«Τι σε προβληματίζει;», ρώτησα.
«Πνίγομαι, ασφυκτιώ σε αυτή τη χώρα. Νομίζω πως θα ήταν καλύτερα αν φεύγαμε. Τι μέλλον θα έχουμε εμείς και τα παιδιά μας σε αυτή τη χώρα», αποκρίθηκε με πικρία.
Η Δάφνη ήταν ένας δυνατός χαρακτήρας, μιλούσε λίγο, ήταν χαμηλών τόνων.
Από τότε που γνωριστήκαμε εργαζόταν σκληρά και σπούδαζε, αντιμετωπίζοντας τα προβλήματα της καθημερινότητας με θάρρος. Έχοντας απίστευτη ικανότητα στο περαιτέρω νοικοκύρεμα του σπιτιού.
Τα λόγια της ηχούσαν στα αυτιά μου αναβιώνοντας περασμένες προσδοκίες μου. Τώρα πια μου δημιουργούσαν μια μεγάλη απορία: Τι να ήταν πραγματικά καλύτερο να μείνουμε στην πατρίδα μας ή όχι;
Κοίταξα τη Δάφνη, και είπα: «Σίγουρα ο τόπος μας καταληστεύεται διαρκώς, ενώ το εξωτερικό χρέος αυξάνεται απειλητικά. Σε μια Ελλάδα με δύο εκατομμύρια αλλοδαπούς, με την Κύπρο να βρίσκεται ακόμη με στρατεύματα κατοχής. Έχοντας μια Τουρκία δίπλα μας με πυρηνικά και αυξανόμενο πληθυσμό. Ενώ η Αλβανία στα σύνορά μας να ονειρεύεται την μεγάλη Αλβανία, βάζοντας θέμα Τσαμουριάς. Όπως και τόσα άλλα. Σίγουρα το μέλλον προβληματίζει και τον πλέον αισιόδοξο άνθρωπο. Ειλικρινά δεν γνωρίζω ποιο είναι το καλύτερο».
Η Δάφνη αναστέναξε, λέγοντας: «Στην Αυστραλία αυτή την εποχή, λόγω της διοργάνωσης των Ολυμπιακών αγώνων, υπάρχει αρκετή προσφορά εργασίας. Είναι εύκολο να κάνουμε μια αρχή. Εξάλλου ο θείος μου έχει αγοράσει μια μεγάλη ξενοδοχειακή μονάδα. Μπορούμε κοντά του να εργαστούμε μερικά χρόνια, μαζεύοντας χρήματα, ώστε αργότερα να δημιουργήσουμε κάτι δικό μας. Πιστεύω ότι είναι μια αρκετά καλή προοπτική. Να ξέρεις πάντως ότι δεν πρόκειται να μείνω στην Ελλάδα».
Τα λόγια της ήταν παραπάνω από αφοπλιστικά. Έμεινα άφωνος, όταν εκείνη πρόσθεσε: «Άλλωστε κάποτε πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά το ενδεχόμενο του γάμου μας. Εδώ με τα χρήματα που παίρνουμε, θα είναι δύσκολο να καταφέρουμε κάτι τέτοιο, δίκιο δεν έχω;».
«Θα ήθελα να το σκεφτώ», αποκρίθηκα με ένα αίσθημα οργής και φόβου μαζί.
Βρισκόμουν διχασμένος, δυστυχώς. Από την μια θα ήθελα να φύγω στο εξωτερικό, για μια πιο αξιοπρεπή ζωή. Από την άλλη τώρα πια είχα την πεποίθηση πως περισσότερη αξία θα είχε να μείνω και να αγωνιστώ στην πατρίδα μου. Ακόμη και αν αυτό φαινόταν σαν ουτοπία.
Τα χρήματα λύνουν πολλά προβλήματα, δεν φέρνουν όμως την ευτυχία.
Γιατί τα περισσότερα από τα προβλήματα της καθημερινότητας έχουν διαμορφωθεί έντεχνα από τους παγκοσμιοποιητές. Παραδίδουμε στις μελλοντικές γενιές ένα κόσμο χειρότερο, τουλάχιστον ας μην μένουμε απαθείς. Η συνωμοσία της παγκοσμιοποίησης είναι ο κοινός μας εχθρός. Οι παγκοσμιοποιητές χρησιμοποιούν ως εργαλείο τους την σοφιστεία και την δημαγωγία των πολιτικών για την επίτευξη των σκοπών τους.»
Στο βλέμμα της διέκρινα μια ζωγραφισμένη επιθυμία να ζήσει ευτυχισμένη σε τούτη τη ζωή, και με μια βραχνή φωνή που έβγαινε από τα βάθη της ψυχής μου, είπα: «Η ζωή μας είναι σύντομη, καθένας μας έχει μια αποστολή. Αρκετοί βρήκαν τραγικό τέλος για χάρη μιας ιδεολογίας. Ενώ άλλοι ξεπούλησαν τα πάντα για να κερδίσουν πλούτη. Το χρήμα πλέον από μέσον συνεννόησης έγινε αντικείμενο συναλλαγής.
Σήμερα ζούμε κοσμοιστορικές εξελίξεις. Στο βωμό της παγκοσμιοποίησης ισοπεδώνονται τα ήθη, οι παραδόσεις και οι αξίες. Το μέλλον είναι αβέβαιο και ο άνθρωπος σήμερα πουθενά δεν είναι ασφαλής.»
Στο σημείο αυτό η Δάφνη άλλαξε τον τόνο της φωνής της:
«Καλά αύριο, μεθαύριο θα κάνουμε παιδιά δεν τα σκέφτεσαι;», ρώτησε φανερά εκνευρισμένη.
«Εκείνα σκέφτομαι. Ωστόσο δεν μπορώ να πάρω αποφάσεις για κανέναν, παρά μονάχα για τον εαυτό μου. Όσο αφορά για τα παιδιά μου, αν δηλαδή ποτέ αποκτήσω, καλό θα ήταν να πάρουν μόνα τους τις αποφάσεις για την ζωή τους, εγώ θα είμαι δίπλα τους όποτε με χρειαστούν», απάντησα.
«Όπως νομίζεις, αλλά μονάχα σκέψου το καλύτερα».
Τις επόμενες μέρες η Δάφνη με αντιμετώπιζε με ψυχρότητα.
Ένιωθα τις πηγές του ονείρου μου να στεγνώνουν. Όλα έμοιαζαν σαν την αγάπη που αρχίζει την άνοιξη και πεθαίνει το χειμώνα. Γνώρισα τη ζωή και πολλές φορές είχα πλανηθεί μέσα της, δίχως αναστολές, κερδίζοντας την αυτοπεποίθηση με τόλμη και με γενναιότητα. Επέλεξα τον δικό μου δρόμο χωρίς να ξεπεράσω τις ακρότητες των απολαύσεων, που οδηγούν στην εξαχρείωση του ατόμου.
Καλλιέργησα την μοναξιά μου, επενδύοντας στα όνειρα χμου ένα ταξίδι φαντασίας, ζωγραφίζοντας ένα κόσμο “φανταστικό”, και στεγάζοντας σε αυτόν την κλωνοποιημένη ελπίδα του αύριο.
Πριν μερικά χρόνια, την εποχή που γνώρισα την Δάφνη είχα πάρει την απόφαση να εγκαταλείψω τις σπουδές μου, δεν ήθελα να υποστώ πάλι την ανούσια δοκιμασία των εξετάσεων.
Έτσι λοιπόν στράφηκα προς την ελεύθερη γνώση, ταλαντεύοντας ανάμεσα στη θεωρητική και στην επιστημονική ανακάλυψη..."
(Ένα επίκαιρο απόσπασμα από το "ΙΩΚΗ")
Δημοσίευση σχολίου
Blogger Facebook