Η Naomi Jacobs ήταν μια 32χρονη ανύπαντρη μητέρα που ζούσε στο Μάντσεστερ της Αγγλίας, όταν έπεσε για ύπνο στις 30 Απριλίου του 2008. Ζούσε σε ένα μικρό διαμέρισμα με τον 10χρονο γιο της Leo και την γάτα της, Sophia. Εκείνη την περίοδο ήταν άνεργη, αλλά είχε επιστρέψει στις σπουδές της, προσπαθώντας να πάρει το πτυχίο της στην ψυχολογία. Όταν η Naomi ξύπνησε το επόμενο πρωί βέβαια, δεν θυμόταν τίποτα από τα παραπάνω, μιας και ήταν πεπεισμένη ότι ήταν 15 χρονών και με κάποιον μαγικό τρόπο είχε βρεθεί στο μέλλον.
Για την Naomi, η εμπειρία δεν ήταν μόνο έντονη. Αποτέλεσε τον καταλύτη μέσω του οποίου άλλαξε την ζωή της. Τώρα, επτά χρόνια μετά, κατέγραψε την εμπειρίας της στο βιβλίο της με τίτλο, Forgotten Girl. To βιβλίο εξιστορεί την πορεία μιας γυναίκας που ξέχασε όλη της την ενήλικη ζωή, ανακάλυψε από την αρχή τον εαυτό της και εν τέλει έμαθε πώς να συγχωρεί τα λάθη της.
Naomi Jacobs: Ξύπνησα και έστειλα τον γιο μου στο σχολείο και μετά έπεσα πάλι για ύπνο. Δεν κοιμόμουν πολύ καλά εκείνη την περίοδο γιατί ήμουν άρρωστη και μόλις είχα χωρίσει από την σχέση μου, οπότε ήμουν αρκετά αναστατωμένη.
Όταν ξύπνησα, το πρώτο πράγμα που είδα ήταν οι κουρτίνες απέναντί μου. Δεν τις αναγνώρισα και μετά κοιτώντας κάτω, δεν αναγνώρισα ούτε το κρεβάτι μου, ούτε το δωμάτιο στο οποίο βρισκόμουν. Αρχικά, νόμιζα ότι ονειρευόμουν. Όταν όμως έτρεξα στον καθρέφτη και είδα το πρόσωπό μου στον καθρέφτη, είδα ότι είχα μεγαλώσει. Σε εκείνο το σημείο είχα μόλις χάσει 17 χρόνια, νομίζοντας πως ήμουν 15 ετών. Εκεί πια κατάλαβα ότι δεν έβλεπα όνειρο.
Στο βιβλίο περιγράφεις πως σου ήρθε ένα νούμερο τηλεφώνου στο μυαλό, ένα νούμερο που ένιωσες πως έπρεπε να πάρεις.
Αρχικά δεν ήξερα πως ήταν κάποιο νούμερο, αλλά καθώς έτρεχα πανικόβλητη μέσα στο σπίτι, κάθε φορά που κοιτούσα το «περίεργο» τηλέφωνο – μιας και ήταν πολύ, πολύ διαφορετικό από αυτά που θυμόμουν από το 1992 – αμέσως το σκεφτόμουν. Στο τέλος ένιωσα πως δεν είχα επιλογή και τηλεφώνησα. Ήταν το νούμερο της φίλης μου της Katie. Ήξερα ότι όνομα που συνδεόταν με αυτό το νούμερο ήταν της Katie, αλλά όταν απάντησε το τηλέφωνο, κατάλαβα αμέσως πως δεν την ήξερα. Δεν μου έλεγε κάτι η φωνή. Ξέσπασα σε κλάματα και της είπα ότι δεν ήξερα τι μου συνέβαινε και που βρισκόμουν.
Αρχικά γιατί δεν ήθελες να δεις έναν γιατρό;
Στο κεφάλι μου σκεπτόμουν πως δεν θα βρισκόμουν εκεί την άλλη μέρα, γιατί θα γύρναγα στο 1992! Έπρεπε να περάσουν τελικά 4 μέρες μέχρι να δω κάποιον, γιατί ο γιατρός μου έλειπε σε διακοπές και αναγκαστικά είδα έναν άλλο γιατρό. Αυτός που με είδε δεν βοήθησε καθόλου, μιας και μου είπε ότι ήταν όλα στην φαντασία μου και ότι έπρεπε να πάω σπίτι, να πάρω ένα ηρεμιστικό, να πιώ ένα τσάι και να περιμένω την επόμενη μέρα, οπότε και όλα θα ήταν καλά. Αυτή η εμπειρία από μόνη της ήταν τραυματική.
Αυτό είναι απαίσιο.
Τελικά, όταν είδα τον γιατρό μου, ήταν έξαλλος που μου είχαν συμπεριφερθεί έτσι. Μου πήρε όμως πολύ καιρό για να καταλάβω τι μου είχε συμβεί, μιας και ήταν μια τόσο σπάνια πάθηση. Μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια, χρειάστηκε να δω πολλούς γιατρούς και ψυχιάτρους – μιας και η απώλεια μνήμης ήταν ψυχολογικής φύσης και όχι αποτέλεσμα κάποιου τραύματος – μέχρι να καταλήξουμε σε μια διάγνωση.
Είχες κρατήσει όμως και πάρα πολλά ημερολόγια σωστά;
Ναι είχα ημερολόγια 20 χρόνων. Σαν έφηβη που νόμιζα πως ήμουν, σκεπτόμουν ότι ήταν κάπως θλιβερό που κρατούσα ημερολόγια ως ενήλικη, αλλά τελικά με έσωσαν, γιατί μου επέτρεψαν να ανακαλύψω από την αρχή όλα εκείνα τα επίπεδα του ενήλικου εαυτού μου.
Πως ήταν να διαβάζεις για μια ζωή που δεν θυμόσουν καθόλου;
Ήταν σαν να διαβάζω για την ζωή κάποιου άλλου, γιατί δεν είχα κάποια συναισθηματική σύνδεση με αυτές τις αναμνήσεις που έβρισκα μέσα στα ημερολόγια. Οπότε δεν ήταν η ζωή μου. Δεν την είχα ζήσει. Ήταν ένα μεγάλο συναισθηματικό rollercoaster. Όσο περισσότερο διάβαζα, τόσο πιο κατανοητική και συμπονετική γινόμουν προς αυτό το άτομο. Στα 15 σου, δεν ξέρεις πως θα είσαι στα 32 και το να ξυπνάς 17 χρόνια μετά και να καταλαβαίνεις πως τίποτα δεν πήγε όπως το φανταζόσουν είναι φοβερό. Μια ανύπαντρη μητέρα, σε ένα μικροσκοπικό σπίτι με μια γάτα και ένα αμάξι σαράβαλο. Ήμουν άνεργη, σπούδαζα ψυχολογία και ζούσα με επιδόματα. Πώς είχα καταλήξει έτσι; Ήμουν τόσο απογοητευμένη και αηδιασμένη και τόσο συντετριμμένη που η ενήλικη ζωή μου ήταν αυτή που ήταν, που δεν ήθελα να έχω καμία σχέση με αυτήν. Όλα αυτά μέχρι που άρχισα να διαβάζω τα ημερολόγια και άρχισα να καταλαβαίνω τι ακριβώς είχε συμβεί σε αυτά τα 17 χρόνια. Όταν πλέον έφτασα στο τέλος, ένιωθα μια βαθιά συμπόνια για τον εαυτό μου.
Άλλαξε τον τρόπο που συνέχισες την ζωή σου ως ενήλικη;
Απόλυτα. Διαβάζοντας τα ημερολόγια, ανακάλυψα ότι είχα πρόβλημα κατάχρησης ναρκωτικών, ότι πάλευα με την ζημία που μου έχει προκαλέσει η σεξουαλική παρενόχληση, ότι με είχαν διαγνώσει λανθασμένα ως διπολική, ότι είχα κάνει ένα σωρό LSD στα εφηβικά μου χρόνια, ότι η σχέση μου με την μητέρα μου είχε καταρρεύσει λόγω του αλκοολισμού της, υπήρχαν τόσα πολλά εκεί μέσα. Τόσα πολλά που μου επέτρεψαν να δω πως τα πράγματα δεν ήταν άσπρο-μαύρο, δεν ήταν τόσο μονοκόμματα όσο πίστευα αρχικά. Οι έφηβοι βλέπουν τα πράγματα κυρίως ως άσπρα – μαύρα, ενώ οι ενήλικοι αντιλαμβάνονται πολύ περισσότερο το πόσο περίπλοκη είναι η ζωή. Συνειδητοποιώντας λοιπόν όλα αυτά τα πράγματα για τον εαυτό μου, κατάφερα να με συγχωρήσω και μέσω αυτών να βρω τον καταλύτη μέσω του οποίου άλλαξα την ζωή μου. Ακολούθησα ένα πρόγραμμα απεξάρτησης, έφυγα απο όποιες καταχρηστικές σχέσεις υπήρχαν στην ζωή μου, ξεκίνησα να αθλούμαι, παράτησα το κάπνισμα και εν τέλει άρχισα να γράφω. Άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως θα μπορούσα να ζήσω μια ζωή η οποία δεν στηριζόταν στο να είμαι θύμα. Ένιωσα ότι μου δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία.
Οπότε το γεγονός ότι ξύπνησες και ήσουν πάλι 15 είχε σημασία, γιατί τότε ξεκίνησαν τα προβλήματά σου έτσι;
Είναι δύσκολο να το εξηγήσω σε μια συνέντευξη (για αυτό άλλωστε έγραψα και το βιβλίο!), γιατί είναι μια ιστορία με τόσα πολλά επίπεδα και τόσο περίπλοκη. Όταν πρωτοκυκλοφόρησε η ιστορία και με ρωτούσε κόσμος «μα γιατί 15;» τους απαντούσα απλά πως «επέστρεψα σε μια περίοδο κατά την οποία αισθανόμουν ασφαλής». Όταν όμως άρχισα να γράφω το βιβλίο, άρχισα να αποκαλύπτω όλα αυτά που κρύβονταν κάτω από την επιφάνεια και να προχωρώ σε μια αποδόμηση του εαυτού μου. Στα δεκαπέντε μου αποφάσισα να παρατήσω τον εαυτό μου, αποφάσισα ότι δεν μου άξιζε μια καλή ζωή. Πίστευα ότι δεν είχε πλέον σημασία τίποτα, ότι δεν υπήρχε λόγος να πιστεύω ότι μπορεί να εκπληρώσω τα όνειρά μου, γιατί θα ήμουν πάντα υποχείριο των ορέξεων των άλλων, των ανθρώπων εκείνων που θα με πλήγωναν και θα με κρατούσαν κάτω. Οπότε απλά τα παράτησα.
Όταν έπαθα αμνησία όμως, όλα αυτά δεν τα θυμόμουν. Μόνο όταν διάβασα τα ημερολόγια, μόνο όταν είδα τι έγραφα στα 15 και στα 16 κατάλαβα πως όλο αυτό άρχισε από μένα.
Όταν συνέβαιναν όλα αυτά, ζούσες με τον δεκάχρονο γιό σου τον οποίο δεν θυμόσουν. Πώς το αντιμετώπισε εκείνος όλο αυτό;
Τις πρώτες ώρες που είχα την αμνησία, εκείνος ήταν στο σχολείο, οπότε η αδερφή μου και η Katie με προετοίμασαν λίγο. «Έχεις ένα γιο, τον λένε Leo. Είναι δέκα χρονών, του αρέσει το skateboard και είναι πολύ καλό παιδί». Όταν λοιπόν πήγα να τον μαζέψω από το σχολείο, είχα τη αδερφή μου μαζί μου. Είχαμε συζητήσει στο αυτοκίνητο το πώς να φερθώ και είπα ότι δεν ήθελα να του πω τίποτα, γιατί στο πίσω μέρος του μυαλού μου για εκείνες τις πρώτες 24 ώρες, πίστευα ότι θα κοιμηθώ και θα ξυπνήσω στο 1992.
Όταν τον είδα να βγαίνει από το σχολείο – το θυμάμαι ακόμα σαν να ήταν τώρα – δεν μπορώ να σου περιγράψω πως αισθάνθηκα. Ήταν το σοκ και ο τρόμος του ότι είχα παιδί, αλλά ταυτόχρονα είχα και μια περίεργη χαρά που έβλεπα μια μικρή εκδοχή του εαυτού μου και βγήκε με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη. Ήμουν έκπληκτη με τον τρόπο που μιλούσε, με τον τρόπο που περπατούσε, ήταν ένα τόσο κουλ παιδάκι. Πήγα να του κάνω high five, αλλά με κοίταξε περίεργα και απλά μπήκε στο αμάξι. Έπρεπε να ακολουθήσω τις συμβουλές τις αδερφής μου, γιατί δεν ήξερα πώς να φερθώ γύρω του, αλλά ήθελα κιόλας να του κρύψω το γεγονός ότι πίστευα πως ήμουν 15 χρονών.
Του το είπες τελικά; Σε κάποια φάση πρέπει να κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μαζί σου.
Μερικούς μήνες μετά την αμνησία, μιλήσαμε για αυτό και τον ρώτησα αν είχε υποπτευθεί κάτι. Μου είπε πως «ήξερα ότι κάτι συνέβαινε και αναρωτιόμουν γιατί με ρωτούσες τι ώρα έπρεπε να πάω για ύπνο, νόμιζα ότι μου έκανες πλάκα».
Το ξέρω ότι μπορεί να φαίνεται απίστευτο και μερικοί άνθρωποι μου έχουν πει πως το δικό τους παιδί θα είχε καταλάβει. Και ναι, το είχε καταλάβει σε κάποιο επίπεδο, επειδή είμαι η μητέρα του και είναι ο γιός μου. Με ξέρει. Ήταν λες και είχα έναν μικρό αδερφό. Μου γνώρισε τις χαρές της τεχνολογίας του 21ου αιώνα: Το Xbox και το Playstation και το Google και το YouTube. Οι στιγμές που πέρασα μαζί του ήταν οι μόνες στιγμές που ένιωθα ασφαλής, που δεν φοβόμουν.
Έχουν περάσει επτά χρόνια από την ώρα που σου συνέβη όλο αυτό. Πώς τα πας τώρα;
Είμαι πλέον πολύ, πολύ καλά, τόσο πνευματικά, όσο και ψυχολογικά και σωματικά. Ο Leo είναι πλέον 17. Κάνει ακόμα skateboard και δουλεύει στον τομέα του digital marketing. Η αδερφή μου ζει στο Ντουμπάι και είναι η καλύτερή μου φίλη. Η αμνησία δεν ήταν απλώς ο καταλύτης που άλλαξε την ζωή μου, ήταν ο καταλύτης που άλλαξε και την ζωή της αδερφής μου και της μητέρας μου. Η μητέρα μου είναι «καθαρή» εδώ και έξι χρόνια πλέον και έχουμε έρθει πολύ κοντά. Όταν έπαθα την αμνησία, είχα να την δω τέσσερα χρόνια και τώρα είμαστε πια πολύ φίλες. Έχουν υπάρξει τόσες θετικές αλλαγές στην ζωή μου. Προφανώς, η ζωή δεν είναι τέλεια! Ακόμα έχω περίοδο, ακόμα τρώω πάρα πολύ σοκολάτα, ακόμα πίνω λίγο περισσότερο κρασί από όσο πρέπει και είμαι ακόμα άνθρωπος. Αλλά όλα είναι διαφορετικά τώρα.
Το βιβλίο της Naomi Jacob θα κυκλοφορήσει στο Ηνωμένο Βασίλειο με τίτλο Forgotten Girl ενώ στην Αυστραλία και την Νέα Ζηλανδία με τίτλο I Woke Up in the Future.
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου
Blogger Facebook