"... Mια φορά κ’ έναν καιρό δικά μας, δεξά αστραφτερό,
απέραντο το
πέλαγο. Ο Καύκασος είχε σβύσει μέσα στο φως,
μα οι γέροι,
με τη ράχη γυρισμένη, κάθουνταν στην πρύμνα
και δε
μπορούσαν να ξεκολλήσουν τα μάτια τους από το
αγαπημένο
ουρανοθάλασσο, ο Καύκασος είχε χαθεί, φάντασμα
ήταν και
σκόρπισε, μα απόμεινε ασάλευτος, αβασίλευτος
βαθιά στις
λαμπυρήθρες των ματιών τους. Δύσκολο, δύσκολο
πολύ η ψυχή
να ξεκολλήσει από την πατρίδα βουνά,
θάλασσες,
αγαπημένοι άνθρωποι, φτωχό αγαπημένο σπιτάκι,
ένα χταπόδι
είναι η ψυχή και όλα τούτα οι πλόκαμοί της..."
Δημοσίευση σχολίου
Blogger Facebook