Παραισθησιογόνα

Γράφει ο Βασίλης



Τα παραισθησιογόνα ή ψυχεδελικά φάρμακα επηρεάζουν τις αισθήσεις ενός προσώπου και έχουν επιπτώσεις στην οπτική αντίληψη, την ακοή, την αφή, την όσφρηση κ.τ.λ. Μερικά από τα ισχυρότερα φάρμακα μπορούν να επηρεάσουν σημαντικά τη σκέψη και αυτό-επίγνωση του χρήστη.
Τα παραισθησιογόνα δεν έχουν καμία ιατρική χρήση. Τα πιο κοινά είναι το LSD, το Ecstasy και ή ψιλοκυβίνη ή «μαγικά μανιτάρια». Άλλες ουσίες όπως η φαινυλκυκλιδίνη ή «αγγελόσκονη» και η μεσκαλίνη είναι λιγότερο διαδεδομένες.
Στο βιβλίο του LSD: Το Προβληματικό μου Παιδί, ο δρ. Χόφμαν αναφέρει πως την άνοιξη του 1943, καθώς έκανε πειράματα με λυσεργικό οξύ, το οποίο προέρχεται από τον μύκητα ερυσιβώδη όλυρα, απορρόφησε κατά λάθος μια μικρή ποσότητα της ουσίας κι αμέσως κυριεύτηκε από παράξενες αισθήσεις φαντασιώσεις και αλλόκοτες εικόνες, και, χάνοντας το ενδιαφέρον για το πείραμα, εγκατέλειψε τρέχοντας το εργαστήριό του… Δεν άργησε όμως να καταλάβει πως είχε ανακαλύψει μια πολύ ισχυρή παραισθησιογόνα ουσία, η οποία και θα εγκαινίαζε την εποχή των τεχνητών ψυχεδελικών και της υποκουλτούρας των ναρκωτικών.
Το 1950 εμφανίστηκε το πρώτο επιστημονικό άρθρο για το LSD στη Αμερικανική Ψυχιατρική Επιθεώρηση (American Psychiatric Journal). Το κοινό πληροφορήθηκε τότε πως το LSD ήταν μια νέα ψυχιατρική θεραπεία, που θεράπευε από αλκοολισμό μέχρι σχιζοφρένεια. Αργότερα το LSD έγινε επίκεντρο του αντιπολεμικού κινήματος. Μερικά από τα φυσικά παραισθησιογόνα, όπως οι παραισθησιογόνοι μύκητες ή τα μανιτάρια πωλούνται συχνά στη φυσική μορφή τους. Όταν υφίστανται επεξεργασία, όπως η μεσκαλίνη, μπορούν να παρασχεθούν υπό μορφήν υγρού, ταμπλέτας ή κάψουλας. Ομοίως, τα συνθετικά ή ημι-συνθετικά παραισθησιογόνα κυκλοφορούν ως ταμπλέτες, κάψουλες, απορροφητικό χαρτί που έχει εμβαπτισθεί σε υγρό, ως κύβοι ζάχαρης ή φύλλα ζελατίνης.
Τα αποτελέσματα των παραισθησιογόνων ποικίλλουν ανάλογα με τη δραστικότητά τους. Παραδείγματος χάριν, η ψιλοκυβίνη είναι ένα σχετικά ήπιο παραισθησιογόνο που συνήθως προκαλεί χαλάρωση, μια αίσθηση ευεξίας και ήπια διαστρέβλωση της οπτικής αντίληψης του χρώματος και της απόστασης. Σε αντίθεση, το LSD είναι πολύ πιο ισχυρό και τα αποτελέσματά του μπορούν να περιλάβουν ζωηρές οπτικές και ακουστικές ψευδαισθήσεις με διαστρέβλωση της αίσθησης του χρόνου, της απόστασης και της αυτο-επίγνωσης. Οι χρήστες είναι ανίκανοι να ελέγξουν τη διαδικασία της σκέψης τους και οποιαδήποτε δυσάρεστη εμπειρία μπορεί να οδηγήσει σε έντονους φόβους, άγχος, ακόμη και ψύχωση.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως το μυστικό πρόγραμμα ελέγχου της ανθρώπινης συμπεριφοράς της CIA, χρησιμοποιούσε ως βασικό εργαλείο του το LSD και άλλες ψυχότροπες ουσίες, διότι επιτυχάνεται:

1)Αύξηση των διανοητικών δραστηριοτήτων και αντιλήψεων.

2)Προώθηση παράλογων σκέψεων και παρορμήσεων σε σημείο ώστε ο αποδοχέας τους να καταστεί αναξιόπιστος στο κοινό.

3)Πρόληψη του φαινομένου τοξικότητας του αλκοόλ (μέθη).

4)Παραγωγή συμπτωμάτων γνωστών ασθενειών, που ωστόσο μπορούν να αντιστραφούν, ώστε να γίνει δυνατή η προσποίηση μιας ασθένειας.

5)Αύξηση της ικανότητας ενός ατόμου να αντέχει τις στερήσεις, τα βασανιστήρια και τους καταναγκασμούς κατά τη διάρκεια της επώδυνης διαδικασίας που αποκαλείται «πλύση εγκεφάλου».

6)Δημιουργία αμνησίας, σοκ και σύγχυσης για συγκεκριμένη χρονική διάρκεια.

7)Δημιουργία καταστάσεων συνεχόμενης ευφορίας.

8)Πρόκληση διανοητικής σύγχυσης, το θύμα της οποίας να μην μπορεί να αποκαλύψει την αιτία της.

9)Ελάττωση της επιθυμίας και της αποτελεσματικότητας της εργασίας ενός ατόμου.

10)Εξασθένιση της ικανότητας οπτικής και ακουστικής αντίληψης, κατά προτίμηση χωρίς μόνιμες βλάβες.

Όλα αυτά αποτελούσαν ασφαλώς αποτελέσματα της επίδρασης του LSD στον εγκέφαλο των ανθρώπινων-πειραματόζωων, και αποτελούσαν μέρος του μυστικού προγράμματος ΜΚ-ULTRA.