"...Το αίνιγμα της Σφίγγας, η ανθρώπινη εξέλιξη ανοίγει άλλες θύρες!
Κι εμείς σαν σ' όνειρο ανασύρουμε ασυνείδητα το μυστήριο της γνώσης, στο καθρέφτισμα της ψυχής μας.
Η Αριάδνη λύνει και δένει τους ιερατικούς της κόμπους. Έρχεται ξανά γελώντας μαζί μας, από ένα μακρινό παρελθόν ή από ένα μακρινό μέλλον.
Μέσα μας απλώνεται η θάλασσα  του γόνιμου σπόρου, ξορκίζοντας το θάνατο, κάνοντάς τον ανύπαρκτο και φοβερό στα μάτια μας. Περιπλανηθήκαμε στο χώρο και στο χρόνο. Παιδιά του εμείς  αγκαλιά στη λήθη της έσχατης πύλης.
Ξαναγεννιόμαστε στο παλιό Αιγαίο (Μέση Γη), κοιτίδα μας και Μεγαλιθικό φορτίο μας, προκατακλυσμιαία κληρονομιά μας, ανίκητη πολεμίστρα και συμπυκνωμένη Μήτρα γνώσεως. Ενεργοποιώντας το αγνό της σπέρμα, επιστρέφω στο πρωταρχικό της σχέδιο. Εκεί στη πρώτη ρίζα που μάθαμε να κολυμπάμε.
Τελειώνουμε και ξαναρχίζουμε από την αρχή, εκλιπαρούμε για μια σταγόνα γνώσης, όπως οι "ζητιάνοι" ποιητές, στον άλυτο κύκλο της...
Αφήνω να μιλήσει για μένα η Ελευθερία, αυτή που ξέρει άριστα τα μυστικά των "Πέτρινων Λουλουδιών", παλιά ιέρεια της γνώσης, Μάνα και δασκάλα μας !
Αυτή που παραφυλά στο φεγγαρόφωτο με βλέμμα γαλήνιο, κρατώντας το μαγικό της τσαντάκι, ντυμένη στα λευκά και πάντα βιαστική. Ανθίζει στο φως του Αυγερινού, δείχνοντας το δρόμο της άλλης πραγματικότητας.
Σε περιμένω στις αρρένες των ονείρων μου, στο φως του χαμένου καιρού, περιμένω υπομονετικά γυρεύοντας τον πραγματικό εαυτό μου, τελικά ...

Ποιος είμαι; Ένας σεσημασμένος της Ελευθερίας; "

(Ν. Αργυρίου: Κλειδί Αλλαγών)

Δημοσίευση σχολίου

Blogger