Κίνδυνος από τον «υγρό τοξικό τάφο» δεκάδων πλοίων που ναυάγησαν μυστηριωδώς στη γειτονιά μας, μεταφέροντας επικίνδυνα χημικά και πυρηνικά απόβλητα.


Είναι μια αληθινή ιστορία που θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει τη βάση για το σενάριο μιας ταινίας του Χόλιγουντ με απίστευτη πλοκή, όμως οι συνέπειές της στην πραγματικότητα είναι ολέθριες για το περιβάλλον και δη για τα θαλάσσια οικοσυστήματα αλλά και για τους κατοίκους των νησιών στο Ιόνιο Πέλαγος: Ο λόγος για τα χιλιάδες βαρέλια τοξικών και πυρηνικών αποβλήτων που βρίσκονται στον πυθμένα της θάλασσας, ως συνέπεια ναυαγίων που σημειώνονται υπό μυστηριώδεις συνθήκες τα τελευταία 30 τουλάχιστον χρόνια, με τις «ευλογίες» της «Ντράγκετα», της σικελικής Μαφίας και με τη συμμετοχή πολιτικών προσώπων από τη γειτονική Ιταλία.

Επιμέλεια - Ρεπορτάζ: Χρήστος Θ. Παναγόπουλος

Η υπόθεση δεν είναι διόλου άγνωστη στη χώρα μας. Βρισκόμαστε περίπου στα μέσα του 2009. Στον ελληνικό Τύπο ο θόρυβος ξεσπά μέσω μιας πληθώρας δημοσιευμάτων, όταν ήρθαν στο φως της δημοσιότητας, μέσω της εφημερίδας «La Repubblica» οι μαρτυρίες του πρώην αρχινονού της «Ντραγκέτα», Φραντσέσκο Φόντι, ο οποίος παραδέχεται στις ιταλικές δικαστικές Αρχές ότι είχε βυθίσει με εκρηκτικά τρία μεγάλα φορτηγά πλοία, τα οποία μετέφεραν κατά καιρούς τεράστιες ποσότητες άκρως επικίνδυνων χημικών και τοξικών αποβλήτων στην θαλάσσια περιοχή του Ιονίου.


Τις μαρτυρίες του Σικελού αρχιμαφιόζου επιβεβαιώνει και η ιταλική περιβαλλοντική οργάνωση «Lega Ambiente». Το πιο ανησυχητικό, όμως, είναι ότι ο Φόντι είχε εκτιμήσει πως από τη δεκαετία του ’80, οπότε και αυστηροποιήθηκε η νομοθεσία της γειτονικής χώρας, απαγορεύοντας την απόρριψη ανεπεξέργαστων αποβλήτων, έως και τα τέλη της δεκαετίας του ’90, έχουν σημειωθεί τουλάχιστον άλλα 30 τέτοια ναυάγια, επτά από τα οποία εντοπίζονται πολύ κοντά σε νησιά όπως οι Παξοί, η Κεφαλονιά, η Ζάκυνθος αλλά και αρκετά κοντά στις ακτές του νομού Μεσσηνίας.




Ανίερη και... άκρως ραδιενεργή «μπίζνα»

Έτσι, ξεδιπλώνεται μια απίστευτη και άκρως επικερδής «μπίζνα» για τους Ιταλούς μαφιόζους, που δωροδοκούσαν, σύμφωνα με τα τότε δημοσιεύματα του ιταλικού Τύπου ακόμη και πολιτικά πρόσωπα των κυβερνήσεων του Μπετίνο Κράξι αλλά και του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, για να αναλάβουν αποκλειστικά, με εταιρείες – φαντάσματα, τη διαχείριση και απόρριψη τέτοιων επικίνδυνων φορτίων. Ωστόσο, η «μηχανή» που στήνεται, συνιστά την υπ’ αριθμόν ένα περιβαλλοντική απειλή για την ευρύτερη περιοχή.

Μάλιστα, ο «νονός» της σικελικής Μαφίας είχε αποκαλύψει στις ανακριτικές αρχές της γειτονικής χώρας και τις «ταρίφες»: η αμοιβή για κάθε φορτίο που κατέληγε στον βυθό άρχιζε από 4 δισ. λιρέτες (2,06 εκατ. ευρώ σε σημερινές τιμές) και μπορούσε να φτάσει τα 30 δισ. λιρέτες (15,49 εκατ. ευρώ περίπου) Σε μερικές περιπτώσεις τα χρήματα κατατίθονταν σε τράπεζες της Κύπρου.


Από την άλλη πλευρά, φτάνει να σκεφτεί κανείς την έκδηλη ανησυχία που εξέφραζαν την περίοδο εκείνη επιστήμονες και καθηγητές στον «Δημόκριτο»: υπολογίζεται ότι φτάνουν μόλις 500 βαρέλια πυρηνικών αποβλήτων, για να εκλύσουν 10 φορές την ραδιενέργεια που απελευθερώθηκε με την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα στις 6 Αυγούστου 1945.

Ένα εξίσου ανησυχητικό στοιχείο, όπως επισημαίνουν οι ειδικοί επιστήμονες, είναι πως τα βαρέλια που αυτή τη στιγμή βρίσκονται στον πυθμένα της θάλασσας, μόλις μερικές δεκάδες ναυτικά μίλια μακριά από την περιοχή των Επτανήσων, μπορούν να αντέξουν στη διάβρωση που προκαλεί το θαλασσινό νερό έως 25 χρόνια. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι απλό: τι θα συμβεί εάν αυτά τα βαρέλια αρχίσουν να «σκάνε» και ν’ ανοίγουν από τη σκουριά και την πολυκαιρία; Και, δυστυχώς, υπάρχουν πολύ συγκεκριμένα παραδείγματα.

Η περίπτωση των ναυαγίων «Νίκος Ι» και «Κούνσκι»

Ας γυρίσουμε τον χρόνο πίσω κατά 31 χρόνια. Ήταν Ιούλιος του 1985 όταν ο καπετάνιος του μότορσιπ «Νίκος Ι» πριν ξεκινήσει το ταξίδι του από το λιμάνι της Λα Σπέτσια στην Ιταλία συλλαμβάνεται για το φορτίο του πλοίου του, στο οποίο εντοπίζονται μεγάλες ποσότητες τοξικών και ραδιενεργών αποβλήτων.


Από τις αρχές διατάσσεται συντηρητική κατάσχεση και του μότορσιπ και του φορτίου μέχρι νεωτέρας, αλλά λίγες εβδομάδες αργότερα για αδιευκρίνιστους μέχρι σήμερα λόγους, το «Νίκος Ι» ξεκινάει το ταξίδι του από το ιταλικό λιμάνι δηλώνοντας ως προορισμό την πόλη Λομέ στο Τόγκο. Κανονικά θα έπρεπε να πάει μέσω Γιβραλτάρ, αφού η Λα Σπέτσια βρίσκεται στη βορειοδυτική Ιταλία και η αφρικανική πρωτεύουσα στη Δυτική Αφρική, αλλά δεν πρόλαβε: αφού πέρασε την Ελλάδα, στην πορεία προς τον Λίβανο βυθίστηκε ανεξήγητα, μαζί με όλο του το φορτίο.

Το 1992 ακόμη ένα πλοίο, το «Κούνσκι», με εξίσου επικίνδυνο ραδιενεργό φορτίο (120 βαρέλια συνολικού βάρους 20 τόνων), βυθίζεται υπό αδιευκρίνιστες, έως τότε, συνθήκες στ’ ανοικτά της ιταλικής πόλης Κοσέντζα. Το πλοίο αυτό, όπως αποκάλυψε ο Φόντι στους Ιταλούς ανακριτές, ήταν ένα από τα τρία συνολικά πλοία, που ο ίδιος έστειλε στον πάτο της θάλασσας, παγιδεύοντάς το με εκρηκτικά.

Η αντίδραση της ελληνικής πλευράς

Ας ξαναγυρίσουμε, όμως, στο 2009. Στην Ελλάδα, οι μαρτυρίες του πρώην αφεντικού της σικελικής Μαφίας σκάνε σαν «βόμβα». Ο καθηγητής Πυρηνικής Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Αθανάσιος Γεράνιος, δηλώνει σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή»: «Το ότι αυτά τα πλοία μετέφεραν πυρηνικά απόβλητα είναι βέβαιο - εξετάζεται τώρα εάν μετέφεραν και τους ίδιους τους αντιδραστήρες, τη λειτουργία των οποίων η Ιταλία διέκοψε οριστικά το 1987».



Ο πρόεδρος της ΕΑΕΕ, Χρήστος Χουσιάδας

Στο ίδιο δημοσίευμα αναφέρονται και δειγματοληπτικοί έλεγχοι που είχαν διενεργήσει από το 1993 έως το 2003 ο «Δημόκριτος» και το Ελληνικό Κέντρο Θαλάσσιων Ερευνών (ΕΛΚΕΘΕ), αλλά χωρίς να αναφέρεται κάτι ανησυχητικό.

Στις 25 Μαΐου 2011 ο πρώην βουλευτής του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού, Γιώργος Ανατολάκης, καταθέτει επίκαιρη ερώτηση στη Βουλή προς τον τότε υπουργό Θαλασσίων Υποθέσεων, Νήσων και Αλιείας, Ιωάννη Διαμαντίδη, για το θέμα, για να λάβει την απάντηση ότι «σύμφωνα με τα στοιχεία που τηρούνται στα αρχεία των Λιμενικών Αρχών Κέρκυρας, Κεφαλληνίας, Ζακύνθου, Κυλλήνης, Καλαμάτας, Πύλου και Κατακόλου, δεν έχει καταγραφεί μέχρι σήμερα στις περιοχές δικαιοδοσίας τους, η ύπαρξη ναυαγίων με φορτία ή κατάλοιπα φορτίων τοξικών ή πυρηνικών αποβλήτων».

Εντούτοις, μέσα στο χρονικό διαστημα 2009-2011 ακολουθούν πάμπολλα δημοσιεύματα που μιλούν για τον «υγρό τοξικό τάφο» του Ιονίου, ανάμεσα στις ιταλικές και τις ελληνικές ακτές.

Και ξαφνικά σιωπή: Ερωτήματα που αναζητούν απάντηση...

Από το 2012 και μετά το όλο θέμα φαίνεται πως μπαίνει, κατά έναν πολύ περίεργο τρόπο, στον «πάγο». Και το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί ξαφνικά τέτοια σιωπή;

- Γιατί οι ηγεσίες – πρώην και νυν – του υπουργείου Περιβάλλοντος δεν συνέχισαν να ψάχνουν το θέμα;

- Συνεχίζουν οι αρμόδιες υπηρεσίες (ΕΛΚΕΘΕ, ΕΕΑΕ και «Δημόκριτος») να ελέγχουν τη συγκεκριμένη περιοχή του Ιονίου; Κι αν ναι, τι ευρήματα υπάρχουν τη στιγμή που γράφονται τούτες οι γραμμές;

- Κι ένα εξίσου σοβαρό ζήτημα: από τη στιγμή που υπάρχουν επιβεβαιωμένα, βάσει μαρτυριών, τουλάχιστον επτά ναυάγια πλοίων που κουβαλούσαν επικίνδυνα τοξικά και ραδιενεργά φορτία κοντά στις δυτικές ακτές της Ελλάδας, γιατί δεν έχει κινητοποιηθεί η Δικαιοσύνη;

Γιατί, θα πρέπει να θυμίσουμε, στο σημείο αυτό, πως υπάρχει ψηφισμένος νόμος από τη Βουλή των Ελλήνων, ο 4042 του 2012, ο οποίος προβλέπει την «ποινική προστασία του περιβάλλοντος», εναρμονιζόμενος πλήρως με την Οδηγία 2008/99/ΕΚ, βάσει της οποίας καθορίζεται με επάρκεια το πλαίσιο παραγωγής και διαχείρισης αποβλήτων. Δεν θα μπορούσε, λοιπόν, να κινηθεί εισαγγελική έρευνα, υπό το πρίσμα αυτό, ώστε να διερευνηθεί εάν και κατά πόσο υπάρχουν ποινικές ευθύνες γύρω από την υπόθεση αυτή;

Διαβάστε εδώ αναλυτικά τι προβλέπει ο Ν. 4042/2012



Πλοία με απόβλητα βύθιζε η Μαφία
Της Λινας Γιανναρου

«Αν ξεκινήσεις με απόβλητα, θα καταλήξεις με χρυσάφι». Αυτό είχε πει με νόημα πριν από αρκετά χρόνια κατώτερο στέλεχος της Μαφίας σε τηλεφωνική συνδιάλεξη με το αφεντικό του, που για κακή του τύχη είχε υποκλαπεί από την αστυνομία. Το τι εννοούσε, καθένας μπορούσε να το φανταστεί, όμως οι φρικιαστικές λεπτομέρειες μόλις σήμερα αρχίζουν να έρχονται στην επιφάνεια… του Ιονίου Πελάγους συγκεκριμένα.

Οι χειρότερες υποψίες όσων επί δύο δεκαετίες ισχυρίζονταν ότι η Μαφία, που είχε παρεισφρύσει στη βιομηχανία της «διαχείρισης» των επικίνδυνων αποβλήτων, απέρριπτε στη θάλασσα τόνους τοξικών ή και ραδιενεργών φορτίων, επιβεβαιώθηκαν στις 12 Σεπτεμβρίου. Πριν από ένα μήνα, τα σόναρ ενός υποβρυχίου εντόπισαν το κουφάρι ενός βυθισμένου πλοίου 30 χιλιόμετρα ανοιχτά των νοτιοδυτικών ακτών της Καλαβρίας, κοντά στην πόλη Τσετράρο. Στα σπλάχνα τού μήκους 110 μέτρων «Κούνσκι», όπως είναι το όνομα του μότορσιπ, εντοπίστηκαν 120 βαρέλια τοξικών αποβλήτων. Τουλάχιστον ένα από αυτά βρέθηκε να κείτεται άδειο στον βυθό. Οι κάμερες των ρομπότ που καταδύθηκαν φανέρωσαν επίσης δύο ανθρώπινα κρανία…

Η ομολογία Φόντι

Το ακριβές σημείο του ναυαγίου είχε υποδείξει ο Φραντσέσκο Φόντι, πρώην «στέλεχος» της Μαφίας της Καλαβρίας (της διαβόητης Ντρανγκέτα), ο οποίος παραδέχθηκε ότι ήταν αυτός που το 1992 είχε βυθίσει το πλοίο, γεμίζοντάς το με εκρηκτικά. Ο Φόντι ομολόγησε τη βύθιση και άλλων δύο τέτοιων πλοίων, ενώ εκτίμησε ότι από τη δεκαετία του ’80 (οπότε αυστηροποιήθηκε η νομοθεσία στην Ιταλία, απαγορεύοντας την απόρριψη ανεπεξέργαστων τοξικών αποβλήτων) έως τα τέλη της δεκαετίας του ’90 έχουν υπάρξει ακόμη τριάντα τέτοια ναυάγια. Από αυτά, εκτιμάται ότι επτά βρίσκονται κοντά στα Επτάνησα -δίπλα στους Παξούς, στην Κεφαλονιά, στη Ζάκυνθο-, αλλά και ανοιχτά των ακτών της Μεσσηνίας. Με βάση την κατάθεση Φόντι, αλλά και τις επιμέρους αποδείξεις, τα επικίνδυνα απόβλητα που έχουν απορριφθεί στη θάλασσα στα τουλάχιστον 16 χρόνια που η Μαφία της Καλαβρίας ακολουθούσε την πρακτική αυτή, φθάνουν σε ύψος το Λευκό Ορος.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις της περιβαλλοντικής οργάνωσης Λεγκαμπιέντε, η οποία έχει πρωτοστατήσει στον αγώνα για αποκάλυψη του σκανδάλου, τα πλοία αυτά μετέφεραν εκτός από τοξικά απόβλητα και απόβλητα των πυρηνικών εργοστασίων της Ιταλίας. Οπως λέει μάλιστα στην «Κ» ο καθηγητής Πυρηνικής Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Αθανάσιος Γεράνιος, «το ότι αυτά τα πλοία μετέφεραν πυρηνικά απόβλητα είναι βέβαιο – εξετάζεται τώρα εάν μετέφεραν και τους ίδιους τους αντιδραστήρες, τη λειτουργία των οποίων η Ιταλία διέκοψε οριστικά το 1987».

Η «διαχείριση» των πυρηνικών αποβλήτων αποτελεί άκρως επικερδή ασχολία για τη Μαφία. «Η νόμιμη και με ασφάλεια διαδικασία διαχείρισης είναι και χρονοβόρος και πανάκριβη», τονίζει ο κ. Γεράνιος. «Αυτό την κάνει ανεπιθύμητη. Το κίνητρο λοιπόν της παράνομης διαχείρισης είναι μεγάλο. Αρκεί να υπολογίσετε ότι η νόμιμη διαχείριση ενός κιλού πυρηνικών αποβλήτων κοστίζει όσο η αγορά ενός κιλού ουρανίου για τη λειτουργία του πυρηνικού αντιδραστήρα»! Ταυτόχρονα, όπως επισήμανε μιλώντας στην εφημερίδα «Ρεπούμπλικα» ο εισαγγελέας Λουτσιάνο Ταρνίτι, η διαχείριση των αποβλήτων ήταν πιο «ευπρεπής» ασχολία για τη Μαφία, σε σύγκριση τουλάχιστον με το εμπόριο ναρκωτικών. «Και μόνο επειδή εξαφανίζεις απόβλητα θεωρείσαι ευεργέτης της κοινωνίας και βέβαια πληρώνεσαι με καθαρά χρήματα», σημείωσε.

Πάντως, όπως είπε ο Φόντι στην κατάθεσή του, το μεγαλύτερο «πάρε – δώσε» γινόταν με τις φαρμακευτικές εταιρείες, κυρίως του Βορρά. Οι εταιρείες πλήρωναν την Ντραγκέντα από 1,5 έως και 15 εκατ. ευρώ ανά πλοίο για να το βυθίσει εσκεμμένα. Δεν έδωσε λεπτομέρειες, ωστόσο είπε ότι τα χρήματα αυτά προωθούνταν στην Ελβετία, την Κύπρο και τη Μάλτα. Συνολικά, πάντως, σύμφωνα με τη Λεγκαμπιέντε, υπάρχουν 40 με 100 ύποπτες εξαφανίσεις πλοίων το επίμαχο χρονικό διάστημα στη Μεσόγειο. Κανένα από αυτά τα πλοία δεν εξέπεμψε SOS, ενώ το πλήρωμά τους εξαφανίστηκε ως διά μαγείας.

«Ολόκληρη η Μεσόγειος, από την Αδριατική έως την Τυρρηνική Θάλασσα και από το Στενό της Σικελίας ώς το Αιγαίο μπορεί να απειλείται από τα βυθισμένα πλοία», δήλωσε σχετικά ο Σιλβέστρο Γκρέκο, επικεφαλής της υπηρεσίας Περιβάλλοντος της Καλαβρίας. «Η Μεσόγειος αντιστοιχεί στο 0,7% των παγκόσμιων θαλασσών. Εάν σε αυτή την ελάχιστη έκταση, υπάρχουν τριάντα ναυάγια, φανταστείτε τι υπάρχει αλλού».

Φόβος συγκάλυψης

Τον τελευταίο μήνα, έχει ξεκινήσει στην Ιταλία γιγαντιαία επιχείρηση για τον εντοπισμό και των υπόλοιπων βυθισμένων σκαφών, αλλά και την εκτίμηση του κινδύνου για τον πληθυσμό. Οι φόβοι εστιάζονται στο ενδεχόμενο διάβρωσης των κοντέινερ με τα τοξικά ή και πυρηνικά απόβλητα και τη διάχυσή τους στη θάλασσα, με κίνδυνο να έχουν εισέλθει στην τροφική αλυσίδα.

Φόβοι εκφράζονται όμως και για το ενδεχόμενο νέας συγκάλυψης του σκανδάλου. Κι αυτό γιατί στις αρχές της δεκαετίας του ’90 οι αρχές είχαν ξεκινήσει μια σειρά από έρευνες σχετικά με την απόρριψη επικίνδυνων αποβλήτων στις ακτές της Ιταλίας, της Ελλάδας, της Μάλτας και της Λιβύης, οι οποίες περιέργως διακόπτονταν λίγο πριν φτάσουν σε συγκεκριμένες αποκαλύψεις. Τις πρώτες υποψίες, που είχαν οδηγήσει στην πρώτη έρευνα, είχε κινήσει η βύθιση του πλοίου Rigel τον Σεπτέμβριο του 1987, επίσης ανοιχτά της Καλβαρίας. «Ενα πλοίο για να βυθιστεί εντελώς χρειάζεται το λιγότερο δέκα ώρες», τόνισε χαρακτηριστικά σε δηλώσεις του ο Νούτσιο Μπαριλά, επικεφαλής της Λεγκαμπιέντε. «Είναι απίθανο οι λιμενικές αρχές ποτέ να μην αντιλήφθηκαν κάτι. Πιθανότατα, πληρώθηκαν για να κάνουν τα στραβά μάτια». Ο εντοπισμός πάντως των δύο ανθρώπινων κρανίων θα ανοίξει το δρόμο για άσκηση δίωξης για ανθρωποκτονία, γεγονός που εκτιμάται ότι θα διευκολύνει τις αρχές να προχωρήσουν στο έργο τους.

Η ιστορία του «Κούνσκι»

Το κουβάρι των αποκαλύψεων σχετικά με την εσκεμμένη βύθιση πλοίων από την «Οικο-Μαφία» άρχισε να ξετυλίγεται μετά τον εντοπισμό από υποβρύχιο του μότορσιπ «Κούνσκι» ανοιχτά της Καλαβρίας στις αρχές Σεπτεμβρίου. Ο μοιραίος ρόλος που θα διαδραμάτιζε το συγκεκριμένο πλοίο είχε διαφανεί ωστόσο πολύ νωρίτερα.

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Ιλ Μανιφέστο», το «Κούνσκι», το οποίο είχε αλλάξει όνομα τέσσερις φορές, βυθίστηκε το 1992 μαζί με το τοξικό του φορτίο. Μόνο ο ιδιοκτήτης του, ο οποίος μετέφερε το πλήρωμα στην ακτή, έλαβε αμοιβή της τάξης των 100.000 ευρώ. Επισήμως, ωστόσο, το «Κούνσκι» βυθίστηκε ανοιχτά του Αλάνγκ της Ινδίας, ένα υδάτινο νεκροταφείο πλοίων, όπου «νεκροθάφτες» αναλαμβάνουν την αποδόμηση των ναυαγίων προκειμένου να μην αναγνωρίζονται από τις ασφαλιστικές εταιρείες.

Σύμφωνα με πληροφορίες, το «Κούνσκι» είχε εμπλακεί και στην ιταλική ναυτική «εκστρατεία» του 1987, κατά την οποία φορτηγά πλοία κατέπλευσαν από ιταλικά λιμάνια προς την Λατινική Αμερική για την απόρριψη τοξικών αποβλήτων.


Επανεμφανίζεται το 1988, όταν Ιταλοί μεταφορείς είχαν στείλει παράνομα στον Λίβανο για απόρριψη 15.800 βαρέλια και 20 κοντέινερ χημικών αποβλήτων, όπως φυτοφάρμακα, εκρηκτικά, ληγμένα φάρμακα και βαρέα μέταλλα. Οταν αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο, η κυβέρνηση του Λιβάνου ζήτησε από την Ιταλία να «μαζέψει» το επικίνδυνο φορτίο. Ενα από τα τέσσερα φορτηγά πλοία που εστάλησαν από την ιταλική κυβέρνηση ήταν και το «Κούνσκι».

Μυστηριώδεις εξαφανίσεις πλοίων

1985: Το «Νίκος 1» εξαφανίστηκε ενώ ταξίδευε από τη Λα Σπέτσια στη Λομέ του Τογκό. Τα ίχνη του χάνονται μεταξύ Λιβάνου και Ελλάδας.

1986: Το πλοίο «Mikigan» βυθίζεται ανοιχτά της Καλαβρίας.

1987: Στις 21 Σεπτεμβρίου, το πλοίο «Rigel» βυθίζεται 20 μίλια ανοιχτά του Capo Spartivento της Καλαβρίας.

1989: Το «Αννι» με σημαία Μάλτας βυθίζεται σε διεθνή ύδατα, ανοιχτά των ακτών της Ραβένα.

1990: Τον Δεκέμβριο, το φορτηγό πλοίο «Ρόσσο» εξαφανίστηκε στην Τυρρηνική Θάλασσα, ανοιχτά της επαρχίας της Κοσέντζα.

1992: Το πλοίο «Κούνσκι» βυθίζεται ανοιχτά της ακτής της Κοσέντζα.

1993: Το πλοίο «Μάρκο Πόλο» εξαφανίζεται στο Στενό Σικελίας.

1995: Τον Νοέμβριο, το γερμανικό πλοίο «Koraline» βυθίζεται ανοιχτά των ακτών της Ούστικα.



Δημοσίευση σχολίου

Blogger