγνωστη δύναμη μέσα μου...''