ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΡΑΥΓΗ ΠΟΛΕΜΟΥ: Υπάρχει ευκαιρία για ειρήνη από την μυστική κυβέρνηση των Η.Π.Α;

 

Έχει επέλθει στην ιστορία πολλές φορές η λέξη: πόλεμος. 

Αν και ο πόλεμος δεν έχει ηθική παρ' όλα αυτά με βάση αυτόν στηριχθήκαν οι σύγχρονες υπερ-δυνάμεις.

Το δόγμα του λόρδου Χέιστινγκς Λάινολ  για τον στρατηγικό ρόλο του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη ήταν:

... δημιουργήθηκε «για να κρατήσει τη Σοβιετική Ένωση έξω, την Αμερική μέσα, και τους Γερμανούς κάτω» (αγγλιστί: “keep the Soviet Union out, the Americans in, and the Germans down”).

Το ΝΑΤΟ είναι εμβαπτισμένο στον ένοπλο, στρατηγικό αντιρωσισμό-αντισοσιαλισμό και αποτελεί τον στρατιωτικό βραχίονα του ευρωατλαντικού καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού και ιδιαιτέρως της αγγλοαμερικανικής και, συμπληρωματικά, της γαλλικής νεοαπικιοκρατικής πολιτικής. Αυτός ο στρατιωτικός βραχίονας συμπληρώθηκε με έναν οικονομικό βραχίονα, ο οποίος ανέλαβε την εξισορρόπηση του ιστορικού γαλλο-γερμανικού ανταγωνισμού με οικονομικά μέσα (καθώς, στο πλαίσιο των ευρωατλαντικών θεσμών, η Γαλλία λειτουργεί ως ένας γεωστρατηγικός «μπαλαντέρ» μεταξύ Αγγλοαμερικανών και Γερμανών). Ο οικονομικός βραχίονας του ευρωατλαντικού καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού ονομάστηκε ΕΟΚ (Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα) και ιδρύθηκε το 1957.

Ο Αμερικανός καθηγητής  Χένρι Κίσιντζερ, ο οποίος διετέλεσε ο 56ος υπουργός εξωτερικών των Η.Π.Α., στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου του με τίτλο Διπλωματία (Diplomacy), το οποίο εκδόθηκε το 1994, υποστηρίζει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση (όπως μετονομάστηκε η ΕΟΚ) πρέπει να σπεύσει να ενσωματώσει τις χώρες της ανατολικής και της κεντρικής Ευρώπης, που ανήκαν στον πρώην σοβιετικό συνασπισμό, για να προσδιορίσει το οικονομικό τους μέλλον, και το ΝΑΤΟ πρέπει να σπεύσει να ενσωματώσει αυτές τις χώρες για να προσδιορίσει το γεωστρατηγικό τους μέλλον.

Επίσης, στο ίδιο βιβλίο του, ο Κίσιντζερ υποστηρίζει ρητώς την επέκταση του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς την ανατολική και την κεντρική Ευρώπη, έχοντας ως διπλό στόχο να επιτύχει, πρώτον, την ευρωατλαντική οικονομική και γεωστρατηγική ηγεμονία στην κεντρική και στην ανατολική Ευρώπη και, δεύτερον, την ευρωατλαντική εποπτεία και διαχείριση των ρωσο-γερμανικών σχέσεων.

Το σκεπτικό του Κίσιντζερ αναφορικώς με την πολιτική επέκτασης του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς την ανατολική και την κεντρική Ευρώπη αποτελεί συνέχεια, ουσιαστικώς απλή επανάληψη, του ιδρυτικού δόγματος του ΝΑΤΟ, που, όπως προανέφερα, διακήρυξε ο λόρδος Χέιστινγκς Λάινολ Ίσμεϊ: “keep the Soviet Union out, the Americans in, and the Germans down”.

Κατά τη διάρκεια του 1987 και του 1988, στο Παρίσι, τέκτονες συνδεδεμένοι με την αμερικανική CIA δημιούργησαν την Κοινοπολιτεία των Ρώσων Τεκτόνων (Commonwealth of Russian Masons), αποτελούμενη από περίπου εκατό ελευθεροτέκτονες. Κατά τη διάρκεια της ίδιας χρονικής περιόδου, το Radio Liberty μετέδιδε συχνά μηνύματα που παρότρυναν τους πολίτες της καταρρέουσας Ε.Σ.Σ.Δ. να ενταχθούν στον Ελευθεροτεκτονισμό. 

Ένα από τα κύρια σημεία στρατολόγησης πρακτόρων επιρροής της Δύσης στη Ρωσία ήταν η τεκτονική Στοά «Αλεξάντερ Πούσκιν» («Alexander Pushkin»). Αργότερα, αυτή η τεκτονική Στοά και ο Σύνδεσμος Πούσκιν (Pushkin Association), ο οποίος προήλθε από την προαναφερθείσα Στοά, δημιούργησαν μια σειρά άλλων Στοών στη μετασοβιετική Ρωσία, όπως η Στοά «Novikov» (στη Μόσχα), η Στοά «Geometry» (στο Χάρκοβο) και η Στοά «Sphinx» (στην Αγία Πετρούπολη). Επίσης, βασισμένος σε χρηματοδότηση από τη CIA, ο λεγόμενος Σκωτικός Τύπος (έχοντας εργαλειοποιηθεί από τις μυστικές υπηρεσίες και τη δημόσια διπλωματία των Η.Π.Α.) εγκαταστάθηκε και αναπτύχθηκε σε διάφορες περιοχές της Ρωσίας. Μάλιστα, μεταξύ του 1992 και του 1996, δημιουργήθηκαν και ορισμένες Στοές αποκλειστικώς για στελέχη των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων. Τελικώς, ο Γκορμπατσόφ και μια φράξια του σοβιετικού στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος που κατόρθωσε να επιβληθεί στις παραδοσιακές σοβιετικές ελίτ της KGB και των σοβιετικών τεχνοκρατών, έχοντας και τη συμπαράσταση μαφιόζικων στοιχείων, ξεπούλησαν τον σοσιαλισμό και επέβαλαν τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Έτσι, από τα τέλη της διακυβέρνησης Γκορμπατσόφ και κυρίως κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της Ρωσικής Ομοσπονδίας από τον Γιέλτσιν, την κόρη του Τατιάνα και τους εκλεκτούς ολιγάρχες του, σε συνεργασία με το ευρωατλαντικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, εγκαθιδρύθηκε ένα σύστημα ακραίας λεηλασίας της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και επέκτασης του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συνέχεια της κυβέρνησης 

Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την ευρωατλαντική πολιτική αν δεν αναλύσουμε το σύστημα εξουσίας της και ιδιαιτέρως το σύστημα εξουσίας των Η.Π.Α., που αποτελούν την ηγέτιδα δύναμη του ευρωατλαντικού συνασπισμού. Αναμφιβόλως, μια τέτοια ανάλυση δεν μπορεί να περιοριστεί στις προφανείς αστικο-δημοκρατικές τελετουργίες και στα αποτελέσματα που αυτές παράγουν κάθε φορά. To 1952, ο Χάρι Τρούμαν, 33ος πρόεδρος των Η.Π.Α., διέταξε όλες οι ομοσπονδιακές υπηρεσίες να αναπτύξουν τα δικά τους σχέδια συνέχειας για την περίπτωση μιας αστικής αμυντικής έκτακτης ανάγκης. 

Με άλλα λόγια, ο Τρούμαν θεσμοθέτησε ένα σύστημα διπλής διακυβέρνησης των Η.Π.Α., στο πλαίσιο του οποίου, έκτοτε, στις Η.Π.Α., συνυπάρχουν και συλλειτουργούν ένας φανερός μηχανισμός εξουσίας, με φανερό προϋπολογισμό, και ένας μυστικός μηχανισμός εξουσίας, με μυστικό προϋπολογισμό, με το σκεπτικό ότι, σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, μπορεί να καταστραφεί ο φανερός μηχανισμός εξουσίας (π.χ., σε περίπτωση πυρηνικού πολέμου ή μεγάλων εσωτερικών αναταραχών), και, άρα, πρέπει να υπάρχει ένας μυστικός μηχανισμός εξουσίας (ρεζέρβα) έτοιμος να συνεχίσει τη διακυβέρνηση της χώρας. Αυτό τα σχέδιο ονομάστηκε «Συνέχεια της Κυβέρνησης» (“Continuity of Government”). Εξού και δημιουργήθηκε ένα μεγάλο δίκτυο πολεμικών καταφυγίων και μυστικών υποδομών, και θεσμοθετήθηκε ένα συγκαλυμμένο κράτος μέσα στο επίσημο, εμφανές κράτος, προκειμένου το συγκαλυμμένο κράτος να διαχειρίζεται τα μυστικά σχέδια και τις μυστικές υποδομές του επίσημου, εμφανούς κράτους και να πραγματοποιεί μυστικές ασκήσεις και μυστικές προσομοιώσεις καταστάσεων. Αυτό είναι το σύστημα της συνέχειας της κυβέρνησης (Σ.τ.Κ.). Όπως έχει εξηγήσει ο πολιτικός επιστήμων και διπλωμάτης Πίτερ Ντέιλ Σκοτ (Peter Dale Scott), ο οποίος διετέλεσε διπλωμάτης του Καναδά και καθηγητής του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, «Συνέχεια της Κυβέρνησης» (“Continuity of Government”) σημαίνει τη λειτουργία ενός συγκαλυμμένου κράτους μέσα στο κράτος (βλ. Peter Dale Scott, “Is the State of Emergency Superseding the US Constitution? Continuity of Government Planning, War and American Society”, The Asia-Pacific Journal, Volume 8, Issue 48, Number 1, 2010). Στους τελευταίους μήνες της προεδρίας του Ρόναλντ Ρέιγκαν (40ού προέδρου των Η.Π.Α.), η διεύρυνση του σκοπού του σχεδίου της συνέχειας της κυβέρνησης (Σ.τ.Κ.) επισημοποιήθηκε με το Εκτελεστικό Διάταγμα (Executive Order) 12656, σύμφωνα με το οποίο το σύστημα συνέχειας της κυβέρνησης δεν αφορά μόνο στη διαχείριση επειγουσών συνθηκών που θα προέκυπταν μετά από μια πυρηνική επίθεση, αλλά και στη διαχείριση κάθε άλλης κατάστασης που θα χαρακτηριζόταν ως επείγουσα, αφήνοντας έτσι στην εκτελεστική εξουσία τη δυνατότητα να αποκτήσει έκτακτες εξουσίες επειδή ακριβώς θα έχει το προνόμιο να χαρακτηρίσει μια κατάσταση ως κατάσταση έκτακτης ανάγκης. 

Η τρέχουσα πολιτική συνέχειας επικαιροποιήθηκε από το Προεδρικό Διάταγμα Εθνικής Ασφάλειας υπ’ αριθμόν 51 (National Security Presidential Directive/NSPD 51), που εκδόθηκε το 2007 με την υπογραφή του Τζορτζ Γουόκερ Μπους, 43ου προέδρου των Η.Π.Α. 

Η μυστική κυβέρνηση των Η.Π.Α., που είναι προδήλως θεσμοθετημένη στο πλαίσιο του προαναφερθέντος σχεδίου «Συνέχειας της Κυβέρνησης» (“Continuity of Government”), και το αμερικανικό στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα ζουν, πλουτίζουν και αποκτούν όλο και περισσότερη δύναμη μέσα από τη συνεχή παραγωγή και διαχείριση κρίσεων και, γενικώς, καταστάσεων που μπορούν να χαρακτηριστούν ως «καταστάσεις έκτακτης ανάγκης». 

Κρίσεις και καταστάσεις έκτακτης ανάγκης όπως εκείνες του «Πολέμου του Κόλπου» (1990–91), των Γιουγκοσλαβικών Πολέμων (1991–2001), της εισβολής στο Ιράκ, της εισβολής στο Αφγανιστάν, του «Πολέμου εναντίον της Τρομοκρατίας», των «Έγχρωμων Επαναστάσεων» (π.χ., πρώην Γιουγκοσλαβία 2000, Γεωργία 2003, Ουκρανία 2004, Λίβανος 2005, Κουβέιτ 2005 κ.λπ.), της «Αραβικής Άνοιξης» (2010–13), της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κρίσης (με έτος εκκίνησης το 2008), του COVID-19 κ.ο.κ.

 

Τι κάνει και τι δεν κάνει το αντίπαλο δέος η Ρωσία;  

 

 Η τρέχουσα ουκρανική κρίση και η έναρξή της από το 2014 είναι ο κίνδυνος ενός παγκοσμίου πολέμου;

 

Η ρωσική κυβέρνηση του Βλαντίμιρ Πούτιν, παρ’ ότι έχει προέλθει από την πολιτική «γραμμή αίματος» Γκορμπατσόφ-Γιέλτσιν, και ενώ συνεχίζει να εκφράζει τη συνθηκολόγηση του Κρεμλίνου με το εγκαθιδρυμένο καπιταλιστικό σύστημα, ενίσταται και διαφοροποιείται ριζοσπαστικά ως προς τη νεοφιλελεύθερη-παγκοσμιοποιητική φράξια του καπιταλιστικού κατεστημένου και υποστηρίζει τον τρόπο σκέψης των εθνοκρατικών καπιταλιστικών ελίτ και μια θεωρία «πολυλόγου» (“multilogue”), δηλαδή, αυτόνομης συνύπαρξης διαφορετικών πολιτικών και πολιτιστικών λόγων στο διεθνές σύστημα, σε αντιδιαστολή προς τη θεωρία του πολιτικού και πολιτιστικού «μονολόγου» (“monologue”) που προωθούν οι νεοφιλελεύθεροι και οι νεοσυντηρητικοί. Επ’ αυτής της βάσης εδράζεται και η συνεργασία Ρωσίας–Κίνας.

Με ένα ανεπίσημο υπόδειγμα Συμφωνίας που δόθηκε σε έναν Αμερικανό διπλωμάτη τον περασμένο Δεκέμβριο στη Μόσχα, η Ρωσική κυβέρνηση ζήτησε
(α) τον μόνιμο τερματισμό της επέκτασης του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, (β) το μόνιμο πάγωμα της επέκτασης των στρατιωτικών δυνατοτήτων του ΝΑΤΟ (βάσεις, οπλικά συστήματα κλπ) στις πρώην χώρες που ήταν υπό την επιρροή της ΕΣΣΔ (Σύμφωνο της Βαρσοβίας), (γ) τον τερματισμό της δυτικής στρατιωτικής βοήθειας προς την Ουκρανία και (δ) την απαγόρευση των πυραύλων μέσου βεληνεκούς στην Ευρώπη. Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: 

Αν αυτές οι απειλές δεν επιλυθούν δια της διπλωματικής οδού, το Κρεμλίνο θα αναγκαστεί να καταφύγει σε στρατιωτικές λύσεις. 

Η Δύση είχε ένα μήνα για να επιλύσει τη διαφορά, αποκλείοντας έτσι τις μακρές και ατελέσφορες διαπραγματεύσεις. Ήταν σε όλους ξεκάθαρο ότι η Ρωσία δεν θέλει το ΝΑΤΟ ή την ΕΕ μέσω της Ουκρανίας στα σύνορα της για λόγους ασφαλείας, όπως δεν θέλει και συγκρίσεις με μια ευημερούσα, δημοκρατική και φυλετικά συγγενή γειτονική Ουκρανία, γεγονός που μπορεί να βάλει ιδέες «έγχρωμης αναταραχής» (πορτοκαλί επανάστασης) στους Ρώσους πολίτες. Η Ουκρανία πρέπει να παραμείνει στη Ρωσική σφαίρα επιρροής, χωρίς ένταξη και δυνάμεις του ΝΑΤΟ ή κεφάλαια και διευκολύνσεις από την ΕΕ.

Ο Βλαντίμιρ Πούτιν ανθίσταται στην ένταξη της Ουκρανίας στους ευρωατλαντικούς θεσμούς για ευνόητους γεωστρατηγικούς λόγους (υπό το πρίσμα των όσων προανέφερα) και καταγγέλλει την παραβίαση των Συμφωνιών του Μινσκ του 2014 εκ μέρους της ουκρανικής κυβέρνησης.

Η ρωσική κυβέρνηση όταν θέλει κινείται με ιδιαίτερη πονηρία: ενώ οι ευρωατλαντικοί παράγοντες προσπαθούσαν να ωθήσουν τη Ρωσία σε στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία με στόχο το Κίεβο, ώστε, στη συνέχεια, να καταγγείλουν τη Ρωσία ως «κακοποιό κράτος», η Ρωσία αναγνώρισε την κρατική υπόσταση των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, και, στις 24 Φεβρουαρίου 2022, ο Πούτιν διέταξε την πραγματοποίηση ειδικών στρατιωτικών επιχειρήσεων με συγκεκριμένους σκοπούς, πρώτον, την προστασία του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ από στρατιωτικές επιθέσεις εκ μέρους ουκρανικών δυνάμεων και, δεύτερον, την εξολόθρευση της σκληρά ναζιστικής ουκρανικής παραστρατιωτικής οργάνωσης που ονομάζεται «Τάγμα Αζόφ».

Το «Τάγμα Αζόφ» δεν ελέγχεται πλήρως από την κυβέρνηση του Κιέβου και αποτελεί ένοπλο προβοκάτορα που εξυπηρετεί τους φιλοπόλεμους παράγοντες του ευρωατλαντικού συνασπισμού, σε βάρος και της Ουκρανίας και της Ρωσίας. 

Εξού και ο Πούτιν έθεσε ρητώς το θέμα της «αποναζιστικοποίησης» της Ουκρανίας.

Η Ρωσία επικαλείται το αίτημα στρατιωτικής προστασίας που έλαβε από τα Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ μετά από το μπαράζ επιθέσεων που δέχθηκαν τα ξημερώματα της 22 Φεβρουαρίου 2022 αυτές οι περιοχές από ουκρανικές δυνάμεις. Σε αυτό το πλαίσιο, μάλιστα, η Ρωσία αντιδιαστέλλει τον δικό της τρόπο στρατιωτικών επεμβάσεων, που γίνονται κατόπιν αιτήματος της άλλης πλευράς για βοήθεια (Ντονέτσκ, Λουγκάνσκ, Συρία κ.λπ.), προς τον τρόπο που οι Η.Π.Α. έχουν επέμβει στρατιωτικά στο Κόσοβο, στη Συρία κ.α.

Ακόμη ο Πούτιν έχει δηλώσει ότι αντιλαμβάνεται τους λαούς της Ρωσίας και της Ουκρανίας ως αδελφούς λαούς και ότι ανθίσταται στην υπονόμευση αυτής της αδελφότητας από ευρωατλαντικούς παράγοντες.

Γνωρίζουν όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι ο Πούτιν δεν κάνει ποτέ τυχαία τέτοιου είδους επιχειρήσεις.

Γιατί επέλεξε τώρα να κάνει την επίθεση; 

Είναι ξεκάθαρο από την αρχή ότι η κρίση αυτή δεν γίνεται απλώς για την Ουκρανία, ούτε μόνο για την αναχαίτιση της πιθανότητας ένταξης της χώρας αυτής....
στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Αφορά στην αναθεώρηση και αναβάθμιση της θέσης της Ρωσίας στην Ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφαλείας και την Ευρωπαϊκή και Παγκόσμια τάξη πραγμάτων.

Ο Πούτιν θεωρεί, ότι η Δύση την παρούσα στιγμή, είναι αδύναμη. Ο ίδιος έχει αντιμετωπίσει τέσσερα κύματα επεκτάσεων του ΝΑΤΟ, πέντε Αμερικανούς
προέδρους και την αποχώρηση των ΗΠΑ από όλες τις συνθήκες ελέγχου πάσης φύσεως πυραύλων και δυνάμεων στη Ευρώπη. Θεωρεί τις ΗΠΑ και την Ευρώπη σαν αναξιόπιστους συνομιλητές, πιστεύει ότι μπορεί να εργαλειοποιήσει την ενέργεια και να απορροφήσει τις οποιεσδήποτε οικονομικές κυρώσεις από ΗΠΑ και ΕΕ σε συνεργασία με τον «νέο καλύτερο του φίλο», την Κίνα. 

Το 2008 αντιμετώπισε δυναμικά την επέκταση της Δύσης στην Γεωργία. 

Για τον ίδιο, η Ουκρανία είναι το τέλος των υποχωρήσεων και έχει σε αυτό την υποστήριξη της ρωσικής κοινής γνώμης για την αποκατάσταση του ρωσικού ρόλου στην παραδοσιακή ζώνη επιρροής της Ρωσικής αυτοκρατορίας και της ΕΣΣΔ, αλλά και στο παγκόσμιο γεωπολιτικό και γεωοικονομικό γίγνεσθαι. Είναι η ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων ένδειξη εργαλειοποιημένης προβολής ισχύος (ένα
show δηλαδή) ή μια ένδειξη ξεκάθαρης απόφασης καταφυγής στη στρατιωτικική βία, αν αυτό απαιτηθεί; 

Και εδώ εγκυμονεί το ενδεχόμενο στρατηγικό του λάθος: 

Η υποτίμηση και ο εσφαλμένος υπολογισμός των δυνατοτήτων της Δύσης (miscalculation) και των κρατών που την αποτελούν με ισχυρό πυρήνα τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία και τώρα πλέον και τη Γερμανία, την Ιταλία και την Ισπανία.

Τώρα που η Ρωσία έχει εκτελέσει έστω και περιορισμένης κλίμακας ή σκοπού στρατιωτική ενέργεια, η «επόμενη μέρα» είναι δύσκολη όποια και αν είναι η εξέλιξη της. 

Στρατιωτικές, πολιτικές και οικονομικές κυρώσεις θα πλήξουν την Ρωσική οικονομία, την τεχνολογία, αλλά και την προσωπική  περιουσίας του στενού πολιτικού και κυβερνητικού  κύκλου διάφορων «ολιγαρχών» που είναι «κοντά στον Πούτιν» και δραστηριοποιούνται σε παγκόσμια κλίμακα. Παράλληλα, θα τρωθεί σημαντικά το ρωσικό παγκόσμιο κύρος και η επιρροή της και θα δημιουργηθεί διεθνώς μια δυσχερής κατάσταση για τον ίδιο και τη χώρα του.

Ωστόσο, ούτε οι Έλληνες θα πρέπει να ξεχνούν τις συμφωνίες του Πούτιν με τον Ερντογάν εις βάρος της Ελλάδας... Σημειωτέον ότι η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ και εκτός της ΕΕ.  Ακριβώς, επειδή η Τουρκία δεν είναι στην ΕΕ παίζει διάφορα γεωπολιτικά παιχνίδια σε βάρος της Ελλάδας και άλλων χωρών.

Από το 2014 λοιπόν έχει ξεκινήσει ένα είδος ελεεινού εμφυλίου πολέμου στην Ουκρανία. Δεν θα έπρεπε το ζήτημα αυτό να είχε λυθεί με βάση των αρχών του διεθνούς δικαίου πριν περάσουμε σε έναν δραματικά ψυχρό πόλεμο. 

Ο πόλεμος αυτός δυστυχώς στην Ευρώπη θα μεταφερθεί στα ράφια των σούπερ μάρκετ, στις γραμμές παραγωγής των βιομηχανιών της, στις τραπεζικές του συναλλαγές και στο ισοζύγιο πληρωμών. 

Οι επόμενες μέρες θα δείξουν αν η «στρατηγική υπεροψία» του Πρόεδρου Πούτιν θα τον οδηγήσει σε μια δυναμική μορφή σύγκρουσης στο πεδίο.

Ως εκ τούτου, το κρίσιμο ερώτημα είναι έως πού θα φθάσει η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία, αν θα φθάσει στον Δνείπερο, και αν θα έχει έναν παρόμοιο χαρακτήρα με τη στενά οριοθετημένη στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στη Γεωργία ή αν θα λάβει ακόμη μεγαλύτερη έκταση.

 

ΣΧΟΛΙΟ ΙΩΚΗ: Καταδικάζουμε ως ιστοσελίδα οποιαδήποτε εισβολή σε ανεξάρτητο κράτος, γιατί θα είναι σαν να νομιμοποιούμε τον Αττίλα και τον Τουρκικό επεκτατισμό ...

Το iokh.gr δημοσιεύει κάθε σχόλιο το οποίο είναι σχετικό με το θέμα. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετεί τις απόψεις αυτές. Διατηρεί το δικαίωμα να μην δημοσιεύει συκοφαντικά, υβριστικά, ρατσιστικά ή άλλα σχόλια που προτρέπουν σε άσκηση βίας. Επίσης, σχόλια σε greeklish δεν θα δημοσιεύονται ενώ το iokh.gr, όταν και όπου κρίνει, θα συμμετέχει στον διάλογο.