Εγκλωβισμένοι σ' ένα εικονικό περίπλοκο matrix

Γράφει ο Νικ .Αλ. Αργυρίου

Ας δέσουμε κάποια ερωτήματα πριν κάνουμε την κυρίως ανάλυση του εν λόγου θέματος:
Είναι ποτέ δυνατόν ένας άνθρωπος να εισέλθει σε μια ανώτερη κατάσταση συνείδησης, χωρίς να αποτινάξει όλες τις αδυναμίες του που τον δένουν στη γη;
Είναι χρήσιμο να υπάρχουν οι ανθρώπινες αδυναμίες;
Μήπως τελικά όλα αυτά είναι μια αυταπάτη;
Κατά μια θεωρία είναι χρήσιμο να υπάρχουν ανθρώπινες αδυναμίες, μιας και κρατούν τους ανθρώπους "γειωμένους" με τη γη, μέχρι να περάσουν το εδώ  "σχολείο της ζωής". 
Από την άλλη η ίδια θεωρία υποστηρίζει πως ο άνθρωπος αν δεν αποτινάξει τις αδυναμίες του δεν μπορεί να εισέλθει σε μια ανώτερη κατάσταση συνείδησης.

Κατά μια άλλη θεωρία όσες ψυχές πέφτουν εδώ μένουν φυλακισμένες και εισέρχονται σ' ένα ατέρμονο κύκλο "επαναγεννήσεων". Δηλαδή, ελάχιστες ψυχές με πολλή προσπάθεια είναι ικανές να ξεφύγουν.

Φαίνεται ότι ο σκοπός των αρχαίων Ελληνικών μυστηρίων ήταν αυτός, μόνο που τελικά ορισμένοι μύστες κατάφερναν να ξεφύγουν από τον κύκλο των "επαναγεννήσεων".

Σήμερα διάφοροι επιστήμονες μυημένοι στο εν λόγω ζήτημα υποστηρίζουν ότι για να ξεφύγουν οι φυλακισμένες μας ψυχές συλλογικά και όχι μεμονωμένα από το σύστημα γης-σελήνης, είναι αναγκαίο να κατασκευαστούν ειδικά μηχανήματα. 
Η κατασκευή αυτών των μηχανημάτων, όπως ήδη έχει αναφερθεί σ΄άλλα άρθρα,  όπως ενδεικτικά αυτό εδώ: http://www.iokh.gr/2014/04/blog-post_2416.html,  βασίζεται σε εξισώσεις ανώτερων μαθηματικών...
Το εικονικό περίπλοκο matrix γύρω από τη γη, αν και διέπεται από νόμους, κρατά φυλακισμένες τις ανθρώπινες ψυχές .
 Ο Πλάτων το περιγράφει κρυπτογραφικά στο μύθο του σπηλαίου... Έτσι είμαστε αλυσοδεμένοι με τις αλυσίδες των αδυναμιών μας, ενώ ταυτόχρονα παρατηρούμε ακίνητοι το θέατρο σκιών του αστρικού matrix, που άλλες οντότητες το έφτιαξαν για μας, αλλά χωρίς εμάς.
Εγκλωβισμένες, αλυσοδεμένες,  οι ψυχές βολοδέρνουν και καταθέτουν την ενέργειά τους. Όπως ακριβώς περιγράφεται και στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ (ω5-7), όπου ο Οδυσσέας προσφέροντας αίμα, μπόρεσε και έδωσε την δυνατότητα λόγου στις σκιές του κάτω κόσμου. 
Χαρακτηριστική είναι η σκηνή που περιγράφεται πριν απομακρυνθούν από τον ήρωα  οι ψυχές:

"... Έτσι πήρε να ξεκινήσει κι αυτές (οι ψυχές) τσιρίζοντας ακολουθούσαν. Όπως όταν νυχτερίδες στα βάθη της σπηλιάς ... Πεταρίζουν, τσιρίζοντας..." (ω5-7)