Ακολουθεί ένα ενδιαφέρον απόσπασμα από το βιβλίο:  " ΙΩΚΗ" :

"...Περπατούσαμε σιωπηλοί για ώρες.
Κάποια στιγμή βρεθήκαμε σε ένα άβατο μέρος. Εκεί υπήρχε ένας αρχέγονος βράχος που σχημάτιζε ένα μικρό ζύγωμα. Προς τα κάτω αυτού απλώνονταν άβυσσος η θάλασσα. Ενώ στο επάνω μέρος του δημιουργούσε ένα πάτημα μιας παλάμης περίπου. Στο ενδιάμεσο είχε πέρασμα δύσβατο, πλάτους δύο ή τριών βημάτων.
Ο ήλιος είχε αρχίσει να φτάνει στη μέση του ορίζοντα. Μακριά πίσω από τα βουνά, στη παρυφή της θάλασσας, ακουγόταν το θρόισμα ενός αλαργινού αγέρα.
Θυμήθηκα, ότι είχα αφιερώσει όλα αυτά τα χρόνια ατελείωτο χρόνο στα μυστήρια του αόρατου κόσμου. Ωστόσο τα αρχικά ερωτήματά μου παρέμειναν αναπάντητα.
Το ότι οι πολιτισμοί είναι έργο μιας μικρής μειοψηφίας ανώτερων όντων, είναι μια αλήθεια.
Μια μικρή μειοψηφία από ανώτερα πνεύματα που βρίσκονται στην κορυφή κάποιας διοικητικής πυραμίδας δημιούργησε όλα τα αινιγματικά ευρήματα του παρελθόντος…
Για πολλά χρόνια μελετούσα πανάκριβα βιβλία που δεν κυκλοφορούσαν στην αγορά. Ανακαλύπτοντας, τελικά ότι εκείνοι που αποκαλούνται διδάσκαλοι και κάτοχοι των μυστικών της ζωής, δεν είχαν καμία επαφή με τις πραγματικές διδαχές των προγόνων μας. Την δυνατότητα αυτή την είχαν μόνο οι αρχαίοι μύστες και οι Άγιοι της ορθοδοξίας, κάνοντας θαυμαστή εφαρμογή των φυσικών νόμων.

Στο μεταξύ, ο Ιάσων έκανε νόημα να μην συνεχίσουν οι υπόλοιποι την διαδρομή.

Η περιέργεια μου κορυφώθηκε όταν, εκείνος έσκυψε να απομακρύνει τα αγκάθια και τα ξερόκλαδα από τη ρίζα του απόκρημνου βράχου. Έπειτα πίεσε με δύναμη στο πάνω μέρος του, εκεί που υπήρχε το χαρακτηριστικό πάτημα της παλάμης. Ξάφνου με ένα εντυπωσιακό τρόπο υποχώρησε το έδαφος εκεί, αφήνοντας πίσω του ένα στενό άνοιγμα σπηλιάς. Αμέσως διείσδυσε σε αυτό, αρχίζοντας να εισχωρεί προς τα έγκατα της γης. Τον ακολούθησα, αφού προηγουμένως αποχαιρέτησα τη Δάφνη και την υπόλοιποι συνοδεία.
Καθώς βαδίζαμε στο κακοτράχαλο και στενό τούνελ, νιώσαμε έναν μυστήριο άνεμο να φυσάει. Ήμουν σίγουρος πως προερχόταν πέρα από αρχαίους τόπους λατρείας. Ένας άνεμος που χτυπούσε τα κορμιά μας, συνεχίζοντας το ατέρμονο ταξίδι του στο χρόνο.
«Γιατί οι άλλοι έμειναν πίσω;», ρώτησα απορημένος, ενώ προχωρούσαμε με προσοχή.
«Εδώ βρισκόμαστε στο εσωτερικό του βράχου, και είναι δύσκολος βέβαια ο εντοπισμός μας ακόμα και από το δορυφορικό σύστημα. Εν τω μεταξύ οι υπόλοιποι πίσω θα πρέπει να φροντίσουν να κλείσουν την μυστική δίοδο, ώστε να μην την εντοπίσουν, στην περίπτωση που ο δορυφόρος τους παρακολουθεί το βράχο.
Από εδώ θα οδηγηθούμε κοντά στη χρονοδίνη», απάντησε ρίχνοντας το φως από το φακό που κρατούσε προς τα πάνω ταυτόχρονα. Διέκρινα τότε μία θολωτή οροφή. Ενστικτωδώς φώτισα και εγώ με το φακό μου προς τα πλάγια του τούνελ, παρατηρώντας κατάπληκτος πως ο χώρος δεν ήταν φυσικός.
Από μακριά ακούστηκαν σφυρικτοί ήχοι, και απρόσμενα εμφανίστηκε ένα φωτεινό είδος ομίχλης σπειροειδούς σχήματος… Διέγραψε μια πορεία κατά μήκος του τούνελ, και αμέσως εξαφανίστηκε μέσα από την θολωτή οροφή.
«Βρισκόμαστε πάνω σε τελλουρικό ρεύμα», αποκρίθηκε ο Χαραυγής, βλέποντας με ανήσυχο, και συνεχίζοντας είπε: «Τέτοια φαινόμενα θα συναντήσουμε πολλά εδώ».
Τέσσερις ώρες αργότερα στο βάθος, φάνηκε το φως της ημέρας. Πλησιάσαμε και περάσαμε με δυσκολία από ένα στενό άνοιγμα που είχαν δημιουργήσει δύο απόκρημνοι βράχοι. Κατά ένα συμπτωματικό τρόπο εκείνο το άνοιγμα είχε το σχήμα του γράμματος ΄΄Λ΄΄.
Εντυπωσιάστηκα ακόμη περισσότερο όταν βγήκαμε έξω: «Μα αυτό είναι απίστευτο», φώναξα.

Έκπληκτος παρατήρησα ότι μπροστά μας ήταν ένας θάλαμος διαμορφωμένος ανάμεσα σε τεράστιους ογκόλιθους απίστευτου ύψους. Το μέρος αυτό που βρισκόμασταν στην αρχαιότητα ήταν ιερός τόπος λατρείας. Διότι στο κέντρο υπήρχε ένας μεγαλοπρεπές σκαλιστός μονόλιθος με χαραγμένο το όνομα: «ΟΜΟΠΟΛΩΝ» .
Ακριβώς πάνω του έπεφτε μια περίεργη δέσμη λευκού φωτός από κάποιο απόκρυφο σημείο.
Γύρω, στέκονταν κολοσσιαία αγάλματα απίστευτου κάλλους και ανάγλυφες μορφές αρχαίων Ελληνικών Θεοτήτων.
Ενώ περιμετρικά αυτού υπήρχαν παραστάσεις των δώδεκα άθλων του Ηρακλή και της τιτανομαχίας.
Από εκείνο το θάλαμο και μετά ξεκινούσε ένα άλλο τριγωνικό τούνελ, μέσα από τον έναν βράχο, που έμοιαζε σαν ένα θαυμάσιο μονοπάτι ανάμεσα στα λαξευμένα βράχια…
Προχωρήσαμε αρκετά όταν ξαφνικά βρεθήκαμε μπροστά σε ένα οριζόντιο διάδρομο αρκετά ευρύχωρο.
Στο τέλος του διαδρόμου έκπληκτος παρατήρησα ένα πρωτόγνωρο για μένα όχημα που έμοιαζε σαν μια τεράστια ''κάψουλα'', πάνω του είχε σκαλισμένα διάφορα ιερογλυφικά και μαιάνδρους...."

Δημοσίευση σχολίου

Blogger