Το «Μακεδονικό ζήτημα», ξεκινάει με το τέλος του ρωσοτουρκικού πολέμου και τη «Συμφωνία του Αγίου Στεφάνου» (3 Μαρτίου 1878), όπου οι νικητές Ρώσοι, επέβαλαν στην Τουρκία τους δικούς τους όρους. Η εν λόγω Συμφωνία, μεταξύ άλλων, στο 6ο άρθρο της, προέβλεπε τη δημιουργία της «Μεγάλης Βουλγαρίας» που θα εκτεινόταν από το Δούναβη και τον Εύξεινο Πόντο ως το Αιγαίο. Περιελάμβανε όλη την περιοχή μεταξύ Δούναβη και Αίμου, την Ανατολική Ρωμυλία και ολόκληρη σχεδόν τη Μακεδονία, με την ευρύτερη γεωγραφική έννοια του όρου, εκτός από τη Θεσσαλονίκη και τη Χαλκιδική.
Φυσικά, αυτό δεν μπορούσε να γίνει δεκτό από τις τότε μεγάλες δυνάμεις, που ανάγκασαν τη Ρωσία σε νέα Συμφωνία το ίδιο έτος στο Βερολίνο, που περιόριζαν τα γεωγραφικά όρια της Βουλγαρίας περίπου σε αυτά που γνωρίζουμε.
Τα χρόνια πέρασαν, αλλά το «μακεδονικό» δεν ξεχάστηκε, ούτε από τους Βούλγαρους, ούτε από τους Ρώσους που αναζητούσαν τρόπο να το επαναφέρουν. Έτσι, το θέμα έφτασε ως κομμάτι του Ανατολικού Ζητήματος στη β' Κομμουνιστική Διεθνή (ΚΔ). Καθώς η α' ΚΔ είχε παταγώδη αποτυχία, αφού έμοιαζε περισσότερο με μάζωξη αναρχικών που ζητούσαν εθνική αστυνομία. Στη β' ΚΔ, τα πράγματα δεν ήταν και πολύ καλύτερα, αναγκάζοντας έτσι τον Λένιν (1915) να κηρύξει το τέλος της λόγω του σοσιαλσωβινισμού της πλειοψηφίας και να στραφεί στην λύση της διάσπασης της και της δημιουργίας μιας νέας διεθνούς επαναστατικής οργάνωσης.
Δύο χρόνια αργότερα με την Οκτωβριανή Επανάσταση και την άνοδο των μπολσεβίκων στην εξουσία, δίνεται μία θαυμάσια ευκαιρία για την υλοποίηση των σχεδίων του.
Έτσι φτάνουμε στο δ' Συνέδριο της γ' ΚΔ όπου γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στο «μακεδονικό ζήτημα», με την αναγνώριση του «μακεδονικού απελευθερωτικού κινήματος», θέτοντας έτσι τις βάσεις για την αμφισβήτηση της Μακεδονίας. Στην 6η πια Συνδιάσκεψη της Κομιτέρν (Νοέμβριος 1923) εδραιώνεται το αξίωμα. Το όλο αξίωμα βασίστηκε στα λεγόμενα του ηγέτη του ΚΚΒ, Κολαρώφ, ο οποίος είπε ότι: “οι εθνικές ομάδες που ζουν στη Μακεδονία επιθυμούν να δημιουργήσουν ένα ξεχωριστό έθνος το οποίο θα έχει δικό του έδαφος και θα είναι ανεξάρτητο από οποιοδήποτε άλλο ξένο έθνος». Ήδη από την δ' Συνδιάσκεψη ωστόσο, αναφερόταν καθαρά στις αποφάσεις ότι: «στο πλαίσιο της μελλοντικής Βαλκανικής Ομόσπονδης Σοσιαλιστικής Σοβιετικής Δημοκρατίας θα ενταχθούν ως Αυτόνομες Δημοκρατίες η Μακεδονία και η Θράκη».
Στο τέλος της 6ης Συνδιάσκεψης, η Κομιτέρν αποφασίζει να εντείνει και τις ποινές κατά των μελών που δε συμμορφώνονται με τις αποφάσεις της, στοχοποιώντας το ΚΚΓ και το ΣΕΚΕ.
Το ΣΕΚΕ, μέσω των Κορδάτου, Αποστολίδη και Μάξιμου, συνεχίζει ν' αντιδρά ως προς το μακεδονικό, θέτοντας τρεις βασικούς άξονες επιχειρημάτων:
1. Την αλλαγή της εθνολογικής σύστασης της ελληνικής Μακεδονίας μετά την έλευση των Μικρασιατών προσφύγων,
2. Τον κίνδυνο διώξεων και
3. Την απουσία εθνικοεπανασταστικών οργανώσεων στην Ελλάδα.
Οι πιέσεις της Κομιντέρν αυξήθηκαν, ειδικά μετά την 7η Συνδιάσκεψη, όπου δε θα προσκληθούν τα ΚΚ που διαφωνούν με τη θέση της Κομιτέρν για το μακεδονικό, ενώ δικαίωμα ψήφου θα έχουν εκπρόσωποι ξένων ΚΚ Γερμανίας, Ιταλίας, Γαλλίας. «Δούρειος ίππος» στα σχέδια της Κομιτέρν κατά των διαφωνούντων της ΣΕΚΕ, βρέθηκε ο Πουλιόπουλος. Σε αυτήν τη Συνδιάσκεψη, αποφασίζεται κι η μετονομασία του ΣΕΚΕ σε ΚΚΕ, με ηγέτη τον Πουλιόπουλο. Η νέα γραμμή του ΚΚΕ για το μακεδονικό, δημοσιεύεται στο Ριζοσπάστη της 22ας Φλεβάρη του 1925. Οι Κορδάτος και Αποστολίδης εμέναν στις θέσεις τους για το εθνικό ενώ δεν τέθηκε ζήτημα διαγραφής τους από το Κόμμα.
Το Μάιο του 1924 στη Βιέννη, θα πραγματοποιηθεί νέα συνδιάσκεψη με στόχο την υποστήριξη της εξέγερσης του ΚΚΒ με την ταυτόχρονη κήρυξη επανάστασης στην Βουλγαρική Μακεδονία και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή του Πετριτσίου. Η πρόωρη δημοσιοποίηση της απόφασης της Βιέννης από το περιοδικό - όργανο της ΒΚΟ «Federacion Balkanique» τον Ιούλιο του 1924 θα επισπεύσει τις εξελίξεις, ξεκινώντας έναν εμφύλιο πόλεμο στη Βουλγαρία με την Κομιτέρν να κηρύσσει την «Αυτόνομη Δημοκρατία του Πετριτσίου». Τα σχέδια της Κομιτέρν όμως, αποτυγχάνουν παταγωδώς, καθώς η όλη επιχείρηση έφερε διάσπαση στο ΚΚΒ που είχε σαν αποτέλεσμα τη συντριπτική ήττα των «αυτονομιστών».
Αυτές οι εξελίξεις, έφεραν ρήξη στο ΚΚΕ και είχαν ως αποτέλεσμα το διορισμό του Νίκου Ζαχαριάδη από την Κομιντέρν ως γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ. Αυτή η αλλαγή, οδηγεί το ΚΚΕ να μιλάει για αυτοδιάθεση έως απόσχιση για τη Μακεδονία. Έτσι, από το 1933 ξεκινάει η προπαγάνδα περί ύπαρξης Μακεδονικού έθνους από ΚΚΕ. Η οργάνωση που έφτιαξε στα μακεδονικά εδάφη θα παραμείνει μια άμαζη μάζωξη στελεχών «σλαυομακεδονικής» καταγωγής του ΚΚΕ. Αυτή η τακτική συνεχίζεται ως τις μέρες μας. Σε αυτές τις αξιώσεις βασίστηκε κι ο Αλέξης Τσίπρας προκειμένου να υλοποιήσει το όραμα της Κομιτέρν.
Πηγές:
Γεώργιος Μεταξάς
Wikipedia
Η Γ' Κομμουνιστική Διεθνής, Κατσαρά Δέσποινα- www.slideshare.net
https://www.pare-dose.net
Aκαδημία Eπιστημών της EΣΣΔ, «Iστορία της Tρίτης Διεθνούς»
www.saketosaggelos.gr
Δημοσίευση σχολίου
Blogger Facebook