Η Λεμούρια υπήρξε ένας πολιτισμός οντοτήτων, ο οποίος ξεκίνησε σε μία υψηλότερη διαστασιακή συχνότητα η οποία αργότερα κατέβηκε στην Τρίτη διάσταση. Μετά από χιλιάδες χρόνια σε τρισδιάστατα σώματα, ξεκίνησαν να ανυψώνονται και πάλι σε υψηλότερες μορφές ζωής.
Μάλιστα συγχωνεύτηκαν με πολυδιάστατες πλευρές τους, οι οποίες υπήρξαν σε άλλα επίπεδα συχνοτήτων ταλάντωσης.
Αυτό το μοντέλο επαναλήφθηκε αργότερα στην Ατλαντίδα και τώρα ξανασυμβαίνει καθώς επιστρέφουμε ανεβαίνοντας σε υψηλότερα επίπεδα συνειδητότητας.
Υπάρχουν «Κύκλοι του Χρόνου».
Στα αλήθεια, οι συχνότητες των ονομάτων «Λεμούρια» και «Ατλαντίδα» είναι λανθασμένες. Τα ονόματά τους ήταν μία σειρά από ήχους.
Το όνομα Λεμούρια ήταν ένα υποπροϊόν μίας αντιπαράθεσης τον Δέκατο Ένατο Αιώνα, πάνω στην Δαρβινική καταγωγή των ειδών. Υποστηρικτές του Δαρβίνου είχαν πρόβλημα στο να εξηγήσουν πως ορισμένα είδη κατανεμήθηκαν σε μεγάλες περιοχές. Οι ζωολόγοι είχαν μία εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση στο να εξηγήσουν την εξάπλωση των Lemurs. Το Lemur είναι ένα μικρό πρωτόγονο είδος ενός πρωτεύοντος θεμελίου που βρέθηκε στην Αφρική, στην Μαδαγασκάρη, στην Ινδία και στο Αρχιπέλαγος του Μαλάι. Μερικοί ζωολόγοι υπέθεσαν μία μεγάλη μάζα γης στον Ινδικό ωκεανό, μεταξύ της Μαδαγασκάρης και Ινδίας, εκατομμύρια χρόνια πριν.
Ένας Άγγλος ζωολόγος, ο Phillip L. Schlater, πρότεινε το όνομα Λεμούρια για τη συγκεκριμένη παλαιότερη περιοχή, στον Ινδικό ωκεανό.
Ο Ernst Heinrich Haeckel (1834-1919), ένας Γερμανός φυσιοδίφης και αυθεντία του Δαρβίνου, χρησιμοποίησε τη Λεμούρια για εξηγήσει την απουσία απολιθωμένων λειψάνων του πρωτόγονου Ανθρώπου: Εάν ο άνθρωπος κατάγονταν από μία βυθισμένη ήπειρο στον Ινδικό ωκεανό, όλα τα απολιθώματα του «χαμένου συνδέσμου» θα βρίσκονται κάτω από την θάλασσα.
Οι ζωολόγοι τώρα έχουν εξηγήσει την κατανομή των Lemurs χωρίς να θεωρήσουν πως κατέφυγαν μέσω μίας γέφυρας στεριάς. Και ανθρωπολόγοι ανακάλυψαν πολλά λείψανα του Αρχαίου Ανθρώπου στην Αφρική.
Ωστόσο, τον Δέκατο Ένατο αιώνα, οι θεωρίες του Haeckel ήταν ευρέως διαδεδομένες, διαβαζόμενες και σεβαστές.
Ως αποτέλεσμα, το όνομα Λεμούρια είναι αρκετά γνωστό ανάμεσα σε μορφωμένους ανθρώπους στην Ευρώπη και την Αμερική.
Ορισμένοι άνθρωποι πιστεύουν ότι οι Άτλαντες και οι Λεμούριοι συνυπήρξαν. Δεν υπήρξαν στις ίδιες χρονικές γραμμές, όχι με την έννοια της συχνότητας. Οι χρονικές γραμμές-προγράμματα για κάθε σύνολο ήταν διαφορετικές.
Αν το δούμε αυτό με έναν παράλληλο τρόπο, δεν υπήρξαν δίπλα δίπλα, αλλά και πάλι αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν παράλληλα μας, αυτήν ακριβώς τη στιγμή, απλώς σε μίαν υψηλότερη συχνότητα! Και πάλι, οι Λεμούριοι και οι Άτλαντες είναι υψηλότερες πλευρές των ψυχών μας
.
Οι Λεμούριοι ήταν υψηλότερης συχνότητας και ήταν τηλεπαθητικοί, τηλεκινητικοί, να εκδηλώνουν με την θέληση και να χρησιμοποιούν υψηλότερες ταλαντωτικές ικανότητες.
Μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το φάσμα του ουρανίου τόξου σαν παράθυρο για να μετακινούνται μεταξύ πραγματικοτήτων.
Ωστόσο τα σώματά τους έπρεπε να ήταν μικρότερης πυκνότητας ώστε να μπορούν να το επιτυγχάνουν αυτό, και ήταν μπλε χρώματος, συχνότητα στην οποία είμαστε σχεδόν έτοιμοι για να επιστρέψουμε .
Οι κρύσταλλοι ήταν σημαντικοί στην ζωή τους, όπως και στην Ατλαντίδα.
Η γλώσσα τους ήταν τόνοι σαν εκφράσεις και φράσεις αντί για μεμονωμένες λέξεις.
Τα σπίτια τους ήταν ιπτάμενοι τρούλοι οι οποίοι μπορούσαν επίσης να μετακινούνται μεταξύ διαστάσεων.
Είχαν ολική επαναφορά και μπορούσαν να ενώσουν τις σκέψεις τους με άλλους, για μάθηση και επικοινωνία.
Η Λεμούρια ήταν τοποθετημένη (από όσα γνωρίζουμε) στην περιοχή του Ειρηνικού, που ονομάζεται Δακτύλιος της Φωτιάς.
Μερικοί άνθρωποι συνδέουν την περιοχή των Νησιών του Πάσχα με τους Λεμούριους.
Σε κάποιο επίπεδο σκέψης, η Λεμούρια υπάρχει παράλληλα στην τρισδιάστατη πραγματικότητα (μας) σε μίαν άλλη συχνότητα.
Οι πραγματικότητες δημιουργούνται από Δίκτυα πληροφοριών.
Για να θυμηθεί κανείς τη Λεμουρία, πρέπει να μπορεί να ακουμπήσει στα δίκτυα που δημιούργησαν αυτήν την πραγματικότητα.
Για να το κάνει κανείς αυτό πρέπει να μπορεί να ταλαντωθεί σε μίαν υψηλότερη συχνότητα ώστε να μπορέσει να έχει πρόσβαση σε αυτές τις πληροφορίες.
Μπορούσαν επίσης να καταλάβουν τη σύνδεσή τους στην Κεντρική Πηγή του Φωτός η οποία ήταν τοποθετημένη μέσα στην Πυραμίδα που είχε δημιουργήσει την πραγματικότητά τους.
Υπάρχουν φυσικά ερείπια στην περιοχή του Ειρηνικού τα οποία προέρχονται από έναν αρχαίο πολιτισμό. Αλλά είναι από την Λεμουρία;
Εφόσον οι ψυχές μας είναι όλες πολυδιάστατες - και ενώνονται όλες σε μία πηγή - εμείς στα αλήθεια είμαστε οι Λεμούριοι σε κάποιο επίπεδο.
Οι Λεμούριες ψυχές θυμήθηκαν την σύνδεσή τους με την πηγή και μπόρεσαν να αφήσουν τα φυσικά τους σώματα με τη θέλησή τους και αλληλεπίδρασαν σε άλλα επίπεδα. Πρέπει να περιμένουμε την ώρα των ονείρων για να το κάνουμε αυτό, και εκτός αν έχουμε δυνατότητα συνειδητού ονείρου δεν έχουμε δυνατότητα δραστηριοτήτων εκεί.
Σύμφωνα με τον συγγραφέα James Churchward, η Λεμουρία (Mu) είχε περίπου πέντε χιλιάδες μίλια μήκος και τρεις χιλιάδες μίλια πλάτος, ένας όμορφος τροπικός παράδεισος όπως ο κήπος της Εδέμ.
Πιστεύει πως εξήντα τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν στην βύθιση η οποία συνέβη περίπου πενήντα χιλιάδες χρόνια πριν. Τα νησιά του Ειρηνικού είναι οι εναπομείναντες κορυφές της χαμένης ηπείρου. Ακριβείς χάρτες για την χαμένη ήπειρο της Mu και της Ατλαντίδας βρέθηκαν σε πέτρινες προ-Ινκα πλάκες στο Περού από τον δόκτωρ Javier Cabrera, χαραγμένοι σε πέτρα και φωτογραφημένοι από τον Robbert Charroux.
Η διπλωμάτης των Ηνωμένων Εθνών Farida Iskoviet, βοηθός του προέδρου του ΟΗΕ Adam Malik, ήρθε στο Μαουι το 1972 και εξερεύνησε Λεμουριανά ερείπια και κατέληξε ότι ήταν αληθινά.
Ένας από τους κυριότερους αξιωματούχους της Χαβάη, όσον αφορά τη Λεμουριανή Εξερεύνηση ήταν ο στρατηγός Williard Wannall από την στρατιωτική κατασκοπία στο Οάχου ανέφερε ότι ερείπια από μία βυθισμένη Λεμουριανή πόλη βρίσκονταν μεταξύ του Μάουι και του Οάχου. Ήταν ένα άκρως απόρρητο σχέδιο στην ναυτική κατασκοπία το 1972.
Περίπου ένα γαλαξιακό έτος πριν (είκοσι έξι χιλιάδες χρόνια) ήταν η χρυσή εποχή της Αυτοκρατορίας του Ηλίου όταν η ανθρωπότητα ζούσε με ειρήνη, αγάπη, αρμονία και ευημερία πέρα από οτιδήποτε θα μπορούσαμε να φανταστούμε σήμερα.
Καθώς ο Ήλιος μας βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον Κεντρικό Ήλιο, τώρα ερχόμαστε στις πρώτες ακτίνες του Υδροχοϊκού δυναμικού πεδίου καθώς εγκαταλείπουμε το δυναμικό πεδίο των Ιχθύων. Τώρα βρισκόμαστε στην ακμή αισθανόμενοι και τους δύο κραδασμούς μίας παλιάς εποχής που πεθαίνει και μίας νέας εποχής που ανατέλλει.
Αυτή ήταν η Κοσμική Επιστήμη της Mu, βασισμένη στα συγγράμματα του James Churchward και του δόκτωρα George Hunt Williamson, οι οποίοι περάσαν δωδεκάδες χρόνων μελετώντας τις αρχαίες γραφές της Mu.
Ο ήλιος της Αυτοκρατορίας του Ηλίου ήταν το κοσμικό σύμβολο για τις πρωτογενείς δημιουργικές ενέργειες οι οποίες ακτινοβολούνταν από τον κεντρικό ήλιο του Σύμπαντος, οι ευεργετικές δυνάμεις του Χώρου και του Χρόνου από τις ανώτερες διαστάσεις , την πηγή όλης της Ζωής, Ύλης και Ενέργειας.
Ο ήλιος επίσης αντιπροσώπευε τον μικρόκοσμο, τον ήλιο μέσα σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, την αόρατη, αιώνια φλόγα η οποία ενώνει κάθε άνθρωπο με τον κοσμικό Δημιουργό του. Οι Λεμούριοι πίστευαν ότι ο ήλιος σε κάθε άνθρωπο ήταν τοποθετημένος στο τρίτο μάτι, μέσα στο μυαλό μας, το οποίο συντονίζεται με τα πιο εσώτερα οράματά μας.
Σύμφωνα με τον Churchward, οι περισσότεροι Λεμούριοι ζούσαν σε σπίτια με διαφανή ταβάνια. Ήταν χωρίς στρες, αρρώστιες και ζούσαν εκατοντάδες χρόνια, αναπτύσσοντας τις υπεραισθήσεις τους κατά τη διάρκεια σαράντα χιλιάδων ετών κοινωνικής πρακτικής και πειραματισμών.
Με τόσους αιώνες εξέλιξης, οι Λεμούριοι κερδίσανε την φήμη της τηλεπάθειας, αστρικών ταξιδιών και τηλεμεταφοράς, κάνοντας τα οχήματα περιττά.
Οι περισσότεροι από τους οποίους γράψανε για την Λεμουρία υποστηρίζουν πως ήταν πρωτίστως κοινωνικά χορτοφάγοι, αγροτικοί, φυσικοί και οργανικά προσανατολισμένοι οι οποίοι εργάζονταν σε αρμονία με τη φύση και τη γη, έχοντας μικρή χρήση για επιστημονική τεχνολογία.
Οι Λεμούριοι είχαν επικεντρωθεί στο διαλογισμό και στην ανάπτυξη των υπεραισθήσεων.
Η Λεμουρία είχε μικρό ενδιαφέρον στην Ατλάντεια τεχνολογία και προτιμούσε να πειραματίζεται με τις ψυχικές ενέργειες και την μετακίνηση αντικειμένων αν και χρησιμοποιούσαν την υπερύψηλη ηχητική συχνότητα, την ηλιακή ενέργεια, την ενέργεια των κρυστάλλων, την τηλεμεταφορά για να χτίσουν αλλά και να μετακινήσουν αντικείμενα.
Σύμφωνα με τον GORDON MICHAEL SCALLION:
Οι Λεμούριοι ήταν σαν προβολές σκέψεων, όχι φυσικά στερεοί. Αυτό τους έκανε υψηλότερους στην συχνότητα και τους έφερνε κοντύτερα στο ενεργειακό κραδασμικό επίπεδο του Δημιουργού.
Οι ψυχές τους ήρθαν στη Γη για να βιώσουν τον φυσικό κραδασμό.
Ήταν μεγάλοι σε ανάστημα, περίπου τρία μέτρα ύψος.
Το δέρμα τους είχε μία υδρόβια φύση και άλλαζε από μπλε σε πράσινο σε συνδυασμό με τς δύο εποχές κάθε χρόνου.
Τα πρόσωπά τους ήταν μακρουλά και ελλειψοειδή. Τα μάτια τους ήταν μεγάλα και τα βλέφαρά τους κινούνταν κάθετα.
Η υφή του δέρματος τους ήταν ελαφρώς τραχιά.
Ανέπνεαν μέσα από το δέρμα τους και όχι από πνευμόνια.
Η θερμοκρασία του πλανήτη, η ατμόσφαιρα, το φως και οι τροχιές άλλως πλανητών ήταν αρκετά διαφορετικές τότε.
Οι πρώτοι Λεμούριοι ήταν ανδρόγυνοι, ούτε αρσενικοί ούτε θηλυκοί.
Ξεκίνησε με την προβολή εκατόν δέκα τεσσάρων συνόλων ψυχών - που αντιπροσώπευαν τριάντα τρία εκατομμύρια ψυχές.
Μερικές από τις ψυχές ήρθαν από τον «Κόκκινο Πλανήτη». Άλλες ήρθαν από τα άστρα Πλειάδες και Σείριος και προβλήθηκαν σε φυσική μορφή στη Γη.
Μερικά σύνολα διάλεξαν το νερό, άλλα το φυτικό βασίλειο, άλλα το ορυκτό βασίλειο, ή το βασίλειο των ζώων. Τα μεγαλύτερα πειράματα ήταν με το βασίλειο των ζώων αφού αυτό επέτρεπε μεγαλύτερη διάρκεια ζωής και περισσότερη ικανότητα κίνησης.
Η Γη είχε ενδιαφέροντα είδη εκείνη την εποχή τα οποία συμπεριελάμβαναν γίγαντες και ξωτικά.
Οι ψυχές της Λεμούρια τελικά συνέχισαν για να γίνουν Άτλαντες.
Πηγή:
http://kykeon.ning.com/forum/topics/lemohuria-1
Δημοσίευση σχολίου
Blogger Facebook