Αν κάθε μέρα που πέρνα μετρήσουμε τις ώρες, σαν τα πουλιά που μακριά πετάνε. Τα άστρα που τρεμοσβήνουνε στον ουρανό ψιλά, και της θάλασσας τα κύματα στον βράχο σκάνε.
Σαν μανιασμένη αύρα που τα παίρνει ο άνεμος τα φύλλα και τα σκορπά μακριά, τους σπόρους για να γίνουν πάλι καρποί και να μεσθόσουν τα σιτάρια στα κιτρινόχρυσα χωράφια, που ο ήλιος τα καίει και που η φωτιά τα περνά και τα ψήνει .
Σαν το φεγγάρι το ολόλευκο στον μαύρο ουρανό να στέκεται στη μέση του ωκεανού και , και μαύρες σκιές να πετάγονται από τα βάθη και να χορεύουν ένα τρελό χορό που νιώθεις αγαλλίαση και φόβο να σε διαπερνά . Το μάτι να προσπαθεί να δη το αύριο που όμως βρίσκεται μακριά για να το πιάσεις .
Και τα χέρια αν απλώνεις φεύγει από την αγκαλιά σου όπως το παιδί από την μάνα που μάταια προσπαθεί να το κρατήσει σε ένα δρόμο που καίει φωτιά και τα ποδιά σου ψήνονται στην καυτή άμμο. Τα βλέπεις όλα, και τίποτα , ένα γυμνό τόπο γης , που προσπαθεί να ζήσει κρύβοντας το στα πιο βαθιά απέραντα σκοτάδια έως την ανάσταση του και το φως να ξαναδείς , για κάτι κάλο και φωτινό. Το χτες να ξεχάσεις και να ζήσεις ........
ΕΦΗ ΒΡΥΩΝΗ ....
Γραμμένο στα παιδικα μου χρονια ..... . . .
Η Ζωή μας είναι ένα παζλ . . κομμάτι κομμάτι μαζεύουμε . . τι γνώση της ζωής για να καταλάβουμε . τα λάθη του κόσμου.....
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου
Blogger Facebook