ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ!!!! Η αληθινή ιστορία των Ελλήνων είναι γραμμένη στα Άστρα!

Η Ελληνική μυθολογία δείχνει τον δρόμο στα Άστρα!

Η αληθινή ιστορία των Ελλήνων είναι γραμμένη στα Άστρα!

Όλοι οι μύθοι των Ελλήνων αποκωδικοποιημένοι μέσω των ονομάτων δείχνουν την ουράνια καταγωγή των θεών, των ημίθεων και των ηρώων!!!

Ας ξεκινήσουμε να αναφέρουμε μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις από την μυθολογία μας:

Ο ΑΤΛΑΣ

Σύζυγος :  Πλειόνη

Σύντροφος : Εσπερίδα

Γονείς: Τιτάνας Ιαπετός και Ωκεανίδα Κλυμένη ή Ασία

Αδέλφια: Τιτάνας Προμηθέας, Τιτάνας Επιμηθέας και Τιτάνας Μενοίτιος

Τέκνα: Οι Εσπερίδες, οι Πλειάδες, οι Υάδες, ο Ύας και η Καλυψώ

Κατά την Τιτανομαχία υπήρξε αρχηγός των Τιτανιδών (υιών των Τιτάνων) και, μάλιστα, ο δυνατότερος και ο πλέον επιδέξιος. Όμως μετά τη νίκη του, ο Δίας τον τιμώρησε για πάντα υποχρεώνοντας τον να φέρει στους ώμους του τον Ουράνιο θόλο

Κατά τον Πλάτωνα, ο Άτλας ήταν ένας από τους δέκα βασιλείς της Ατλαντίδας, υιός του Ποσειδώνα και της Κλειτούς, θυγατέρας του Ευήνορα. Τέκνα του ήσαν(ήταν) οι Εσπερίδες, ο Έσπερος, ο Αύσων, η Καλυψώ, η Διώνη και οι Υάδες. 

Τέλος, ο Άτλας είχε πολλές κόρες από τις οποίες όσες απέκτησε από την Πληϊόνη ονομάσθηκαν Πλειάδες, οι δε άλλες, εκ του ονόματός του, Ατλαντίδες.

 Στον ουράνιο χάρτη των Πλειάδων που σχετίζεται με τον μύθο αυτόν τα ονόματα μιλούν από μόνα τους :

Τα εννέα λαμπρότερα άστρα του αστρικού σμήνους των Πλειάδων, δίπλα στον αστερισμό του Ταύρου, συνθέτουν έναν από τους πιο εντυπωσιακούς αστερισμούς του ουράνιου θόλου.

ΑΠΟΛΛΩΝ

Ο Απόλλων με τα πολλά ονόματα, αλλά το πραγματικό του είναι : ΟΜΟΠΟΛΩΝ, διότι είναι ο δημιουργός της ταυτόχρονης κινήσεως των "ΟΜΟΠΟΛΩΝ" (ουράνιων σφαιρών).
 Ο θεός αυτός επιστατεί στην αρμονία κινώντας τα όλα μαζί συγχρόνως και σε θεούς και σε ανθρώπους. Είναι εξαγνίζων, Λυράρης, Ηνίοχος και πάντοτε τοξεύων...!!!


Ο Απόλλων είχε άμεση σχέση με τους Υπερβορείους και την μυθική χώρα τους, που κάθε φθινόπωρο την επισκεπτόταν με το ιπτάμενο άρμα του,  όπου το έσερναν Κύκνοι και επέστρεφε πάλι την άνοιξη στη Δήλο και στους Δελφούς.


Ο γυρισμός του Απόλλωνα γιορταζόταν στους Δελφούς κάθε εαρινή ισημερία ενώ, υπήρχε και ο Αστραφτερός Κύκνος που συμβόλιζε το προαναφερθέν ιπτάμενο άρμα του θεού....


Σύμφωνα με τα παραπάνω οφείλουμε να δούμε τους αστερισμούς του Κύκνου, του Ηνίοχου και του VEGA:,

Ο Κύκνος (λατινικά: Cygnus, συντομογραφία: Cyg) είναι αστερισμός που σημειώθηκε στην αρχαιότητα από τον Πτολεμαίο και ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση. Ο Κύκνος βρίσκεται ολόκληρος στο βόρειο ημισφαίριο της ουράνιας σφαίρας πλην της Ελλάδας, που είναι αμφιφανής.

Συνορεύει με έξι αστερισμούς, τους: Κηφέα, Δράκοντα, Λύρα, Αλώπεκα, Πήγασο και Σαύρα. Η ονομασία Κύκνος οφείλεται στον Ερατοσθένη, ενώ οι υπόλοιποι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν τον αστερισμό `Ορνις (= πουλί γενικά). Ο Άρατος τον χαρακτηρίζει αιόλον, δηλαδή πτηνό που πετά γρήγορα, ένας χαρακτηρισμός που ταιριάζει στον κύκνο. Επειδή όμως το επίθετο «αιόλος» στον Σοφοκλή σημαίνει και τον αστραφτερό, τον γυαλιστερό, τον γεμάτο αστέρια («αιόλα νυξ»), μπορεί εδώ να δικαιολογείται από τη θέση του αστερισμού μέσα στον Γαλαξία. Κατά την ελληνιστική μάλλον εποχή συγκεκριμενοποιήθηκε ως το μυθικό πρόσωπο Κύκνος, γιος του θεού Άρη ή του Σθενέλου, αλλά και ως ο κύκνος στον οποίο μεταμορφώθηκε ο Δίας για να ζευγαρώσει με τη Λήδα και να γεννηθούν οι δίδυμοι Διόσκουροι Κάστορας και Πολυδεύκης καθώς και η Ωραία Ελένη που ήταν η αφορμή του Τρωικού πολέμου. Ως το πουλί της Αφροδίτης, ήταν επίσης γνωστός ως Μυρτίλος, από τη μυρτιά, το ιερό φυτό της θεάς. Και από κάποιους πιστευόταν πως ήταν ο Ορφέας, που τοποθετήθηκε μεταθανάτιος στα ουράνια δίπλα στην αγαπημένη του Λύρα. Ωστόσο κάποιοι ανατολιστές πιστεύουν πως η αρχική σύνδεση των αστέρων αυτών με πτηνό πιθανότατα έγινε στην αρχαία Μεσοποταμία, όπου πινακίδες σφηνοειδούς γραφής δείχνουν εκεί ένα πτηνό κάποιου είδους (Urakhga), χωρίς να σχετίζεται με ουράνια χαρτογράφηση.

ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΑ ΤΟΥ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΥ: Διασχιζόμενος διαγωνίως από το γαλαξιακό επίπεδο, ο αστερισμός αυτός είναι πολύ πλούσιος σε σώματα του δικού μας Γαλαξία, όπως νεφελώματα, ανοικτά αστρικά σμήνη, κλπ. Για παράδειγμα το αστρικό σμήνος NGC 6913 έχει διάμετρο 8 έτη φωτός, φαιν. μέγεθος 6,6 και απόσταση από τη Γη περίπου 4.000 έτη φωτός. 
To NGC 7092 έχει πάνω από 30 αστέρες, διάμετρο 8 έτη φωτός, φαιν. μέγεθος 4,6 και απόσταση από τη Γη περί τα 900 έτη φωτός. Επειδή ο Κύκνος περιέχει πολλά πυκνά αστρικά πεδία, εύκολα ανιχνεύονται σκοτεινά νεφελώματα ως περιοχές χωρίς αστέρες: Στον Κύκνο αρχίζει η σκοτεινή ταινία "Great Rift", που εκτείνεται κατά μήκος της λωρίδας του Γαλαξία μέχρι τον αστερισμό του Κενταύρου, ενώ υπάρχουν επίσης τα σκοτεινά νεφελώματα Barnard 146, 147, 168, 352 και 361. Το σύνολο νεφελωμάτων του γ Κύκνου εκτείνεται 2 μοίρες και εμπλέκεται με το νεφέλωμα IC 1318 ή «Νεφέλωμα της Πεταλούδας». Η κυκλική νεφέλωση που αποτελείται από τα NGC 6960 και NGC 6992-5, είναι γνωστή και ως «Βρόχος του Κύκνου» ("Cygnus Loop")», και είναι ουσιαστικά υπόλειμμα σουπερνόβα, ηλικίας 5.000 ως 10.000 ετών. Απέχει από τη Γη 1.440 έτη φωτός. Το νεφέλωμα εκπομπής NGS 7000, ονομάζεται και «Νεφέλωμα Βόρειος Αμερική», εξαιτίας του σχήματός του. Απέχει 1.500 έτη φωτός από τη Γη.
ΠΗΓEΣ ΑΚΤΙΝΩΝ Χ: Η πηγή Cyg Χ-1 είναι διπλό σύστημα, 2 αστέρες δηλαδή που περιφέρονται γύρω από το κοινό τους κέντρο μάζας. Ο ένας έχει καταρρεύσει σε μαύρη τρύπα μάζας περίπου 15 ηλιακών μαζών. Ο άλλος αστέρας είναι ο κυανός υπεργίγαντας ενάτου μεγέθους, που “τρέφει” με το υλικό του τη μαύρη τρύπα. Το υλικό υπερθερμαίνεται καθώς στροβιλίζεται γύρω από την τρύπα κι έτσι εκπέμπει τις ακτίνες Χ. Η πηγή Cyg Χ-3 είναι παρόμοιας δομής με την προηγούμενη. Τέλος η πηγή Cygnus A ταυτίζεται με μακρινό γαλξία. Πρόκειται για έναν απόμακρο ελλειπτικό γαλαξία σε απόσταση ως 700 εκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη, πράγμα που τον καθιστά τον κοντινότερο ισχυρό ραδιογαλαξία

Ηνίοχος : Συνορεύει με τους αστερισμούς Καμηλοπάρδαλη, Περσέα, Ταύρο, Διδύμους και Λύγκα. Βρίσκεται ολόκληρος στο βόρειο ημισφαίριο της ουράνιας σφαίρας. Είναι αμφιφανής στην Ελλάδα, είναι ορατός ολόκληρος από την Ελλάδα, τις χειμωνιάτικες νύχτες.

ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ VEGA: Το όνομα Βέγας, παρότι μοιάζει ελληνικό, προέρχεται από το αραβικό Waki, που στους Αλφόνσειους Πίνακες πήρε τη μορφή Wega. Η πλήρης αραβική ονομασία ήταν Al Nasr al Waki, δηλαδή «ο αετός που πέφτει ή εφορμά», και αντιστοιχούσε σε ολόκληρο τον αστερισμό. Στη συνέχεια ο Bayer ανέφερε αμφότερα τα Wega και Vega, οπότε και καθιερώθηκε το δεύτερο (αν και ορθότερο είναι το πρώτο). Ο Σκάλιγκερ αναφέρει τον Βέγα ως Waghi, ενώ ο Ριτσιόλι ως Vuegaκαι Vagieh. Παρόμοια με τους Άραβες, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι κατά τον Hewitt αποκαλούσαν τον Βέγα Maat, δηλαδή «αστέρα-όρνιο». Οι αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι αποκαλούσαν τον Βέγα «Λύρα» (Lyra) από το όνομα του όλου αστερισμού, γεγονός που υποκρύπτεται πίσω από τις ονομασίες Allore, Alahore, Alohore των εκδόσεων της Αλμαγέστης του 16ου αιώνα και των πινάκων του ίδιου αιώνα.

Η Γέννηση του Δία

Πάμε τώρα στον μύθο με την Γέννηση του Δία, ο Κρόνος, γιος του Ουρανού και της Γαίας, παντρεύεται την αδερφή του Ρέα, η οποία φέρνει στον κόσμο πολλά παιδιά. Επειδή όμως ο Ουρανός του έχει πει ότι θα εκθρονιστεί από κάποιο παιδί του, καταπίνει όλα τα νεογέννητα παιδιά του στην προσπάθειά του ν' αποτρέψει το πεπρωμένο.

Η Ρέα λοιπόν που δεν ανεχόταν περισσότερο να βλέπει ν' αφανίζονται τα παιδιά της, όταν κατάλαβε ότι έφτασε η ώρα της γέννας, ήρθε στην Κρήτη όπου γέννησε το Δία σ' ένα σπήλαιο στα βουνά (στο Δικταίο Άντρο στα Λασιθιώτικα βουνά - η κατά άλλους στο Ιδαίο Άντρο στον Ψηλορείτη).

Την προστασία και ανατροφή του βρέφους ανέλαβαν οι Ιδαίοι Δάκτυλοι και οι Κουρήτες και η αίγα-νύμφη Αμάλθεια μαζί με τρεις άλλες νύμφες και άλλα πλάσματα της φύσης. Ο Μύθος αναφέρει πως οι Κουρήτες χόρευαν πολεμικό χορό και χτυπούσαν τα ξίφη με τις ασπίδες τους για να σκεπάσουν το κλάμα του νεογέννητου μωρού.


Στη συνέχεια η Ρέα παρουσίασε στον Κρόνο μια φασκιωμένη πέτρα, λέγοντάς του ότι αυτό ήταν το τελευταίο τους παιδί κι εκείνος την κατάπιε.

Εν συνεχεία ας δούμε και τον παρακάτω ουράνιο χάρτη με τις σχετικές επεξηγήσεις:

ΑΙΓΑ: Συμβόλιζε την κατσίκα Αμάλθεια που ανέθρεψε το Δία στο Δικταίο Άντρο της Κρήτης. Είναι ο φωτεινότερος αστέρας στον αστερισμό Ηνίοχο, ο άλφα (α) Ηνιόχου (alpha Aurigae, α Aur). Κυριαρχεί ψηλά στον χειμερινό ουρανό του βόρειου ημισφαιρίου, προς τα βόρεια όπως φαίνεται από την Ελλάδα. Στην πραγματικότητα αποτελείται από τέσσερα άστρα, δύο κίτρινους γίγαντες και δύο ερυθρούς νάνους. 

Ήταν γνωστή και στους Λατίνους, με το όνομα Capella, που παραμένει μέχρι και τις μέρες μας. Μερικοί ονόμαζαν το αστέρι και «Αμάλθειας Κέρας», και συμβόλιζε την αφθονία. Όμως, το αστέρι αυτό ήταν γενικά γνωστό ως πρόδρομος κακών μαντάτων, καθώς ο Άρατος έλεγε ότι μετά την εμφάνιση αυτού του αστεριού έχουμε «κινήσαι χειμώνος». Την κακή φήμη της Αίγας, αναφέρουν και ο Καλλίμαχος γύρω στα 240 π.Χ. και ο Βιργίλιος στα «Γεωργικά» του και ο Manilius. Μάλιστα, όταν αρχές του Οκτώβρη το αστέρι ανέτειλε στη Μεσόγειο, οι ναυτικοί σταματούσαν τα ταξίδια τους, γιατί η θάλασσα γινόταν τρικυμιώδης. Και όταν η επίδραση του αστέρα περνούσε, οι ναυτικοί έκαναν πανηγύρια και γιορτές, τα λεγόμενα «Natalis navigatonis» για να τιμήσουν την αρχή της νέας περιόδου του ψαρέματος. 

Οι Άραβες, πήραν το όνομα της Αίγας, από τον Πτολεμαίο, αλλά παλαιότερα οι ίδιοι -οι πρώτοι Άραβες- ονόμαζαν τον αστέρα «Αλ Ρακίμπ» δηλαδή «Ο Ηγέτης», γιατί εμφανιζόταν στον ουρανό, στο βορρά, πριν ακόμα εμφανιστούν τα άλλα αστέρια, λόγω της λάμψης του. 

Στους αρχαίους Βαβυλωνίους ήταν επίσης ιερό άστρο και το χρησιμοποιούσαν για σχηματισμό του ημερολογίου τους. Το ονόμαζαν «Ίκου», δηλαδή και εδώ «Ηγέτης», αλλά με την έννοια του ηγέτη του χρόνου! Αυτό πρέπει να ίσχυε κάπου πριν το 1730 π.Χ. γιατί ήταν τότε που ο ήλιος έμπαινε στον αστερισμό του Ταύρου την άνοιξη. Το ημερολόγιό τους γινόταν ανάλογα με τη θέση της Αίγας σε σχέση με το φεγγάρι κατά το θερινό ισημερινό σημείο. 

Ιερό αστέρι ήταν και για τους Ινδούς, καθώς αποτελούσε τον «Βράχμα Ριντάγια», δηλαδή την «Καρδιά του Βράχμα», ενώ για τους Κινέζους ήταν μία από τις πέντε άμαξες («Γόου Τσιέι»).

Στην αστρονομική μυθολογία των ιθαγενών («Αβορίγινες») της Αυστραλίας η Αίγα ήταν το «Purra», δηλαδή το «Καγκουρώ» που καταδιώχθηκε και σκοτώθηκε από τους γειτονικούς Διδύμους ή από τον κυνηγό Ωρίωνα. 


Η Αίγα, είναι ένας γίγας αστέρας, που φασματοσκοπικώς είναι διπλός αστέρας και σε απόσταση γύρω στα 45 έτη φωτός από εμάς. Η Αίγα αξίζει να σημειωθεί ότι αποτελεί πηγή ακτίνων Χ, πιθανότατα εξαιτίας επιφανειακής μαγνητικής δραστηριότητας στον έναν αστέρα του κύριου ζεύγους. 

Ουράνιος χάρτης του ωρίωνα

Οι πυραμίδες της Γκίζας έχουν άμεση σχέση με τον αστερισμό του Ωρίωνα μιας και είναι όλα τα μνημεία τοποθετημένα σύμφωνα με ουράνιο χάρτη του Ωρίωνα, που βρισκόταν σε εαρινή ισημερία του 10500 π.Χ.

Σχετικά με το τέλος του Ωρίωνα υπάρχουν αρκετές διαφορετικές παραδόσεις. Σύμφωνα την κυρίαρχη παράδοση, πέθανε στη Δήλο (γνωστή τότε ως Ορτυγία) από δάγκωμα σκορπιού, που τον έστειλε είτε η Άρτεμις επειδή είχε φύγει από κοντά της ως ερωτευμένος με την Ηώ (Οδύσσεια, ε 121 κ.ε., λ 310), είτε ο Απόλλων για να μη δημιουργηθεί ερωτική σχέση του Ωρίωνα με την Άρτεμη (αδελφή του Απόλλωνα), είτε τέλος η ίδια η Γη τιμωρώντας τον για την καυχησιολογία του δηλαδή ότι κανένα ζώο δεν ξέφευγε από τα βέλη του. Για τον λόγο αυτό, όταν μετά τον θάνατό του ο Ωρίων «καταστερίσθηκε», μετατράπηκε δηλαδή σε αστερισμό, βρίσκεται στην αντίθετη πλευρά της Ουράνιας Σφαίρας από τον αστερισμό Σκορπιό. Στη Βιβλιοθήκη Απολλοδώρου (Α΄ 4, 3) αναφέρεται ότι η Άρτεμις σκότωσε τον Ωρίωνα επειδή αυτός ατίμασε την Ώπιν, μία από τις ακολούθους της, ή απλώς επειδή προκάλεσε την Άρτεμη σε αγώνα δισκοβολίας.


Ο Ωρίωνας είναι ο ωραιότερος ίσως από τους αστερισμούς του χειμερινού ουρανού, και μετά τη Μεγάλη Άρκτο ο πιο χαρακτηριστικός αστερισμός.

ΑΘΗΝΑ

Η θεά Αθηνά έχει ως σύμβολο την κουκουβάγια, που παραπέμπει στο παρακάτω νεφέλωμα:

Μεσιέ 97 (νεφέλωμα Κουκουβάγια )

Μεσιέ 97 (γνωστό και ως νεφέλωμα Κουκουβάγια (Owl Nebula), Μ97 και NGC 3587) είναι ένα πλανητικό νεφέλωμα σε απόσταση περίπου 2.000 ετών φωτός στον αστερισμό Μεγάλη Άρκτος. Το Μεσιέ 97 χαρακτηρίζεται ως ένα από τα πιο περίπλοκα πλανητικά νεφελώματα. Το κεντρικό άστρο έχει φαινόμενο μέγεθος 16 και έχει περίπου 0,7 ηλιακές μάζες. Το νεφέλωμα μόνο του έχει μάζα ίση περίπου με 0,15 ηλιακές μάζες και σχηματίστηκε περίπου πριν 6.000 χρόνια.

Το νεφέλωμα πήρε το όνομά του εξαιτίας των δύο "οφθαλμών κουκουβάγιας" που είναι ορατοί με τηλεσκόπια μεγαλύτερα των 20 εκατοστών.